Allah’ım bana bu acıyı yaşatma!

Sayan Max'a böyle veda etti:

İşte şu kadarcık bir toprak parçası girdiği yer. Günlerdir düşünüyordum, uyutmak mı daha doğrusu yoksa beklemek mi. Sonra 'yok' dedim. Son ana kadar yanında olmam gerek. İki gün önce iyice kötüleşince ve sabaha kadar ağlayınca dedim ki yine 'yok yok bu şekilde acı çekmesini istemiyorum, sabah veterinerimize gideriz'  Ama sabah olunca yanımda uyuyakalmış halini görüp yapamadım yine. Ona sarılıp dua ettim, Allah’ım bana bu acıyı yaşatma. Onu kolaylıkla ve acı çektirmeden al yanına. Ben senin verdiğin canı nasıl alayım? Ve akşamına kollarımda son nefesini verdi benim can dostum. Saatlerce kucağımda öylece kaldı. Bedeni artık iyice katılaşmaya başlayınca beyaz bir kumaşa sardık onu güzelce. Yanına en sevdiği oyuncağı ile üzerimdeki kazağı çıkartıp koydum, orada yalnız hissetmesin kendini diye. Biliyorum saçma ama yine de yapamadım işte. Dualarla gömdük. Baş ucuna bir çam ağacı, ayak ucuna bir defne ağacı diktim. Topraktan geldi, ait olduğu yere, dünya annenin rahmine gitti bedeni. Ruhu ise Rabbime... Ömrü boyunca beni hiç üzmedi, giderken de üzmemek için çabaladı yine. Eğer çok can çekişir ve acı çekerse uyutmak zorunda kalabilirdim kıvranmasındansa. Bana bunu yaşatmadı. Çünkü biliyordu ki her ne kadar bunu onun için yapıyor olsam da ağırlığı ile yaşayamazdım hayatta.
Şimdi içimde kocaman bir boşluk. Sabah gözüm yatağına ilişti. Bomboştu. Masanın üzerinde ilaçları, şırıngalar. Dokunamadım. Annem 'kıyafetlerini yıkayıp kaldıralım' dedi. Baktım üzerlerinde onun kokusu. Yıkayamadım. Böyle kalsınlar, bu şekilde saklayacağım hepsini dedim. O gitti ama geride kokusu kaldı bana. Bütün gece onu düşünüp durdum, geçen 17 seneyi. Neler yaşadık birlikte neler. Sanki hala evde beni bekliyor gibi. O bana dönene kadar nasıl geçecek bu acı bilmiyorum... Tek bildiğim içim onunla o kadar dolu ki nefes alamıyorum zaman zaman...