Küçük kız...

O gece sert bir rüzgár vardı.Pencerenin ve ağaç dallarının tıkırtıları arasında bizim üç oğlan (Rok, Gorbi, Pako) arka bahçeye açılan kapının önünde toplanıp kapıyı açmamızı istediler.Bu durumlarda bahçeye bir yabancının girdiğini anlarız.Üçü birden fırlayıp öne dolandılar.Ama dakikalar geçti ne havlama, ne de bir başka ses vardı.Bir süre sonra peşlerinden gittiğimde gördüm; evin ana kapısına çıkan merdivenlerin başına minik bir kangal yavrusu oturmuş, küçücük kuyruğunu durmadan sallıyordu.Uçları kıvrık dik kulakları, tombul patileri, simsiyah güzel ama endişe dolu gözleri ile bir dişi kangal yavrusu.Bizim kart zamparalar, onun etrafına dizilerek oturmuşlar, onlar da kuyruklarını sallayarak ince ince sesler çıkartıyorlardı.Yarım saat sonra aralarına alıp, etrafında zıplaya zıplaya, onu evin içine getirdiler ve küçük kızı halının üzerine oturttuktan sonra, yine etrafına dizildiler.O, ortalığı biraz birbirine kattıktan sonra sehpanın altında uyudu.Rüyasında annesini emiyordu.* * *Karımın müsteşarı Gülah Hanım, bu gelenin ‘‘Sofi Hazretleri’’ olabileceğini, çünkü Sofi Hazretleri'nin insanları denemek için böyle değişik kılıklarla geldiğini söyledi.O gece Sofi Hazretleri evin dört bir yanına işedi.Misafirimizin mokasenine yakından ilgi duyduğunda ise Andree'ye seslendim:‘‘Bu ayakkabının yandan da deliği var mıydı?..’’‘‘Yoktu... Kim delik açmış?..’’‘‘Sofi Hazretleri...’’* * *Olsun...Hayvanların dostu sevgili veteriner Mert Dağlıkoca, onu tepeden tırnağa kontrolden geçirdi. Aşıları yapıldı, dikenleri ayıklandı, yıkandı, nüfus cüzdanı çıkartıldı.Bir rüzgárlı karanlık gecede, nereden nasıl geldiğini, öbür kardeşlerinin ne olduğunu, niye bizim evi seçtiğini, annesini nasıl kaybettiğini bilemiyoruz.Ama uzaktan gelen her köpek sesine kulaklarını kabartıp dinledi.Zaman zaman o seslere doğru gitmek istedi.Sesler uzaktı...Onun patileri ise ufak ufak...O küçük kız...Bizim kızımız...