Kore’de Türk askeri olmak

Kore savaşında, cephedeki Türk askerleri arasında modaydı fosforlu saat takmak. Hem şık, hem iÅŸlevseldi. Gece karanlığında nöbet deÄŸiÅŸtirirken kolaylıkla görebiliyorlardı. Ancak düşman askerlerinin de aynı kolaylıktan yararlanabileceÄŸini hesaplayamamışlardı.Gönüllü olarak Kore’ye giden Selahattin çavuÅŸun da içinde bulunduÄŸu birliÄŸin ilk görev yeri 1052 rakımlı Kumkale adlı bir tepeydi. Düşman, hemen karşıki tepeye yerleÅŸmiÅŸti. Fakat tepeler arasındaki sarp bir uçurum geçiÅŸi engelliyordu.Tepede nöbet tutan Türk askerleri, düşman askeri ile sohbet edip ona ÅŸarkı söyleterek vakit geçiriyor, ÅŸarkı karşılığında o tarafa bir komposto konservesi atıyorlardı. Ä°ki taraf da alışmıştı bu alışveriÅŸe.Fakat bir akÅŸam, Koreli asker keyiflerini bozdu. Nöbet deÄŸiÅŸim saatinde fosforlu saatine bakan bir Türk askerine ateÅŸ ederek, bileÄŸinden vurdu. Türkler çok bozuldu bu iÅŸe. ‘Düşman askeri dostluÄŸa ihanet etmiÅŸti’, cezası verilmeliydi. Hiçbir ÅŸey olmamış gibi nöbetlerde ÅŸarkı dinlemeye ve karşıya konserve kutusu atmaya devam ettiler. Koreli asker, dört gece dokunmadı konservelere. BeÅŸinci gece, artık tepki görmeyeceÄŸine güvenmiÅŸ olacak, komposto konservelerini toplamak üzere çıktı siperinden. Tetikte bekleyen Türk askerleri, üç el bombası birden fırlatarak paramparça ettiler onu. Yerine gelen Koreli asker ÅŸarkı söylemedi, Türk askerleri de fosforlu saat takmaktan vazgeçti.AMERÄ°KALILAR TAÅžA ATEÅž ETTÄ° RAHAT UYUDULAR Güney ve Kuzey Kore’yi ayıran cephe yer yer yılan gibi kıvrılıyordu. Mevzileri daha çok Türk ve Amerikalı askerler paylaşıyor, düzenli olarak yer deÄŸiÅŸtiriyorlardı. Gittikleri her yeni mevzide ilk iÅŸleri, irtibat hendeÄŸi kazmak veya kazılmış hendekleri derinleÅŸtirmek oluyordu.Selahattin çavuÅŸ, manga komutanıydı. Her gece onbir kiÅŸilik mangadan tek kiÅŸi uyuyabiliyor, diÄŸerleri nöbet bekliyorlardı. Gündüzleri ise tersine on kiÅŸi uyuyor, gece uyuyan nöbet tutuyordu.Gündüzler kolaydı. Havan toplarının yaÄŸmadığı zamanlarda uyuyor, bitlerini ayıklıyor ya da poker oynuyorlardı. Pokerde ortaya parayla birlikte, geliÅŸte gemiyle uÄŸradıkları Japon limanlarından satın aldıkları bıçak, saat, fotoÄŸraf makinası gibi eÅŸyaları da koyuyorlardı. Güle oynaya bağıra çağıra akÅŸamı ediyorlardı.Zor geçen gecelerdi. Geceleri, sadece karanlık deÄŸil, sessizlik de çöküyordu. En ufak bir tıkırtı, düşmanın yaklaÅŸtığı anlamına geliyordu. Bir dal çıtırtısı, bir hayvan sesi bile nöbetteki askerleri tedirgin ediyordu.BaÅŸlangıçta Türk askerlerinin mevziinde bir akü vardı; tel örgüye bir ampul ve bir çan baÄŸlamışlardı. Bir tıkırtı duyunca, kablonun ucunu aküye deÄŸdiriyorlar, etraf gündüz gibi aydınlanıyordu. Bir hafta çok rahat ettiler. Sonra bir gece ampul yanmadı. Kabloyu çekip baktıklarında ampulün söküldüğünü gördüler. Düşman askeri, ampülü ve çanı sessizce sökmeyi baÅŸarmıştı! Yine tedirgin geceler baÅŸladı. Tıkırtının kaynağı ne olursa olsun ateÅŸ etmek normaldi cephede. Amerikalı askerler de en küçük bir tıkırtıda ateÅŸe baÅŸlıyor, bu ateÅŸ bazen sabaha kadar sürüyordu. ÇoÄŸunlukla gün ışıdığında boÅŸuna ateÅŸ ettiklerini, geriye düşmandan ne bir ölü, ne bir yaralı kalmamış olduÄŸunu görüyorlardı.Cephede, ‘ateÅŸ tevkif sahası’ sistemi oluÅŸturulmuÅŸtu. Ä°ki nokta arasına sabitlenmiÅŸ ağır makineli silahlar ateÅŸe baÅŸlayınca, bir sonraki mevzinin önüne mermi yaÄŸdırır ve oradan düşmanın geçmesi mümkün olmazdı. Bir geceyarısı Selahattin çavuÅŸun muziplik yapacağı tuttu. Yan mevzideki Amerikalılar’ın da duyabileceÄŸi ÅŸekilde ön tarafa doÄŸru bir taÅŸ fırlattı. Gecenin sessizliÄŸinde ‘tınnn’ diye yankılandı taşın sesi. Amerikan askerleri dikkat kesilmiÅŸ yeni bir ses, bir hareket bekliyorlardı.Selahattin çavuÅŸ bir taÅŸ daha attı; ‘tınnnn.’ Birden ortalık cehenneme döndü. Onlar ateÅŸe baÅŸlayınca Selahattin mangasındaki erlere bağırdı. ‘AteÅŸ durana kadar yatabilirsiniz.’ Nasıl olsa, mevzilerinin önü ateÅŸ altındaydı! Rahatça uyuyabilirlerdi.Sabaha kadar dinlenme fırsatı bulunca Selahattin, ertesi gece yine aynı oyuna baÅŸvurdu. Sonuç aynıydı! Amerikan askerleri sabaha kadar ateÅŸ etti, Selahattin çavuÅŸun mangası uyudu. Amerikalılar sabah mevzinin önüne baktılar, yine düşmandan geriye hiçbir iz kalmamıştı! ÅžaÅŸkın ÅŸaÅŸkın sordu ÇavuÅŸ George, ‘Ne oldu? Düşman saldırmadı mı size?’ Aynı numara birkaç gece daha iÅŸe yaradı. Sonunda uyandı Amerikan askerleri. Önce kızdılar ama tatlıya baÄŸlandı sorun, ‘Şaka yaptık’ diye savundu kendini Selahattin çavuÅŸ.Bazı geceler de sessizliÄŸi cephe üzerinde dolaÅŸan düşman uçakları bozuyordu. Uçaklardan sarkıtılan hoparlörlerle içli ÅŸarkılar dinleterek, morallerini çökertmeye çalışıyordu Koreliler.Bu uçaklardan propoganda broşürleri de atıyorlardı. Bu broşürlerin biri onları çok etkilemiÅŸti. Bir anne ve baba, mezar başında dua ediyor, resmin altında Türkçe bir yazı bulunuyordu: ‘Biz burada vatanımız için savaşıyoruz. Sen dünyanın bir ucundan geliyor ve burada ölüyorsun, savaÅŸma, vatanına dön aileni yasa boÄŸma.’TÃœMSEK DÄ°YE OTURDUÄžU KORELÄ° ASKERÄ°N CESEDÄ°YDÄ° Çatışmalar da geceleri yaÅŸanıyordu. Bazı geceler Koreliler toplu halde taarruza geçiyorlardı. Onlar yeri, göğü inleten bağırtıları ile üzerlerine gelirken Türk askerleri ölümü içlerinde hissediyor, tüyleri diken diken, deli gibi savaşıyorlardı. Koreliler püskürtüldüğünde, onlar da yorgunluktan mevzilerine seriliyordu.Koreliler’in, pusu kurup, baskın yaparak kaçırdığı askerleri, ertesi gün mevzilerin altından ‘Geliyorum ateÅŸ etmeyin’ diye bağırtmaları çok üzücüydü. Bir yandan bir dostunu öldürme ihtimali, diÄŸer yandan da düşmanın onu kullanarak saldırması ihtimali! Mecburen ateÅŸ ediyorlardı böyle bir durumda. Kesin emir verilmiÅŸti; ‘Karşıdan baban gelse, ateÅŸ edeceksin.’Neredeyse ayda bir kez Türk askerleri de ağır silahlar kuÅŸanıp düşman arazisine sızıyorlardı. Düşmanla karşılaşırlarsa çatışma çıkıyor, sonunda yaralıları, esirleri toplayıp geri dönüyorlardı.Cephede ilk keÅŸif görevi sırasında düşmana rastlamamışlardı ama dönerken havan ve top saldırısına uÄŸradılar. Bir türlü susmuyordu silahlar. Zayiat vermedik diye sevinirken, Hayri Gür üsteÄŸmenin ayağından yaralandığı haberi geldi. Yine de ucuz kurtulmuÅŸlardı.Bir gece düşman cephesinin gerisindeki bir tepede nöbet görevi çıktı. Selahattin ve mangasından iki er, sabaha kadar tepede kalacak, düşman harekete geçerse haber vereceklerdi.Hava çok soÄŸuktu, müthiÅŸ bir tipi vardı. Selahattin ve iki er, uzun uÄŸraÅŸlardan sonra tepeye çıkmayı baÅŸardılar. Tepede mevzilenmek için uygun bir yer aradılar. Selahattin, bir aÄŸacın dibindeki tümseÄŸe oturdu. Oturmasıyla da tümseÄŸin çökmesi bir oldu.Tümsek diye üzerine oturduÄŸu, Koreli bir askerin donmuÅŸ cesedi idi! Gözleri açık kalmıştı, sanki Selahattin ÇavuÅŸa bakıyordu. Panik içinde bir tekme atıp, aÅŸağı yuvarladı cesedi. Öldürdükleri Koreli askerlerin ceplerini arama alışkanlığı edinmiÅŸlerdi. Ceplerinden para ve ailelerinin resimleri çıkardı düşman askerlerinin. Onlara bakıp üzülürlerdi, ‘İşte savaşın kötü tarafı da bu’ diye.Kimi zaman öldürdükleri Koreli askerlerin üzerinde, öldürdükleri Amerikan askerlerinin cüzdanı, ailesinin fotoÄŸrafı ve dolarlar çıkardı. Her iki taraftaki askerlerin davranış kalıpları aynıydı, deÄŸiÅŸen sadece üniformalardı.NEREDEYSE BÄ°R YILDIR HİÇ YIKANMAMIÅžTI Havalar soÄŸudukça nöbetler zorlaşıyordu. Bir gece yarısı nöbette Selahattin’in tuvalete gitmesi gerekti. Etraf zifiri karanlıktı ve mevzi dışına çıkmaktan baÅŸka çaresi yoktu. Pantolonunu sıyırıp yere çömelirken Thomson tüfeÄŸini yere bıraktı. Keklik gibi bir hedef durumundaydı. Derdi, vurulmaktan çok, bu pozisyonda ölmekti. Korkuyla iÅŸini bitirip kalkarken ayağının çarptığı tüfeÄŸi, 3-5 metre aÅŸağıya, üstelik mayınlı araziye düşmesin mi? Mayına çarpma tehlikesini göze alarak dikkatli adımlarla aÅŸağı indi. TüfeÄŸini alıp döndü ama ölüp ölüp dirilmiÅŸti o üç beÅŸ dakika içinde. Mevzideki arkadaşı Kürt Memo olayı görmüştü, uzun zaman takıldı ona, bereket kimseye birÅŸey söylemedi. Kısa zamanda Amerikalı askerlerle kaynaÅŸmışlardı. Gündüzleri beraber oluyor, gece olunca mevzilerine çekiliyorlardı. Türkçe, Ä°ngilizce ve çoÄŸunlukla da Tarzanca anlaşıyorlardı. ÇavuÅŸ George, Selahattin’in iyi arkadaşıydı. GüneÅŸli bir günde, irtibat hendeÄŸinin dışında havan atışına yakalanıp ayağından yaralandı George. Acıyla bağırıyordu. Amerikan askerleri yakındı ama havan atışlarından korktukları için mevzilerinden çıkamıyorlardı. Aslında havanın yakına düşüp düşmeyeceÄŸi çıkardığı sesten anlaşılıyordu. Selahattin sesleri kollayarak fırladı; George’u sürükleyerek taşıdı mevziye. Kısa sürede iyileÅŸen George, ona minnet doluydu. SavaÅŸ sonrasında Amerika’ya gezmeye davet ediyor, isterse kız kardeÅŸi ile evlendireceÄŸini söylüyordu. Bir gün bölükten bir emir geldi. ‘Sabaha karşı teslim olacak üç kuzey Koreliyi silahlarını alıp karargaha getirin.’ Gerçekten de güneÅŸ doÄŸarken üç Koreli, ellerini kaldırarak teslim oldu. Çift taraflı ajanlık yapıyorlardı. Selahattin, ciple onları karargaha götürdü.Karargah cepheden çok uzaktaydı. Selahattin’i, bir kahraman gibi karşılayıp, cepheyi anlattırdılar ona. Sohbet ederken aklına geldi Selahattin çavuÅŸun. Neredeyse bir yıldır hiç yıkanmamıştı! Hamam olarak düzenlenen çadırda yıkanıp üzerini deÄŸiÅŸtirdikten sonra kendini tanıyamadı. SAVAÅž SENDROMUNDAN KURTULMANIN YOLUGeri döndüğünde cepheden kopmuÅŸtu. Bu kadar uzun süre yaralananlar, ölenler arasında hayatta kalma savaşı verdikten sonra medeni dünyaya gidip geri gelmek vatan özlemini iyiden iyiye tetiklemiÅŸti.Ondan sonrası ‘DeÄŸiÅŸtirme birliÄŸi gelecek’ söylentileriyle avunarak geçti. Ve birgün gerçekten de yeni askerler geliverdi. Cemselere doluÅŸarak, cepheden ayrılırken sevinç içindeydiler. Sanki yüz sene geçmiÅŸti cephede.Seul yakınlarındaki Hürriyet kampında, dört çavuÅŸa eÅŸyaların olduÄŸu iki vagonu bekleme görevi verildi. Selahattin de aralarındaydı. Sabaha kadar nöbet tutacaklardı. Bir ara çavuÅŸlardan biri yanına çağırdı; bir çocuk gelmiÅŸ, ‘ŞakÅŸi (kadın) 5 dolar’ diyordu. Bütün tehlikeyi göze alıp, dördü birden çocuÄŸun peÅŸine takıldılar. Küçük bir eve girdiler. Dört güzel kız geldi, viskiler içildi. Ä°yice kafayı bulduktan sonra ışıklar söndü. BaÅŸka oda yoktu evde.Birkaç saat sonra vagonlara döndüklerinde rahat bir nefes aldılar. EÅŸyalara bir ÅŸey olmamıştı. Kazasız belasız döndüklerine sevindiler.Geri dönüş yolculuÄŸu için gemiye bindiÄŸinde sevinçli deÄŸildi Selahattin çavuÅŸ. Beraber geldiÄŸi arkadaÅŸlarından bazılarını orada bırakmanın hüznü kaplamıştı içini.Ä°stanbul’daki ilk günlerde sivil yaÅŸama yeniden alışması zor oldu. Geceleri sayıklıyor, savaÅŸ alanındaymış gibi bağırıyordu. Bir gece sayıklarken uyandırmak için gelen aÄŸabeyinin gırtlağına çöktü. Elinden zor aldılar aÄŸabeyini.BaÅŸka bir gün de aÄŸabeyiyle Sultanahmet meydanında yürürken, cephedeki havan toplarının sesine benzer sesler duydu. ‘Kafamıza geliyor’ diye bağırıp, aÄŸabeyinin üzerine atılmasıyla yere yatırması bir oldu.Selahattin’in durumu ailesini telaÅŸlandırdı. Önce psikiyatriste götürdüler fakat düzelmeyince alelacele bir komÅŸu kızı bulup evlendirdiler. SavaÅŸ sendromunu böylece atlattı ama yeni sorunlar baÅŸladı yaÅŸamında...OKURA PUSULAMutluluÄŸu ikinci eÅŸinde bulduSelahattin Özakar, daha ilkokul öğrencisiyken, akÅŸamları gazete satarak para kazanmaya baÅŸlamıştı. Bir yandan ortaokula devam ediyordu ama okumakta gözü yoktu. Ailesinin baskısıyla liseye gittiyse de bitiremedi. Lisenin onda bıraktığı en büyük iz, sıra arkadaşı Aynur’du. Ona aşık olmuÅŸtu. Fakat bir gün köprüde gazete satarken karşılaşınca çok utandı. Askere gitmeye ondan sonra karar verdi. Kore dönüşünde evlendiÄŸi eÅŸinden 17 yıl sonra ayrıldı, ÅŸimdi ikinci eÅŸiyle birlikte.SONRAKÄ° ÖYKÃœ: HASTALIKLAR YAÅžAMA SEVÄ°NCÄ°NÄ° YOK EDEMEDÄ°Â