Konniçiva

Erdal GÜVEN

Japon gazetecilere acıyorum

Bu Japon gazetecilere acıyorum vallahi. Ne öyle canım hiçbir ayrıcalığı olmayan gazeteci mi olur? Ellerinde basın kartları, basın toplantılarına girmekten baska işe yaramıyor. Neymiş efendim basın kartı sadece haberle ilgili kullanılırmış. Hadi canım sizde basın kartı dediğin her işe yaramalı hatta yeri geldiğinde indirim kuponu olarak bile kullanılmalı. Bu ülkede gazetecilerin hiçbir ayrıcalığı yok. Bırakın telefon ve uçak paralarını metrolara binerken bile bilet alıyor garibanlar.

Hadi muhabirlere müstehak onlar sıradan birer köle, ama bu ülkede koskoca köşe yazarları bile işe tren ve otobüs gibi toplu taşım araçları ile gidip geliyorlar. Hem ayrı odaları bile yok, tüm yazarlar bir odada oturuyorlar. Bazılarının kendilerine ait masaları bile yok. Gececilerle aynı masayı paylaşıyorlar. Olmaz ki. Sen koskoca köşe yazarı olacaksın sonra da işe trenle gidip geleceksin. Sonra da işe gelince diğer yazarlarla bir odada oturup yazı yazmaya çalışacaksın. Gelsinler de Türkiye'ye baksınlar bırakın köşe yazarları ve idarecileri, yönetimle arasını iyi tutan stajyer muhabirler ve yönetici sekreterleri bile işlerine gazetenin arabası ile gidip gelirler. Bırakın her köşe yazarına ayrı odayı, köşe yazarlarının ayrı sekreterleri bile var.

Ama bu Japon köşe yazarlarına müstehak. Onlar hallerinden pek memnunlar. koskoca köşe yazarı olmuşlar ama hala akıllanamışlar. Neymiş efendim güya trende sıradan vatandaşlar ile beraber gidip gelirken toplumun gündemini yakalamaları daha kolay oluyormuş. Tabii efendim aslında o da bir maharet, öyle halkın içinde oturarak gündemi yakalamak kolay, asıl siz gidin de bizim yazarlara bir bakın. Adamlar hergün işe gazetenin arabası ile gidip gelseler bile sokaktaki insanın neler çektiğini anlayabiliyorlar. Gazeteci dediğin böyle olur zaten, yaşadığını anlatan gazeteciliği herkes yapar, önemli olan yaşamadığın, hiç yapmadığın şeyler konusunda köşeler dolusu şeyler yazabilmek.

Geçen yaz tatilinde Yomiuri Shimbun gazetesinin birinci sayfa yazarlarından Ozakisan ile beraber Türkiye‘ye geldim. Adam 15 milyon tirajlı dünyanın en çok satan gazetenin başyazarı, ama mütevazılığı nedeniyle bizim gazetenin ofis boyu bile kendisini beğenmedi. Şöyle bir baktı. ‘‘Abi hakikaten bu şimdi başyazar mı? Bence sen bizi kandırıyorsun bu olsa olsa gazetede getir götür işlerini yapan biridir’’ dedi.

Hosteslere özel masaj

İyi iş ha, Japonya'da hostes olmak varmış. Neymiş efendim uçakta görev yaparken sırtları ve bacakları ağrıyor diye Japon havayolu şirketleri personeline inişten sonra havaalanında hazırlanan özel bir bölümde sauna ve masaj servisi veriyor.

Tokyo Haneda Havaalanı’nda hazırlanan bölümde istihdam edilen 3 profesyonel masör haftanın 6 günü 24 saat çalışıyorlar. Masaj servisinden günde ortalama 40 hostes yararlanabiliyor.

30 ve 15 dakikalık iki değişik seans halinde yapılan masajlardan 30 dakikalık seanslarda tüm vücuda masaj yapılırken 15 dakikalık seanslarda ise sadece sırt ve bacaklara masaj yapılıyor.

Ne yani hostesler yoruluyor da biz yorulmuyor muyuz. Türkiye'ye dönünce kesinlikle gazete yönetimine önereceğim. Ağır şartlar altında çalışan köşe yazarları için gazetelere bir de masaj servisi kurulmalı. Bütün gün yorulan yazar çizer takımı, masaj yoluyla rahatlatılmalı. Hem ne demiş Atatürk ‘‘Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur’’.

JAPON FIKRASI

Keiko karakolda polise dert yanmaktadır.

‘‘Memur bey bu adamdan şikayetçiyim sinemada otururken benim paramı çaldı’.

Yaşlı polis sorar, ‘‘Paran neredeydi’’.

Keiko, ‘‘Param sütyeninim içindeydi güvenli olsun diye hep orada taşırım’’. Polis bu sefer biraz sinirli, ‘‘Peki kızım adam sütyeninin içine elini sokana kadar hiç birşey farketmedin mi?

Keiko ağlamaklı, ‘‘Memur bey ben yalnız başıma sinemaya gitmiştim. Filmin tam en heyecanlı yerinde bu adam önce bacaklarımı okşamaya başladı sonra omuzumu okşayarak göğüslerime kadar indi. Ben paramı çalmak gibi kötü bir niyeti olduğunu nereden bilebilirdim ki?’’.

JAPON SÖZÜ

... Te Ga Akeba Guchi Ga Aku.

...El Boş kalırsa Ağız Çalışır