KISA PANTOLONLU MUCİZE

Buhran yılları.

Kriz bütün dünyayı sardığı gibi Ege’nin Cunda’sını da vurmuştu.

Öngören ailesi, baktı olacak gibi değil. Aldı çocuklarını İzmir’de akrabaların yolunu tuttu.

İşte o zaman başladı kısa pantolonlu mucize..

Doğduğu adadan ayrılmıştı.

Rüzgarlardan, sokak aralarında aniden görünüveren midyelerden, böceklerden, ayrılmıştı.

Balıklardan, kıyılardan, yakamozlardan, sabaha karşı uyku aralarından gelip, düşlerine karışan “Pat... Patt...” balıkçı motorlarından, çocukluk yıllarından ayrılmıştı.

Cunda’dan sonra büyükşehir İzmir’e gidiyorlardı. ...

Otobüsün penceresinden bakarken, o büyük binaları ilk kez görüyordu.

Hayretten soru bile soramıyordu.

İlk kez bakıyordu bu büyük binalara.

Ve sanki bir masaldaydı.

Böyle başladı işte kısa pantolonlu mucize.

Kısa pantolonlu diyorum çünkü.

İlk kez İzmir’de abisinin bakkalında çok şey öğrenmişti. Helva satıyordu.

YILLAR SONRA...
Aradan yıllar geçti. Kısa pantolonlu çocuk büyüdü. Askerliğini yaptı.

Ve bu defa daha büyük bir masalın kapısından geçti.

Almanya’ya gelmişti. Aklında çocukluk yıllarından kalan helvalı düşler, önünde işçi olma gerçeği bayşladı hayata...

Önce Stuttgart. Bir rulman fabrikasında işe girdi.

Çalışıyordu ama aklında hala o kısa pantolonlu çocuğun helva sattığı mutlu yıllar vardı.

Dayanamadı.

Bir sabah karar verdi ve başka bir kente geçti.

Köln...

Önce helva yapmak için kolları sıvadı.

Sonra tulumba tatlısı. İzmir’den, Ayvalık’tan ne tatlı lezzeti varsa denemek istedi.

Kısa pantolonlu çocuk yeniden doğmuştu.

SON KARAR
1966’lara geldiğinde anladı ki tatlıyla olmayacak.

Çünkü Almanya’da tatlı sektörü çok gelişmişti. Cunda’nın tatlısı, İzmir’in tulumbası yeterli değildi.

Ne yapsın?

Son bir deneme istedi.

Son bir şans...

Yine o kısa pantolonlu çocuğa sordu.

Bu defa Alman kasaplara yöneldi. Sosislere baktı.

Çocukluk günlerinden gelen farklı bir lezzet aradı.

Baktı ki, Almanlar sucuğu bilmiyor. Baharatı böyle tanımamışlar.

Gitti bir Alman kasaba, tarif etti sucuğu. Baharatını, acısını anlattı.

Ondan da öğrendi.

Ve ilk sucuğunu yaptı.

Adını İzmir Hakiki Türk sucukları koydu.

Belki de Almanya’da üzerinde ilk Türk damgası olan bir gıda ürünüydü bu.

Önce kasaplara tattırdı. Onlar sevdi. Ardından yakın çevresine...

Sonra ilk kez 20 kilo et sipariş etti.

Son sermaye 20 kilo et...

O kadar güzel sattı ki..

Bir daha, bir daha. Bir daha... Kasapları artırdı. Kilolar yükseldi.

GELDİK BUGÜNE...
Önceki gün Köln’de, Sevda Boduroğlu ve Celal Özcan’la öyle bir fabrikaya gittik ki.

İşte o kısa pantolonlu çocuk var ya...

Onun mucizesidir gittiğimiz fabrika.

Burhanettin Öngören’in mucizesi...

EGE-TÜRK sucukları.

Burhanettin Bey, pek kimseyle görüşmüyor.

Ama sağolsun yeğeni Ahmet Bey rica edince kırmadı. Bize açtı çocukluk yıllarını.

O kadar güzel sohbet ettik ki...

İkinci Dünya Savaşı’nın buhran yıllarından çıkan bir Burhan mucizesi dinledik.

Burhan Bey’i dinlerken, ben aslında daha çok kısa pantolonlu bir çocuğun masalını dinledim.

Sonra o muazzam fabrikayı gezdik.

Doğrusu böyle bir Türk markasıyla gurur duyduk.

70 bin metrekarelik alanda kurulmuş 63 bin metrekarelik kapalı alanı olan bir fabrika.

Kısa pantolonlu çocuğun hayali, 20 kilo etten, günde 150 ton ete ulaşmış.

Japonya’dan ABD’ye kadar dünyanın tamamına ihracat yapıyor.

Fabrikayı ortağı ve yeğeni Ahmet Eden gezdirirken bir kez daha gördüm ki,

Ne yaparsanız yapın, ruhunuzla ve kalbinizle, severek yapın.

Ahmet Bey sanki 50 yıldır süren bir sanat eserini anlatıyordu.

Burhan Bey’i dinlerken, yüzündeki gülümsemede hala o kısa pantolonlu çocuğun masalı vardı.

Evet bu bir başarının masalıdır.

Ve çok iyi biliyoruz ki.

Bu coğrafya artık Avrupalı Türklerin böyle mucizeleriyle doludur.