Rıza Kocaoğlu’nun ‘yabancısı’ sizi de teslim alacak

Yıldız: 3

Kim olduğunu bilmiyoruz. Ne tür bir yabancı olduğunu da. O sokaklara ait değil. Bildiğimiz bu. Bir odası yok. Ve onu dinleyecek kimsesi de. Sokağın köşesini dönerken birine rastlıyor. Belki de size, sandalyede oturmuş ona bakan size rastlıyor. Başlıyor konuşmaya, tek bir nefeste; o kadar çok şey var ki kafasını ve midesini bulandıran. Yalnızlığını, öfkesini, kaçışlarını, ‘kıçına tekme vurulan’ herkesi içine alacak uluslararası bir sendika kurma fikrini, bir küçük orman kuytusuna sığınma arzusunu, aslında bu dünyanın hiçbir yerinde bir ‘odasının’ olamayacağını pekala bildiğini. Anlatıyor. Durursa, siz onu dinlemekten vazgeçersiniz, köşeyi döner gidersiniz diye, koşarmış gibi anlatıyor.

BUGÜN YAZSA DAHA HIRÇIN OLUR MUYDU?
Fransa’nın ‘aykırı’ seslerinden Bernard-Marie Koltès’in 70’lerde yazdığı metnini, biriken yönetiminde Rıza Kocaoğlu’nun ağzı, bedeni anlatıyor. Kocaoğlu, Koltes’in ‘yabancısı’nı nefes nefese bir telaş içinde; öfkesini sahnedeki kabine de platforma da kendi bedenine de akıtarak oynuyor. Yer yer fazla hızlı; tonlama tercihleri yorucu gelebiliyor ama finale doğru bir hüzünle baş başa bırakmayı başarıyor sizi. Kıvrılıp yatacağımız bir kuytu hayaline kaptırıp gidiyor insan kendini.

Koltès bu metni bugün yazmış olsaydı daha mı hırçın olurdu ‘yabancısı’ acaba, diye düşünüyor insan. Kocaoğlu’nun ve biriken ekibinin 77’deki bir başkaldırı metnini, bugünden bakıp yorumladığını akılda tutmak gerekiyor. Kemal Yiğitcan’ın ışık tasarımı, biriken’in (Melis Tezkan, Okan Urun) video’ları ve soprano Simge Büyükedes’in sesiyle İklim Tamkan’ın piyanosundan yükselen arya ile ‘yabancı’yı saran o yağmurlu gecenin atmosferi tamamlanıyor.

Oyun bitiyor, Rıza Kocaoğlu ter içinde selamlıyor sizi. Koltès’in yabancısı kafanıza girmiş bir kere. Odasız, yertsiz yurtsuz ve çırılçıplak olduğunuzu hatırlatmış size. Şimdi İstanbul’un en ışıltılı AVM’sinden çıkıp köşeyi dönebilirsiniz…

2 Mayıs Cumartesi, 20.30’da, Zorlu PSM, Stüdyo Sahnesi’nde.