Kayra'ya bir kız kardeş istiyorum
Güncelleme Tarihi:
Güzel, başarılı ve cesur bir kadın o… Pek çok önyargıyla, zorlukla, korkuyla ve acıyla yüzleşmiş henüz gencecik hayatında. Artık hiçbir şeyden korkmuyor. Anı yaşıyor. Gelecek için planlar yapmaktan yana değil; çünkü ertesi gün başımıza bir şey gelebileceğini, bir anda bu dünyadan gidebileceğimize inanıyor. Annesine tapıyor. Oğlu için en az kendi annesi kadar cesur, güçlü bir anne olmayı istiyor. Anne olduğu için sorumluluk duyuyor ama hayatından da çok taviz vermiyor. ‘Maskeli Balo’ dizisinin güzel yıldızı Leyla Bilginel, hayata, anneliğe, oyunculuğa dair sorularımızı yanıtladı.
Hayat nasıl gidiyor?
İşle ilgili uzun süredir duruyordum. Anne olduktan sonra bir süre başka bir şey yapmak istemedim. Ama bir anda bankadaki paranın azaldığını hissedince kendime geldim. “Leyla” dedim kendime, “Sen bir dur. Senin ne zengin bir baban, ne de kocan var.” Annem, kız kardeşim, yeğenim ve bir de oğlum var sorumlu olduğum. “Bu kadar annelik yeter” dedim ve çalışmaya başladım tekrar.
Kayra kaç yaşında şimdi?
2.5 yaşında. Her şeyi oturdu. Olması gereken zamanlarında onun yanında oldum. Çalışmadım diye hiç pişmanlık duymadım. Bir anda silkinip kendime geldim. ‘Maskeli Balo’ projesi de tam bu dönemde karşıma çıktı. Keyifli bir işin içindeyiz. Arkasından da çok enteresan projeler gelecek.
Kayra’ya baktığınızda ne görüyor, ne hissediyorsunuz?
Kendimi görüyorum. Annem de aynı şeyi düşünüyor. Oğluma her bakışında bana “Bir tane küçük Leyla dolanıyor evin içinde… Senin erkek halin sanki. Bu kadar mı bir çocuk annesinin kopyası olur?” diyor. Ben genç kızlığımdan beri hep kendi kopyam bir erkek isterdim. Sevgili ya da eş olarak kısmet olmadı. Allah bana benden bir tane oğul verdi. Sarışınlığım, saçlarının dalgasına kadar çocuk tamamen benim kopyam. Sevdiğim yemeklere kadar benziyor. Karşı taraftan hiçbir şey göremiyorum. Bir tek bizde olmayan şey; ensesindeki derin çukur.
Anne olmadan önce de bunu hissediyor muydunuz?
Hep çok istedim anne olmayı. Kafamda hep kucağında emzirirken bebeğin annesinin gözlerinin içine baktığı bir fotoğraf vardır. “Bir gün onu bana yaşat Allahım” diye dua ediyordum. O çok enteresan, çok güzel bir duygu. Aslında hepimiz dünyaya bencillik yaparak çocuk getiriyoruz. Hepimiz o anki evliliğimizden, bencilliğimizden çocuk yapıyoruz. Hiçbir çocuk da annesini babasını seçemeden dünyaya geliyor. Hepimiz için aynı kader var ortada. Böyle bir karar vermişse insan her şeyi göze alıp doğru matematik yapmalı.
Hem anne hem baba olmak zor değil mi?
Değil. Öbürü daha zor geliyor bana. Bugün birçok çift kavga ediyor, mutsuz evlilik sürdürüyor. Ben ondan dolayı çok şanslıyım. Evde kavga, gerginlik, tartışma yok. Evet babası yok ama huzur içinde büyüyor oğlum. Boşanan anne babanın çocuğu sürekli “Babam niye gelmiyor, aramıyor, sormuyor?” diyor. Benim oğlumun sorgusu bir kere olacak. Sonra her şey yoluna girecek. Bunu kabul etmek zorunda. Diğer yandan Allah bana sağlık versin ki, ben ona en iyi şekilde bir dünya kurayım. Amacım zaten “İyi ki benim böyle bir annem var” demesi...
Bir daha çocuk sahibi olmayı ister misiniz? 
Çok istiyorum aslında. Fakat belli bir düzen ve kapasite de gerekiyor. Yeğenim ikinci çocuğum benim. Onun geleceği de benim sorumluluğumda. Daha doğrusu ben öyle olmasını istiyorum. Önce onları düşünerek hareket ediyorum. Ama her şey yolunda giderse tabii bir tane daha isterim. Hatta bir de kızım olsa nasıl güzel olur! Aynı babadan olur yine olursa. Olacaksa öyle olsun, yoksa olmazsa olmaz, ne yapalım?
RÖPORTAJIN DEVAMI HAFTA SONU DERGİSİNİN BU HAFTAKİ SAYISINDA...