Karım ve ben, biz hamileyiz

Her ÅŸey, bu kadar mı üst üste gelir? 2 yıl içinde. Senaryoya bile koysan, ‘Amma tıkıştırmışlar!’ denir. Önce babası vefat ediyor. Kalpten. O baba ki, kendisi olamadığı için, oÄŸlunun hep edebiyatçı olmasını istiyor. OÄŸlanın derdi ise baÅŸka, müzisyen olmayı hayal ediyor. Kader aÄŸlarını öyle örüyor ki; çocuk, ikisini birden olmak zorunda kalıyor.Ne yazık ki, baba, oÄŸlunu ünlü bir yazar olarak göremiyor. Birinci romanı ‘Git Kendini Çok Sevdirmeden’ henüz ilk baskılarındayken, baba, bu dünyadan göçüp gidiyor. Bir sene sonra, bu defa anne. Kanserden. Bir bütünün 2 parçasını, birer yıl arayla kaybediyor. Ve bütün bunlar olurken, eÅŸi hamile kalıyor. 2 yıl önce Tuna Kiremitçi diye bir adam yoktu. Ne çevremizde ne hafızamızda. Åžimdi kolay kolay unutamayacağınız ve yok sayamayacağınız bir isim... De... Öykünün beni ilgilendiren tarafı Tuna Kiremitçi’nin Hamileler Cumhuriyeti’nin erkek tarafı olmasıydı...Bu bebek fikri ne zaman doÄŸdu? Nasıl realize oldu?- Aslında her zaman gündemdeydi. Gizli gizli. Satır aralarında, hep bebeÄŸe dair imalar vardı. Ama iÅŸin adını koymamız bundan 1 yıl önce oldu. Sonra da çalışmalara baÅŸladık...KendiliÄŸinden oluÅŸan bir sevginin ürünü mü, tasarlanmış bir sevgi projesi mi?- Her ÅŸey kendi doÄŸalı içinde oldu... Hiç tereddütsüz Can bir aÅŸk çocuÄŸu mu?- Evet, öyle...Baba olacağınızı öğrendiniz... Hakim duygu neydi? Ä°lk ne hissettiniz?- Tek başına sivrilen bir ÅŸey yok. Belki ÅŸu üç duygunun karışımıydı hissettiÄŸim. Öncelikle gurur. Nedense, önemli bir iÅŸ becerdiÄŸini düşünüyor insan! Sanki yeryüzünde bir tek sen becerebiliyorsun! Sonra, panik: ‘Neee? Nasıl yani? Ne halt edeceÄŸim ben ÅŸimdi?’ Ve tabii salakça bir sevinç. Hakikaten, 11 yaşındaki bir çocuÄŸun bir ÅŸeye sevineceÄŸi gibi seviniyor insan...EÅŸinizle iliÅŸkinizde bir deÄŸiÅŸiklik olur diye bir korkunuz oldu mu: ‘Sevgili olan biz, ÅŸimdi yoksa baÅŸka bir ÅŸeye mi dönüşeceÄŸiz?’- Hayır. Böyle ÅŸeyler hiç aklımdan geçmedi. Can’ın geliÅŸi biraz sıkıntılı bir zamana denk geldi, belki ondan. Annem hastaydı...Nesi vardı?- KaraciÄŸer kanseri. Üç ay önce kaybettik kendisini. Yani hamilelik sürecinin içerisine, ‘insert’ olarak bu süreç de girdi.Haberim yoktu, başınız saÄŸolsun...- Ä°ÅŸte o dönemde -adı Can ya- gerçekten de hepimize can simidi oldu! Özellikle de anneme. YoÄŸun bakım ünitesindeyken bile, çok acı çektiÄŸi halde, yüzünde bir gülümseme sürekli Yasemin’in karnına bakıyordu...Ya babanız?- Onu zaten annemden bir yıl önce kaybetmiÅŸtik. Kalpten... Süperiz canım!Kısa zamanda çok büyük travmalar atlatmışsınız...- Henüz atlattığımı söyleyemem! Hayatımın ÅŸu son 2 yılı, iyi ve kötü anlamda olabilecek bütün dalgalanmaları yaÅŸadığım dönem oldu. Babam öldü, 2 ay sonra romanım fenomen oldu, oysa babamın bütün hayali oÄŸlunu baÅŸarılı bir edebiyatçı olarak görmekti, bir yıl geçmedi annem bizi terk etti, aynı anda karım hamileydi... Bu kadar ÅŸeyi bir senaryonun içine sokuÅŸtursalar ‘Yok artık daha neler!’ derim.Ä°nsanın annesini kaybetmesiyle babasını kaybetmesi arasında bir fark oluyor mu? Hangisi insana daha çok koyuyor?- Benim için bir fark olmadı... Ä°kisinde de bedenini yoÄŸun bir üşüme hissi kaplıyor... BEN ÇOCUÄžUMLA HIYAR GÄ°BÄ° BÄ°R Ä°LÄ°ÅžKÄ° KURMAK Ä°STÄ°YORUMCan’ın varlığını öğrendikten sonra hangisi daha ağır bastı: ‘YaÅŸlanıyorum’ duygusu mu, yoksa ‘Artık benim bir ailem var, güç sahibiyim’ duygusu mu?- Çok güçlü hissediyor insan kendini. Herhalde yaÅŸam denilen ÅŸeyin gücü. Beni güçlü kılan bir ÅŸeye sahipmiÅŸim gibi. Ve çevremle daha barışıkmışım gibi. Yazımda da onu söylemeye çalıştım. Eskiden beni sinirlendiren ÅŸeyler, sinirlendirmemeye baÅŸlıyor. Daha farklı ÅŸeylere kafayı takmaya baÅŸlıyorum....Karınızla aranızdaki iliÅŸkinin aÅŸk olduÄŸunu biliyoruz. OÄŸlunuzla aranızdaki iliÅŸkiyi nasıl adlandıracaksınız?- Adlandırmamaya çalışacağım. Ä°ki erkek arkadaÅŸ arasındaki güçlü sevgi iliÅŸkileri de bir tür aÅŸktır. Ben bunun olmasına uÄŸraÅŸacağım. Ama oÄŸlumla kanka olmak istiyorum diye bir iddiam da yok. Kendini güvenlikte ve iyi hissetmesini saÄŸlayabileyim yeter. O iliÅŸkimizi istediÄŸi ÅŸekilde adlandırabilir, ya da adlandırmayabilir. Bu konularda biraz bilinçsiz olmam gerektiÄŸini düşünüyorum...ÇocuÄŸunuza tanımayı düşündüğünüz haklar, özgürlükler var mı? Sıralayın...- Cinsellikle ilgili sorunlarını bir an önce halletmesinden yanayım. Erkeklerin kendileri için en uygun kadını buldukları zaman bile huzur bulmamaları bence bundan kaynaklanıyor. Zamanında yaÅŸaman gereken ÅŸeyleri bu ülkede bir ÅŸekilde yaÅŸamıyorsun. Bu meselelerin üzerine çıkabilmesini isterim. Komplekssiz olmasını isterim. Ben 16, 17 yaÅŸlarındaydım, huysuzluk yaptığım bir dönemdi. Babam karşısına alıp benimle konuÅŸmaya karar verdi. Çünkü agresifliÄŸimin nedeninin cinsellikle ilgili olduÄŸunu düşünüyordu. Babamın benimle cinsellik konuÅŸması hiç hoÅŸuma gitmedi. Çünkü ‘Dünya bir gaz ve toz bulutuydu’ diye anlatmaya baÅŸladı. Bizim annelerimiz babalarımız çok sıkıldılar, böyle ÅŸeyleri konuÅŸmaktan. Babam sonuçta üniversite mezunu, okuyan yazan bir adamdı. Buna raÄŸmen çok fark etmiyor demek ki...Sizin tepkiniz ne oldu?- Sıkılarak dinledim, çok iyi niyetliydi çünkü. Nasıl olsa kadın ve erkeÄŸin cinselliÄŸine gelecekti. Tabii üzüyor insanı bunlar. Babamla yaÅŸadığım en hüzünlü gecelerden biriydi. Hiçbir zaman da bir daha sözünü etmedim. Ben ona ‘ArkadaÅŸ arayacaksam yatakhanede bir sürü var. Muhabbetleri de senden daha iyi. Ama senin bana verebileceÄŸin ve baÅŸkasının veremeyeceÄŸi bir ÅŸey var, o da babalık. Bir zahmet onu yap...’ diyemedim, belki de bunu demek istiyordum ama ifade edemiyordum. Babayla oÄŸulun iletiÅŸim kurması zor bir ÅŸey. Herhalde baba-kızdan daha zor. Sorun ÅŸu deÄŸil: ‘Bak, Marcel Proust ne kadar güzel bir kitap yazmış. Oku evladım, sonra ana fikrini tartışalım.’ Ben böyle bir iletiÅŸimden söz etmiyorum. Bence gerçek olan, bir su bardağı üzerine, kuÅŸun uçuÅŸu üzerine, televizyondaki bir filmin konusu üzerine iletiÅŸim kurmak...‘Babamla biz birbirimizi tam tanıyamadan yolumuz ayrıldı’ gibi hissediyor musunuz?- Babamla birbirimizi yeterince tanımadığımızı da çok geç fark ettim. ‘Babam kral bir herif, bir sürü kitap okumuÅŸ, bana da okutuyor. Biz hep edebiyat konuÅŸuyoruz, felsefe konuÅŸuyoruz. Entelektüel mevzularda iletiÅŸimimiz var. Demek ki, ben babamı çok iyi tanıyorum....’ Zannederek geldim bir yaşıma. Bir gün anladım ki iki insanın birbirini tanımasının bunlarla hiç alakası yok. Böyle olmaz. Ama ben bunu anladıktan çok kısa bir süre sonra babamı kaybettim...Annenizi daha çok tanıyordunuz öyle mi?- Evet. Çünkü annemle olan iliÅŸkimiz tamamen gerçek ve gündelik hayat üzerine olan bir iliÅŸkiydi. Peki sizin oÄŸlunuzla kurmak istediÄŸiniz iliÅŸki...- Annemle aramda olan iliÅŸki...Sizi entelektüel olarak ciddiye almasını, ‘Babam şöyle bir romancı’ demesini istemiyorsunuz yani...- Diyebilir de ama esas olarak bunlarla ilgilenmiyorum. Ben çocuÄŸumla hıyar gibi bir iliÅŸki kurmak istiyorum! Maça gidip bağıralım, sokakta kızlara laf atalım, televizyonda film izleyip bira içelim. Çünkü ÅŸuna inanıyorum: Bir insan hayatta felsefe konuÅŸacaksa ya da Marcel Proust’tan bahsedecekse bunu Fener-Galatasaray maçını seyrederken gördükleri üzerinden de yapabilir. Asıl iletiÅŸim de böyle kurulur. ‘Ne düşünüyorsunuz Swan’ın aÅŸkı konusunda?’ diye baÅŸlayan bir sohbette kurulamaz. Tabii ben bunu anladığımda çok geç olmuÅŸtu. Babamı kaybettiÄŸim zaman maalesef onu çok da fazla tanımadığımın farkındaydım artık...HAMÄ°Åž: Yoksa bu bir iÅŸaret mi? Tuna Kiremetçi’nin eÅŸi Yasemin’le aynı tarihlerde doÄŸuruyoruz! HAMÄ°Åž 2: 3 yıldır birlikte olan Kiremitçi çifti 2.5 yıldır evli.HAMÄ°Åž 3: 47 kilo iken hamile kalan ÅŸanslı minyon kadınlardan Yasemin Kiremitçi. Bizi kırmadı, olayın kaynağını fotoÄŸraflamamıza izin verdi. Ve eÅŸiyle ilgili ÅŸunları söyledi: ‘Babalık konusunda bu kadar heyecanlı olacağını tahmin etmezdim! Aşırı hevesli. Her gece sohbet ediyor Can’la. Bu durum da çok hoÅŸuma gidiyor!’HAMÄ°Åž 4: Bu röportaj yarın da devam edecektir...TÃœRK ERKEĞİNÄ°N YAÅžADIÄžI EN BÃœYÃœK ÇARESÄ°ZLÄ°KBaba olacağınızı öğrendiÄŸinizde kendinizde ne tür deÄŸiÅŸiklikler yakaladınız?- Biz Türk erkekleri hep ÅŸuna koÅŸullandırılmışız: EÄŸer bir kadın bize bir sorun ya da bir yenilikle gelirse, mutlaka çözüm bulmamız gerekir. Yani sadece dinlememiz, kulak vermemiz, dert ortağı olmamız yetmez. Müdahale edeceksin, sorunu çözeceksin! Ama iÅŸte bir kadın sana hamile olduÄŸunu söyleyince, ne yapacağını ÅŸaşırıyorsun. Hele ilk 3 ayın kendine göre bir gerilimi var, çocuk tutundu, tutunmadı, oldu, olmadı; bir ÅŸey yapman gerektiÄŸini hissediyorsun ama ne? Bilmiyorsun! Tamamıyla senin dışında ve baÅŸka birinin içinde geliÅŸen bir olay. MeÄŸer bu, Türk erkeÄŸinin yaÅŸayabileceÄŸi en büyük çaresizlik duygusuymuÅŸ! Haliyle depresyona giriyorsun. Ama bunu yansıtmaya korkuyorsun çünkü depresyona girme hakkı olan karşındaki insan! Hamile olan sen deÄŸilsin!Kadınların depresyonlarını bizzat yaşıyorum ama erkeklerinkinden haberim yoktu!- Valla, bende oldu. Daha fena bir ÅŸey anlatayım: Bir Arko reklamı var televizyonda. Çocuk, oyuncağını yere atıyor, babası gelip öpsün diye. Ben bunu görünce aÄŸlamaya baÅŸlamışım, Yasemin’in de hamileliÄŸin ilk zamanları, beni öyle kanapede gözlü yaÅŸlı görünce kahkaha attı. Ä°nsanın zeka düzeyi bu kadar düşebilir ama oluyor iÅŸte!Seks mÄ° dedÄ°nÄ°z? Seks hayatınız bir kesintiye uÄŸradı mı? ‘Eski erkekler’ hamileliklerinden itibaren eÅŸleriyle iliÅŸki kurmayı keserlerdi. ‘İçinde zaten biri var, seninle seviÅŸemem’ derlerdi. Yeni bir baba olarak sizin tutumunuz...- Bizim seks hayatımızda deÄŸiÅŸen bir ÅŸey yok! Zaten bu konuda benim ahlaki ve felsefi bir sorunum da yok. Hamile kadınları çok çekici buluyorum. Yasemin’i özellikle çekici buluyorum. Zaten son zamanlarda çok güzelleÅŸti. Ben sadece sakarlık yapmaktan korkuyorum. Kolum yanlışlıkla çarpar da çocuÄŸun kafası acır diye. Akrobasi yapmamaya özen gösteriyoruz. O kadar. Onun dışında her ÅŸey eskisi gibi..HAYATIMDA KENDÄ°MÄ° HİÇBÄ°R ÅžEYE HAZIR HÄ°SSETMEDÄ°MHayatımın bir yönü hep öyledir. Bisiklete binmeye hazır hissetmedim. Yatılı okula gitmeye hazır hissetmedim. Ä°stanbul’a gelmeye hazır hissetmedim. Roman yazmaya hazır hissetmedim. Evlenmeye de hissetmedim. Hele baba olmaya... Hiç! Kendimle barışık tarafım, bütün bunları kabul etmem. Zaten roman yazmaya da, kendimi hiçbir zaman hazır hissetmeyeceÄŸimi anladığım an baÅŸladım. 5000 yıl da geçse kimse kendini hiçbir ÅŸeye hazır hissetmiyor ki. Bir ÅŸeyler başımıza geliyor ve bizler başımıza gelen o ÅŸeylerle bir boyutta uzlaÅŸmaya çalışıyoruz...Â