Kanat Atkaya: Kabakulak
Güncelleme Tarihi:
Oluşturulma Tarihi: Temmuz 25, 2008 00:00
AL GREEN
Lay It Down
(Blue Note)
Reverend (Vaiz) Al Green, sesini duyduğum anda ruhumun hassas bölgelerini teslim ettiğim az sayıda sesten biridir.
Al Green şarkı söylemeye başladığında hayatın akışı değişir. İsterseniz o esnada psikopat kedinizi taramak gibi Ninja arbedesini andıran bir işe soyunmuş olun... Önemi kalmaz yaptığınız saçmalığın.
Reverend Al Green, kamyon motorlarının hararet sorununu anlatan bir şarkı bile söylese -ki yoktur öyle huyu- içinizden aşkla ilgili birşeyler geçer. Yüce insan Al Green, "Reverend" olma hadisesinden sonra (saygısızlık etmek istemem muhtereme ama...) pek parlak albümler yapmadı.
Eskileri insan ırkına kıyamete kadar yeter zaten. Fakat bu güzel sese yazık eden şarkılar ve prodüksiyonlar da gördük; onu belirtmek istedim...
Ancak Blue Note tarafından yayınlanan "Lay It Down", eski güzel günleri damardan yakalayan bir albüm olmuş. Anthony Hamilton, Corinne Bailey Rae (Seviyorum bu kızı), John Legend, Ahmir "?uestlove" Thompson gibi yeni kuşağın parlak isimleri, Al Green’e yolunu bulmasında yardımcı olmuşlar.
Ahmir "?uestlove" ayrıca takdir ettiğim bir isim. Soul ve R&B hadisesinin günümüzde eriştiği menzil bana pek hitap etmiyor açıkçası.
Motown ve Stax’ın zamanında yayınladığı müthiş plaklar nasıl olsa hala elimin altında. O güzel günlerde yapılanlardan sonra uzun süre kontenjan boşluğu oluştu arşivin malum bölümünde.
Macy Gray, Amy Winehouse gibi nadir eklemeler oldu son senelerde fakat Marvin Gaye ile Otis Redding en iyi dostlarım olmayı sürdürdüler.
Al Green de tabii ki eski albümleriyle hayatımdaki yerini korudu.
"Lay It Down"ı dinlemeye hazırlanırken beklentilerimi çok düşük tuttum. Fakat albüm ilerlemeye başlayınca, bir nevi klasikle karşı karşıya olduğumu anlayıp ayarları yükseltmek zorunda kaldım.
Zamanı geri döndüremiyoruz, malum.
Ancak 60’lara dönsek ve Al Green’a bu albümü yaptırsak, bugün klasik diye söz ederdik.
Ruhlara merhem niyetine...
Lay It Down
(Blue Note)
Reverend (Vaiz) Al Green, sesini duyduğum anda ruhumun hassas bölgelerini teslim ettiğim az sayıda sesten biridir.
Al Green şarkı söylemeye başladığında hayatın akışı değişir. İsterseniz o esnada psikopat kedinizi taramak gibi Ninja arbedesini andıran bir işe soyunmuş olun... Önemi kalmaz yaptığınız saçmalığın.
Reverend Al Green, kamyon motorlarının hararet sorununu anlatan bir şarkı bile söylese -ki yoktur öyle huyu- içinizden aşkla ilgili birşeyler geçer. Yüce insan Al Green, "Reverend" olma hadisesinden sonra (saygısızlık etmek istemem muhtereme ama...) pek parlak albümler yapmadı.
Eskileri insan ırkına kıyamete kadar yeter zaten. Fakat bu güzel sese yazık eden şarkılar ve prodüksiyonlar da gördük; onu belirtmek istedim...
Ancak Blue Note tarafından yayınlanan "Lay It Down", eski güzel günleri damardan yakalayan bir albüm olmuş. Anthony Hamilton, Corinne Bailey Rae (Seviyorum bu kızı), John Legend, Ahmir "?uestlove" Thompson gibi yeni kuşağın parlak isimleri, Al Green’e yolunu bulmasında yardımcı olmuşlar.
Ahmir "?uestlove" ayrıca takdir ettiğim bir isim. Soul ve R&B hadisesinin günümüzde eriştiği menzil bana pek hitap etmiyor açıkçası.
Motown ve Stax’ın zamanında yayınladığı müthiş plaklar nasıl olsa hala elimin altında. O güzel günlerde yapılanlardan sonra uzun süre kontenjan boşluğu oluştu arşivin malum bölümünde.
Macy Gray, Amy Winehouse gibi nadir eklemeler oldu son senelerde fakat Marvin Gaye ile Otis Redding en iyi dostlarım olmayı sürdürdüler.
Al Green de tabii ki eski albümleriyle hayatımdaki yerini korudu.
"Lay It Down"ı dinlemeye hazırlanırken beklentilerimi çok düşük tuttum. Fakat albüm ilerlemeye başlayınca, bir nevi klasikle karşı karşıya olduğumu anlayıp ayarları yükseltmek zorunda kaldım.
Zamanı geri döndüremiyoruz, malum.
Ancak 60’lara dönsek ve Al Green’a bu albümü yaptırsak, bugün klasik diye söz ederdik.
Ruhlara merhem niyetine...