Kabakulak

Kanat ATKAYA

BY REQUEST

Boyzone

(Universal)

BOYZONE' un İrlandalı bir boy-band, yani genç ve eli yüzü düzgün erkeklerden kurulu bir topluluk. Boy-band'leri sevmem için en ufak bir neden yok, ama aynı şekilde nefret etmem için de bir neden göremiyorum. Boyzone, 6 yılda 10 milyondan fazla albüm satmış, konser verdiği her salonu tıka basa doldurmuş, bu konserlerde pek çok genç kızı bayıltmış bir topluluk. Şimdi de oturmuşlar (veya ayakta karar vermişlerdir, tam bilemiyorum), bir best-of albüm hazırlamışlar. 18 adet şarkı içeren albümü dinlemedim. Zaten çoğunu radyo istasyonlarında yüzlerce kez dinlediğimden albüm hakkında süper fikir sahibiyim. Şu anki Boyzone hayranları tarafından yanlış anlaşılmak veya onların kalbini kırmak istemem ama bu şarkıları 10 yıl sonra dinlemeyeceklerine eminim. Benim de 10-15 yıl önce dinlediğim bazı şeyleri itiraf edebilmem için bir psikiyatrist desteğine ihtiyacım var mesela. Yine de pop müziktir, dinlenir; kısa sürede tüketilir. Takılın.

FAUSTO PAPETTI

Musica Per Sognare

(Warner Fonit/ Balet)

LİBİDO-MUN gelişimi esnasında Fausto adında bir İtalyan saksofon-cunun bulunması kanımı donduruyor ama maalesef bu gerçek (bu hafta hakikaten çocukluğumuza döndük, haydi hayırlısı)... 1970'lere damgasını vuran (bu da güzel laf) ‘‘tropik ortamda, yarı baygın ve yarı çıplak’’ kadın imajının Türkiye'ye yerleşmesinde en önemli isimlerden biriydi Fausto Papetti. Her albümünün kapağında, yine 1970'lerin deyişiyle bir ‘‘yavru’’ bulunurdu. Bildik şarkıları saksofonla yorumlayan Fausto Papetti hiç kimse tarafından bir müzik dahisi ilan edilmedi ama plakları o yıllarda çok sattı. Evimizde de bir iki albümü vardı. Kısa bir süre önce ölen Fausto Papetti'ye gizli bir sempati beslememin pek çok nedeni var elbette ama onlara hiç girmeyelim. Bu albümde de yine pop ve caz şarkıları Fausto tarafından yorumlanıyor. Tipik bir ‘‘easy listening’’ albümü. Bu arada albüm kapağında tropik ortam var ama yavru yok. Fausto hepsini toplayıp cennete gitti herhalde. Rahat uyusun.

MOBY

Play

(Mute/ KOD)

Moby, yaptığı işleri yakından takip etmeye çalıştığım, enteresan bir müzisyen. Her albümünde yeni bir damar yakalıyor. Punk, hardcore, house, jungle gibi türlerle paslaşarak müziğin sakat muhitlerindegeziyor. Ritm üretme konusunda çok yetenekli bir tip bir kere. Sample kullanma konusunda da ufkunun bir hayli geniş olduğunu söylemekte fayda var. Örneğin son albümü ‘‘Play’’de, yüzyılın başından soul ve blues şarkılarını masaya yatırmış. Temiz ve önceki albümlere göre kesinlikle çok daha sakin bir Moby albümü var neticede elimizde. Biz de n'apıyoruz bu albümü elimizden bir an olsun bırakmıyoruz, hep dinliyoruz. Günler geceleri, geceler günleri kovalıyor; Kabakulak farkında biraz abartıyor, o yüzden müsaadenizi istiyor, iyi pazarlar diliyor ve çekiliyor...

katkaya@hurriyet.com.tr