Kabakulak
Güncelleme Tarihi:
Kanat ATKAYA
Oluşturulma Tarihi: Mayıs 20, 2005 00:12
A STORY
OF JAZZ
(KENT/ BLUE NOTE)
BLUE Note, caz dinleyenler için yakın bir arkadaşın adı gibidir. Biraz daha ileri giderek arşivinde herhangi bir Blue Note albümü bulunanların iyi müzik dinleyicisi olduklarını söyleyebilirim. Aldığım ilk Blue Note albümü John Coltrane’in ‘Blue Train’iydi. Hálá gözüm gibi baktığım ve Miles Davis’in ‘Kind Of Blue’suyla birlikte en çok dinlediğim caz albümüdür (Herbie Hancock’un Maiden Voyage’ına haksızlık etmeyeyim.)
Blue Note, 66’ncı yılında üç CD’den oluşan ‘A Story Of Jazz’ adlı seti yayınladı. Albüm elime geçtiğinden beri evde dinlediğim her şey bir anda ikinci plana düştü. Sabah Charlie Hunter ve Norah Jones’un ‘More Than This’’iyle uyanıyorum, gece yatmadan önce ılık süt niyetine Cannonball Adderly ve Miles Davis’ten ‘Autumn Leaves’i dinliyorum.
Durun bir dakika! Hadiseyi dağıtmadan önce bu albüm nedir onu açıklayayım. 66 yıllık süreçte görkemli günlerin yanı sıra büyük krizler de yaşayan Blue Note, ‘Klasikler’, ‘Çağdaşlar’, ‘Modernler ve Diğerleri’ şeklinde özetlenebilecek üç albümle tarihini temize çekiyor.
Horace Silver, St. Germain, Chet Baker, Wynton Marsalis, Norah Jones, Miles Davis, Erik Truffaz, Us3, Anita Baker, Michel Petrucciani, Cassandra Wilson... Yani saymakla bitecek gibi değil diyeceğim abartmış olacağım. Neticede sayısı belli sanatçıların.
Üç albümü döne döne dinliyor insan. Malumunuz önümüz yaz, İstanbul Caz Festivali başlıyor. Hazırlık kampına ihtiyaç duyanlara, caz álemine giriş için yol arayanlara, otomobilde veya evde fazla uğraşmadan sürekli dinlenebilecek makul albüm arayışında olanlara hararetle tavsiye edilir.
Albümün benim açımdan olumsuz bir yanı da var aslında. Dinlerken gaza gelip ‘Bende Kenny Burrell’ın Midnight Blue albümü yoktu yahu... Michel Petrucciani’nin Playground’unu yemişlerdi, onu da alayım tekrar’ derken, epey bir masrafa yol açtı. İyi müziğe harcanan paraya acıyan taş olsun, iyi ki almışım...
‘Autumn Leaves’e doyamıyorum bir de... Acayip bir durum işte...
OF JAZZ
(KENT/ BLUE NOTE)
BLUE Note, caz dinleyenler için yakın bir arkadaşın adı gibidir. Biraz daha ileri giderek arşivinde herhangi bir Blue Note albümü bulunanların iyi müzik dinleyicisi olduklarını söyleyebilirim. Aldığım ilk Blue Note albümü John Coltrane’in ‘Blue Train’iydi. Hálá gözüm gibi baktığım ve Miles Davis’in ‘Kind Of Blue’suyla birlikte en çok dinlediğim caz albümüdür (Herbie Hancock’un Maiden Voyage’ına haksızlık etmeyeyim.)
Blue Note, 66’ncı yılında üç CD’den oluşan ‘A Story Of Jazz’ adlı seti yayınladı. Albüm elime geçtiğinden beri evde dinlediğim her şey bir anda ikinci plana düştü. Sabah Charlie Hunter ve Norah Jones’un ‘More Than This’’iyle uyanıyorum, gece yatmadan önce ılık süt niyetine Cannonball Adderly ve Miles Davis’ten ‘Autumn Leaves’i dinliyorum.
Durun bir dakika! Hadiseyi dağıtmadan önce bu albüm nedir onu açıklayayım. 66 yıllık süreçte görkemli günlerin yanı sıra büyük krizler de yaşayan Blue Note, ‘Klasikler’, ‘Çağdaşlar’, ‘Modernler ve Diğerleri’ şeklinde özetlenebilecek üç albümle tarihini temize çekiyor.
Horace Silver, St. Germain, Chet Baker, Wynton Marsalis, Norah Jones, Miles Davis, Erik Truffaz, Us3, Anita Baker, Michel Petrucciani, Cassandra Wilson... Yani saymakla bitecek gibi değil diyeceğim abartmış olacağım. Neticede sayısı belli sanatçıların.
Üç albümü döne döne dinliyor insan. Malumunuz önümüz yaz, İstanbul Caz Festivali başlıyor. Hazırlık kampına ihtiyaç duyanlara, caz álemine giriş için yol arayanlara, otomobilde veya evde fazla uğraşmadan sürekli dinlenebilecek makul albüm arayışında olanlara hararetle tavsiye edilir.
Albümün benim açımdan olumsuz bir yanı da var aslında. Dinlerken gaza gelip ‘Bende Kenny Burrell’ın Midnight Blue albümü yoktu yahu... Michel Petrucciani’nin Playground’unu yemişlerdi, onu da alayım tekrar’ derken, epey bir masrafa yol açtı. İyi müziğe harcanan paraya acıyan taş olsun, iyi ki almışım...
‘Autumn Leaves’e doyamıyorum bir de... Acayip bir durum işte...