İranlı kocanın hain planları

Gazale, gerçekten çok güzel bir kızdı. Adı gibi ceylanlara benzer, görenleri büyülerdi. Ekber de onu sevmiÅŸ, ilk gördüğünde vermiÅŸti evlenme kararını.(...)Ardından Ekber girdi devreye. Oslo’da tek kötü söz etmeyen sevgili kocası, bambaÅŸka bir yaratık olup çıkmıştı sanki. Gazale’yi bir güzel dövdükten sonra eline taksi parası sıkıştırıp sokaÄŸa attı akÅŸam saatinde.Gazale’nin tek hedefinin üniversiteyi bitirmek olduÄŸu günlerdi. Ä°ran’da kızların üniversitede okuması hayli zorken, o bilgisayar mühendisliÄŸi bölümüne girmeyi baÅŸarmıştı. 1998 yılında ‘görücüler’ ziyarete geldiÄŸi sırada henüz ikinci sınıf öğrencisiydi.Öğrenime devam etmek konusunda ısrarlıydı Gazale. Ancak, yıllar önce Norveç’e yerleÅŸmiÅŸ olan aileye geri adım attıramadı. Tıp fakültesini bitirmek üzere olan oÄŸulları Ekber’i, kendi memleketlerinden bir kızla evlendirmek için gelmiÅŸlerdi Ä°ran’a. Yakınlarının tavsiyesiyle gördükleri Gazale’yi çok beÄŸenmiÅŸ, hemen oÄŸullarını çağırmışlardı. Gazale, gerçekten çok güzel bir kızdı. Adı gibi ceylanlara benzer, görenleri büyülerdi. Ekber de onu sevmiÅŸ, ilk gördüğünde vermiÅŸti evlenme kararını.Ä°kna edip, Gazale ile evlenene kadar da Norveç’e dönmeye niyeti yoktu. ‘Üniversiteye Norveç’te devam edersin. Senin için daha iyi olur’ diyordu. Annesi ve babası da Gazale’nin evlenmesinden yanaydı. Onlar da eÄŸitimine Norveç’te devam edebileceÄŸine inanıyor; Ä°ran’la yaptıkları ticaret sayesinde zengin olan bir aileye gelin gitmesinin hayrına olacağını söylüyorlardı. Molla rejimine muhalifti ailesi.Sıcak bir temmuz akÅŸamında büyük bir otelde yapılan düğünle evlendiler. Düğünden on gün sonra eski bir geleneÄŸe uygun olarak ‘Patakhti günü’ düzenlendi. ‘Patakhti’, Farsçada ‘yatakaltı’ anlamına gelir, eskiden gelin bir yatağın üzerine oturtulur, takılar da yatağın altına konurdu. Günümüzde, takılar, yatağın altına konmuyor, doÄŸrudan geline sunuluyordu.‘Takı töreni’ sırasında kayınvalidesi ağır bir altın gerdanlık, kayınpederi ise 150 dolar taktı. Aile dostlarının taktığı altın neredeyse bir kiloyu buluyordu. Ä°ran geleneklerine göre takılar, geline ait kabul ediliyordu. Ama ‘Takı töreni’nin ertesi günü, kayınvalide gerdanlığı alıp bir torbaya koydu. ÅžaÅŸkın bakışlarla kendisini izleyen Gazale’ye de ‘İstediÄŸin zaman alıp takabilirsin’ demekle yetindi.Ä°LK KRÄ°ZÄ° NORVEÇ’TE YAÅžADI Ekber, vize iÅŸlemlerini yaptırmak üzere önden gitti Norveç’e. Gazale, ondan haber gelmesini dört ay kadar bekledi. Oslo’ya gidiÅŸi kasım ayını buldu.Oslo havaalanında elinde rengarenk bir çiçek buketiyle bekliyordu Ekber. Gazale, gülerek kollarına atıldı kocasının. Bir arkadaÅŸları fotoÄŸraf çekerek ölümsüzleÅŸtirdi o anı. Ä°kisinin de gözlerinin içi parlıyordu fotoÄŸrafta.Siyah çarÅŸaftan kurtulduÄŸuna çok sevinen Gazale, Oslo’da kendine yepyeni, bembeyaz bir sayfa açtı. Hemen bir dil okuluna yazıldı. Ãœniversiteye devam edebilmesi için neler gerektiÄŸini araÅŸtırmaya baÅŸladı. GeleceÄŸe güvenle bakıyordu, Ekber’le mutluydu.Sekiz ay kadar sürdü huzurlu günler. Bir sabah uyandığında dehÅŸet içinde saÄŸ tarafını hissetmediÄŸini farketti. Vücudunun yarısı yoktu sanki, kıpırdayamıyordu.Ekber de ÅŸoka girmiÅŸti. 20 yaşındaki gencecik karısına ne olduÄŸunu anlayamadı. Apartopar bir ambulans çağırıp hastaneye kaldırdı onu. Tahliller yapıldı, MR çekildi. Uzun araÅŸtırmalardan sonra doktorlar teÅŸhis koydu; Multiple Sclerosis. Kısacası ‘MS’ hastalığının pençesine yakalanmıştı Gazale.Doktor, yeni bir kriz geçirmemesi için tavsiyelerde bulundu ve üzüntüyü kesinlikle yasakladı. Yarı felç durumunun geçmesi iki ayı buldu. Bu süre içinde Ekber, olumsuz birÅŸey söylemese de karısına karşı ilgisi azalmıştı. Oslo’nun o uzun gecelerinde Gazele’yi yalnız bırakıyor, çoÄŸunlukla hastanede çalışıyordu. Stajını bitirmeye yoÄŸunlaÅŸmıştı.Norveç’te yeni mezun doktorlar, 1.5 yıl süreyle ülkenin uzak bir köşesinde görevlendiriliyordu. Ekber doktorluk sertifikasını alınca, eÅŸinin rahatsızlığı nedeniyle Oslo’ya yarım saat uzaklıktaki bir sahil kasabasına atandı. Bu kasaba, Gazale’ye iyi geldi. Burada bulunduÄŸu aylar boyunca tek bir kere bile kriz geçirmedi. Hatta yeniden üniversiteye hazırlanmaya baÅŸladı.Bu dönemde Gazale’yi üzen tek geliÅŸme, kayınvalidesi Fateme’nin, ilk günlerdeki sevecen tavrının deÄŸiÅŸmesiydi. Kayınvalide, giysilerine karışıyor, ailece birlikteyken kocasının yanına oturmasına izin vermiyor; her fırsatta azarlıyordu gelinini.Evlendikten sonra iki yıl boyunca ülkesine hiç gitmemiÅŸti Gazale. Zaten ailesi de kısa bir süre önce Türkiye’ye kaçmıştı. Yüksek rütbeli bir subay olan babası, molla rejimine karşı siyasi faaliyetler yürütüyordu. Cezaevine düşme tehlikesi ile karşı karşıya kalınca, ülkesini terketmiÅŸti. Böylece Gazele’nin memleketini ziyaret etmesine neden de kalmamıştı.MÃœTHÄ°Åž PLAN UYGULAMADAAncak, 2000 yılı Temmuz’unda herÅŸeyi göze alıp, ülkesine gitmek zorunda kalacaktı. Başına gelecek felaketlerden haberi yoktu.Gezmek amacıyla Ä°ran’a giden kayınpederi ve kayınvalidesi trafik kazası geçirmiÅŸler; kayınpederi yaÅŸamını yitirmiÅŸ; ayağı kırılan kayınvalidesi ‘İlla oÄŸlumu ve gelinimi yanımda isterim’ diye tutturmuÅŸtu.Ekber ile birlikte uçaÄŸa atladıkları gibi Ä°ran’a gittiler. Fakat ısrarla gelinini hastanede yanında isteyen bir kayınvalide deÄŸildi karşılaÅŸtığı kadın. Hem kendisine baktırıyor, hem de her dakikayı cehenneme çevirmek için elinden geleni yapıyordu.Sıcaklar ve çarÅŸaf da bunaltıyordu Gazale’yi. Biraz rahatlamak için saçlarını kısalttırmak istedi. DiÄŸer kuaförler gibi evinde çalışan yengesine kestirdi saçlarını. Ancak kayınvalidesi, kıyameti kopardı; ‘Bir cenaze evinde olduÄŸunu ne çabuk unuttun da kendini süse verdin? Bizim acımızı hiçe saydın. Bu ne saygısızlık’ diye bağırıyordu. Oysa kayınpederinin ölümünün üzerinden neredeyse üç hafta geçmiÅŸti. Görümcesi de birkaç gün önce saçını kestirmiÅŸ, hatta komple cilt bakımı yaptırmıştı ama kimse ona birÅŸey dememiÅŸti!Ardından Ekber girdi devreye. Oslo’da tek kötü söz etmeyen sevgili kocası, bambaÅŸka bir yaratık olup çıkmıştı sanki. Gazale’yi bir güzel dövdükten sonra eline taksi parası sıkıştırıp sokaÄŸa attı akÅŸam saatinde. Gazale, çareyi büyükbabasının evine sığınmakta buldu. SokaÄŸa atılacak ne yapmıştı? Kavrayamıyordu kocasındaki bu deÄŸiÅŸimi!PASAPORTUNU GÖTÃœRMÜŞTÃœEkber, birkaç gün sonra telefon etti Gazale’ye. Sesini duyduÄŸunda yok yere dayak yediÄŸini bir anda unuttu genç kadın. BildiÄŸi, tanıdığı Ekber geri mi gelmiÅŸti yoksa? ‘Annemi, babamın mezarına götüreceÄŸim. Döndükten sonra gelir alırım seni’ dedi. Umutlandı Gazale.Bir hafta sonra bir daha telefon etti Ekber. ‘İki gün sonra geleceÄŸim. Seninle Norveç’e döneriz’ dedi bu kez. Gazale’nin bekleyiÅŸi yine günler sürdü. Bir hafta sonra dayanamayıp telefon etti kocasının kaldığı yere. Aldığı cevap inanılmazdı; ‘Kocan Norveç’e döndü.’ Oraya yığılıp kaldı genç kadın. Dünya başına yıkılmış, yaÅŸlı büyükbabası ve felçli büyükannesiyle baÅŸbaÅŸa kalıvermiÅŸti.Kendine geldiÄŸinde neler yapabileceÄŸini düşündü. ‘Norveç’e gitmeliyim’ diye geçirdi içinden. Kocasından altınlarını alıp, kendine yeni bir yaÅŸam kurabilir, üniversiteye devam edebilirdi.Ama önemli bir sorunu vardı, Norveç’e dönebilmek için pasaportu olması gerekliydi. Ekber, pasaportunu yanında götürmüştü! Bütün telefonlar yüzüne kapanıyordu. Ekber, gider gitmez ev telefonunu deÄŸiÅŸtirmiÅŸti. Ä°ÅŸyeri telefonuna da çıkmıyordu. Vazgeçmek gibi bir lüksü yoktu Gazale’nin. Bıkmadan çevirmeye devam etti telefonları. Oradaki dostlarını, uzak tanıdıkları araya soktu.Aylar sonra kavuÅŸabildi pasaportuna. Ekber, pasaportunu bir arkadaşıyla göndermiÅŸti sonunda. Gazale, heyecanla açtı pasaportunu. Norveç vizesinin süresi bitmiÅŸti. Demek pasaportu göndermek için aylarca bekletmesinin nedeni buydu!Dahası, ilk vizeler birer yıllıkken, sonuncusu 10 aylıktı; 27 Ekim 2000’de süresi dolmuÅŸtu. Hasta olan karısını Ä°ran’da terk etme planını belli ki çok önceden yapmıştı Ekber.Gazale kendisini sevdiÄŸini sanırken, sevgili kocası, bir düşman gibi sinsice planlar yapmıştı. Hatta babasının ölümü bile onu durduramamış, tam tersine bundan yararlanıp planını düşündüğünden birkaç ay önce uygulamaya koymuÅŸtu!Pasaportla birlikte bir de ‘BoÅŸanma sözleÅŸmesi’ göndermiÅŸti Ekber. Gazale imzalamayı kabul etmedi.Henüz Ä°ran vatandaşıydı Gazale. Vize için Norveç KonsolosluÄŸu’na baÅŸvurdu. Ancak Ekber, karısının yapabileceklerini hesaplayıp önlemini almıştı. ‘Karım Norveç’te yaÅŸamak istemediÄŸi için beni terk etti, Ä°ran’da boÅŸanma davası açtı. Ben de onunla yaÅŸamak istemiyorum’ diye baÅŸvurmuÅŸtu konsolosluÄŸa.Sonuç, Gazale için hüsran oldu. Evlilik cüzdanını göstermesi, ‘Bana ait olan altınlarımı geri alıp boÅŸanacağım’ demesi de iÅŸe yaramadı. Vize baÅŸvurusu kesin olarak reddedildi.ÃœLKESÄ°NDE GELECEĞİ KALMAMIÅžTINorveç kapısını vizelerle açamayacağını anlayınca Ocak 2001’de Türkiye’ye geçti. Ãœlkesinde bir gelecek kalmamıştı onun için.Babası, annesi ve iki kardeÅŸiyle buluÅŸtu Türkiye’de. Küçük bir orta Anadolu kentinde yaşıyordu bütün aile. Daha doÄŸrusu BirleÅŸmiÅŸ Milletler Mülteciler Yüksek KomiserliÄŸi’nin kararını bekliyorlardı. Baba mülteci olarak kabul edilirse, hep birlikte Ä°sveç ya da Norveç’e gidebileceklerdi.Gazale de katıldı onlara. Bekledikleri olumlu karar 7 Aralık 2001’de geldi. Aylardan sonra ilk kez umutlandı Gazale. Hazırlıklara baÅŸladılar, ‘Haydi gidiyorsunuz’ denmesini bekliyorlardı; ‘Haydi.’Ne yazık ki, terslikler devam etti. Bir süre sonra BM’den babasının dosyasının askıya alındığı haberi geldi. 15 yıl önce Ä°sveç’e sığınma baÅŸvurusunda bulunduÄŸu gerekçesi öne sürülüyordu.Babası Mehdi, bunun imkansız olduÄŸunu, mülteci olmasını gerektiren olayların son birkaç yıl içinde geliÅŸtiÄŸini söyledi ama dinletemedi. Maalesef BM kararlarına itiraz edecek bir merci yoktu yeryüzünde.Aradan üç yıl geçti. Bir Anadolu kentinde, köhne bir evde yaÅŸamlarını deÄŸiÅŸtirecek ‘haber’i bekliyorlar hala. İçinde bulundukları koÅŸullar öyle kötü ki, Gazele’nin 12 yaşındaki kız kardeÅŸi Ziba, okuldaki arkadaÅŸlarına evin adresini vermeye utanıyor; bir gün tesadüfen gelir de ne kadar kötü bir evde yaÅŸadığını görürler diye.Erkek kardeÅŸi Siruz henüz 22 yaşında. Bütün zorluklara raÄŸmen aileye üç beÅŸ kuruÅŸ da olsa gelir getirmek amacıyla elinden geleni yapmaya çalışıyor. Ancak çevredeki insanlar yardımcı olmuyor, tam tersine onun içinde bulunduÄŸu durumdan yararlanmaya bakıyor. Ä°ki ay çalıştığı televizyon tamircisi, 35 milyon para ve bozuk bir VCD’yi eline verip yollamış. Yeni sanayide çalışmış, karşılığı günlük 1 milyon lira. Bugünlerde ise bir demircide çalışıyor, kaç lira ücret alacağı belli deÄŸil. Ailenin doÄŸru düzgün bir geliri olmayınca Gazale’nin ilaçlarını da alamıyorlar, tedavi için Ankara’ya da götüremiyorlar. Ãœstelik üzüntü, sıkıntı artınca Gazale’nin MS krizleri de sıklaÅŸmış. Babasının, annesinin ve kardeÅŸlerinin gözleri, hep onun gözlerinde. Çünkü krizi ilk haber veren badem gözleri.YaÅŸam öykünüzü bekliyoruzFax: (312) 428 53 18e-mail: fbildirici@ hurriyet.com.tr Mektup adresi: Anlatsam Roman Olur Hürriyet Bürosu Cinnah Cad.No 8 K.Dere/AnkaraWeb sayfası: www.hurriyet.com.tr/anlatsamOKURA PUSULAÖyle güzel ki bir melek gibiAvukat Nedim Yüca, 17 yıldır Türkiye’ye gelen mültecilerle ilgileniyor. Önce BM Mülteciler Yüksek KomiserliÄŸi’nde çalışmıştı. Åžimdi de avukat olarak aynı konuya ilgisini sürdürüyor.Ä°ranlı güzel ‘Gazale’nin, ‘Kızım olmadan asla’yı çaÄŸrıştıran trajik öyküsünü de o bana aktardı. Öyküyü kaleme alırken, mülteci statüsü gereÄŸi, tüm isimleri deÄŸiÅŸtirdim, kent isimlerini de vermedim. Yüca, önce bürosunda babayla, sonra da kaldıkları kente giderek ‘Gazale’ ile görüştü. Duru güzelliÄŸinden esinlenerek ona ‘Melekgibi’ adını veren Yüca’dan görüşmeyle ilgili bir izlenim aktarayım:‘Papatya gibi elleri arasında bir resim tutuyor. Kocasının onu havaalanında karşıladığı gün çekilmiÅŸ. Elinde koskoca bir demet çiçek, yanında mutlu kocası ve Melekgibi’nin dudaklarında güvende olduÄŸuna dair bir tebessüm.’EÄŸer BM, bürokratik bir soruna takılıp ‘Gazale’ ve ailesinin dosyasını kapatır, Ä°ran’a sınırdışı ederse baÅŸlarına gelebilecekleri düşünemiyorum. Bu insanlar, bunları haketmek için ne yaptı? ÇARÅžAMBA: KARDEÅžLÄ°K ÖĞRETÄ°SÄ°NÄ°N AÄ°LEDE YARATTIÄžI ENERJÄ° SORUNU Â