Yüzmenin görmekle bir alakası yok

İşe gidip gelirken otobüs durağında, mahallede ve hatta müzemize gelen ziyaretçilerden hep şu soruyu duyuyorum: “Tatile nereye gidiyorsunuz?” Şimdilik bir planımız yok. Pandemiden birkaç ay önce ailece bir tatil yapmıştık. Bu sene Marmara’nın durumundan dolayı belki de gidemeyeceğiz. Buna çok üzülüyorum. Son gidişimizde en çok aklımda kalan, kızıma yüzme öğretmeye çalışırken yaşadıklarımız olmuştu.

Denizdeyim. Malum; elimde baston yok. Kızımı karnından tutup yüzüstü yüzdürüyorum. O dinlenirken de arada ben yüzüyorum. Dubaya çıkıp biraz güneşleniyor, sonra tekrar suya atlıyoruz. Kızlarım yön konusunda bana yardımcı olmak için sesleniyor, ben de onlara doğru kulaç atıyorum. Kıyıya çıktığımızda da hep aynı soru soruluyor: “Biraz görüyorsun, değil mi?” Hayır, görmüyorum. “Aaa, nasıl olur? Ama yüzüyorsun” diyorlar. Evet, yüzüyorum. Tekrar tekrar soruluyor: “Yüzde 5 de mi görmüyorsun?” Sonra konu “Peki kızınıza nasıl yüzme öğretiyorsunuz”a dönüyor. Her seferinde yüzmenin görmekle bir alakası olmadığını anlatıyorum.

‘BİRAZDAN GEMİ GEÇECEK’

Deniz demişken... Denizin altındayken duyduğum sesler bana ilginç geliyor. Bizim denize girdiğimiz koyda 50 metreye kadar tehlikesiz açılabiliyorsunuz. Suya dalınca benim için her şey değişiyor. Sanki orası başka bir dünya. “Keşke nefesim bitmese de sesleri dinlesem” diyorum. Bir de gözüm kapalı dalamıyorum, bir süre sonra tuzlu sudan gözlerim kızarıyor. Kızlarım da gülerek “Ya baba görmüyorsun, gözünü neden açıyorsun? Gözlerin yine kızarmış” diyor. Neden kapalı dalamıyorum, inanın bilmiyorum. Bir de yakın mesafede olan bir motorlu deniz taşıtını gözle göremezken deniz altında motor sesini duyabiliyorum ben. Bizimkilere “Birazdan bir gemi geçecek” diyorum, inanmıyorlar. Bir dakikaya kalmıyor, kayalıkların arkasından gerçekten bir deniz taşıtı çıkıyor. Ha ama tek yapamadığım, hangi yönden geleceğini tahmin etmek. Bunun dışında denizaltı çok hoş bir yer, belki bir gün tüple dalma fırsatım da olur.