Yeni yılda eski maceralar

Bir sene daha bitti, yenisine başladık ama ‘eski’ maceralar devam ediyor. Birkaç kere daha değinmiştim ‘yardım’ konusuna... İstanbul sokaklarında dönüp dolaşıp aynı yere geliyoruz. Birine yardım edeceksek önce izin istemeliyiz. Karşımızdaki insan yardım istiyorsa tamam, istemiyorsa yolumuza devam edelim...

Mecidiyeköy otobüs durağı... Her akşamki gibi oradayım. Hep aynı saatte, aynı otobüse biniyorum. Bir otobüs kapısı bulup sordum şoföre: “Bilmem kaç numaralı otobüs bu mu?”, “Hayır, bir arkadaki” dedi. Teşekkür ettim.

Sonra bir ses geldi: “Arkadaki değil sizin otobüsünüz, şurada...” Tabii ki ‘şurada’ kelimesi bize bir şey ifade etmiyor. “Ne tarafta” diye tekrar sordum elimdeki simitten bir ısırık daha alarak... Hemen geldi yanıma ve koluma girdi.

Aslında benim onun koluna girmem gerekirdi. Çekti beni istediği tarafa, kısa bir yürüyüş sonrası “Burada sizin otobüsünüz” dedi.

Teşekkür edip ayrıldım. Otobüse bindim, tesadüfen bir yer buldum ve oturdum. Şoföre ikinci kez sorma ihtiyacı hissetmedim, çok geçmeden otobüs kalktı. Saate baktım, tam da kalkış saati... Kulaklığım bozulmuştu, internetten yeni bir kulaklık arama işine giriştim. Seçenekler arasında kaybolmuşum... Kendime gelince Siri’ye sordum: “Neredeyiz?” Bir cadde ismi söyledi, kulaklarıma inanamadım. Tekrar sordum... Bağcılar’dayım, oysa Bayrampaşa’ya gitmek istiyordum. İlk durakta indim. Eve gitmek isterken evden uzaklaşmıştım resmen.

Kaldırımda ne yapacağımı düşünürken yine teknoloji yetişti imdadıma. Hemen yakınımdaki bankalara baktım. En yakın bankam iki kilometre uzakta. Çok uzak. Taksiye binmek istedim ama yanımda hiç nakit yok. “40 yılda bir lazım oluyor, o zaman da cebimde olmuyor” diye kendime kızarken yanıma biri geldi. “Yardım edeyim mi” dedi. Tam da ihtiyacım olan anda... “Tabii ki” dedim, durumu anlattım. Yaklaşık 20 tane taksi durdurduk, hiçbirinde POS cihazı yok. Taksilerde teknoloji hâlâ ilerlememiş demek ki!

Şöyle bir çözüm buldum: Bankaya kadar yürümektense bana yardım eden genç arkadaşıma kendi bankamdan para gönderip onun cebindeki nakit parayı aldım. Taksiye binip eve dönmeyi başardım. Uzun zaman sonra işten erken çıkmıştım, ertesi gün yoğun olacağı için eve gidip dinlenmenin hayalini kuruyordum. Mecidiyeköy’den 32M yerine 92Ş otobüsüne bindirildim. Bir kişiye sormak, yardım almak yetmiyor demek ki... Ya da insanlar bizi dinlemiyor. Yine de yeni yıldan umutluyum. İstediğim yere daha kolay gidebilirim umarım...