Sarı çizgiler bir varmış bir yokmuş...

(Harun SARIKAYA/hsarikaya@hurriyet.com.tr)- Saat çok erkendi... İlginç bir rüyadan uyandım. Kalkıp ocağa kahve suyunu koydum. Bir yandan Vivaldi dinlerken gözlerimi kapatıp başımı sandalyenin arkalığına dayadım. Dışarıda yağmur yağıyordu. Kendimi bir arabanın içinde ön camdan dışarı bakarken hayal ettim. Arabanın altından kesik kesik şerit çizgileri akıyordu. Sağımdaki emniyet şeridi kesintisizdi...

‘Sahi, hayatımızda nerelerde çizgiler var’ diye düşünmeye başladım. Aklıma biz görmeyenler için bizim adımıza düşünülüp tasarlanmış sarı çizgiler geldi. Önceden tecrübe ettiğiniz çizgiler, evet, işe yarıyor, sizi hızlandırıyor. Ama çizgiler tek şerit olduğu için karşı yönden de bir görmeyen gelebiliyor, kazalar yaşanabiliyor. Ben de yaşadım.

Taksim’de köprünün altında, otobüs duraklarının olduğu yerdeyiz. Metroya bineceğiz. Fakat bir türlü yürüyen merdiveni bulamıyoruz. Çünkü sesini duyamıyoruz. Köprünün altında inanılmaz bir uğultu var. Körlemesine arıyoruz ama bir türlü başarılı olamıyoruz. Bugün kör şansı da işe yaramıyor!

Belediyeden CİMER’e her yere başvurduk, sonuç çıkmadı. Eski bir milletvekilinden yardım istedik, olumlu bir dönüş alamadık. Bir türlü istediğimiz yere sarı çizgiyi yaptıramadık. Ulaştığımız son nokta şu: Artık o çizgilerin sadece merdiven, kaldırım ve benzer yerlerin başına ve sonuna noktalı olanlarından konulması kararı alınmış.

Bir zamanlar bize sorulmadan çizilen çizgiler yine bize sorulmadan ya da fikrimiz alınmadan kaldırılıyor. Üstelik kararı verene de ulaşamıyoruz.

Binlerce kilometre yol yapılıyor. Araçlar bu yollara çizilen çizgilere göre ilerliyor. Biz de görmeyenler olarak dışarıda,  bazı yerlerde hayatımızı kolaylaştıracak çizgilerimiz olsun istiyoruz. Çok şey mi istiyoruz acaba?

Şoförler yoldaki çizgiler olmasaydı ne yaparlardı, bir düşünün. Biz de ihtiyaç duyduğumuz çizgilerimiz olmayınca aynı durumla karşı karşıya kalıyoruz...