‘Sahne benim tapınağım gibi bir yer’

Begüm Obiz’i şehrin en ‘havalı’ mekânlarında dinliyoruz. İşini aşkla yaptığını seyrederken hissediyorsunuz. Yeni şarkısı ‘Sevebilirim ki’nin ilk kaydını da işte böyle bir sahne sonrası Müştemilat’ta, onunla sohbet ederken dinlemiştim. Şarkıyı o kadar sevmiş ki gözleri parlıyordu hikâyesini anlatırken. Daha sonra söyleşi için Muhsin Akgün’ün stüdyosunda buluştuğumuzda içeri mini jean şortu, rengârenk gömleği ve yüksek enerjisiyle girdi. Çekim sırasında da gülücükler saçıp durdu. Biz de onunla bu enerjisini, müzik aşkını, hayatını ve 30’larda ‘sevebilmeyi’ konuştuk.

“Türk sanat müziği tutkunu babam ve bağlama ustası dayılarımla büyüdüm” diye anlatmıştın müzikle olan ilişkini bir önceki buluşmamızda... Müzikle bu kadar iç içe büyümek nasıldı?

Bana verilen bir şans bence bu. İçimizdeki yeteneği fark edebilmemiz için ya küçük yaştan itibaren üzerine eğilmeniz ya da sizde farkındalık yaratacak bir aile içinde yetişmeniz gerekiyor. Müzikle büyümek bence buraya gelmemdeki en büyük etken oldu.

Adana’da doğdun, büyüdün... İstanbul’a nasıl geldin?

Adana’da müzik eğitimim başlamıştı. Sonra üniversite sınavında konservatuvara hazırlanırken ailemle bir kavgam oldu. Onlar müzikle uğraşmamı pek istemiyorlardı. 9 Eylül Üniversitesi Ekonometri Bölümü’nü kazandım ve İzmir’e gittim. Aslında müzik yolculuğumun başlangıcı ve kariyerimin en büyük kırılma noktası orası oldu. Sonra da ‘O Ses Türkiye’ye katılmaya karar verdim.

Çok zorlandın mı İstanbul’a geldiğinde?

İzmir’den sonra geldiğim için bunalımlara girdim. Çok kalabalıktı, çok kaos vardı. Çok zorlandım ve “Sanırım burada yapamayacağım” dedim. Ama artık İstanbul haricinde başka hiçbir yerde yaşayamam.

Sık sık gider misin Adana’ya?

Çok sık gidiyorum. Orada annem, ablam ve çok yakın dostlarım var. Sahne almaya da gidiyorum.

Yemekleri de şahanedir...

Ay sorma!

Haftanın minimum 3 gecesi sahnedesin. Nasıl yetişiyorsun bu tempoya?

Sanki hep böyle yaşamışım gibi. Bu tempo benim için bir motivasyon. Çalışmayınca “Bir gariplik var” diyorum. Çok fazla evde oturup dinlenebilen bir insan değilim. Sahnede olmak bana ilaç gibi geliyor.

Sahneye çıkınca herkese, her şeye hâkim oluyorsun, yaşın bile büyüyor sanki. İndiğindeyse tatlı bir genç kadınsın... Sahneye adım atıp da “Hazır mıyız” dediğin anda ne oluyor ki böyle bir fark oluyor?

Valla bunu çok düşündüm aslında. Bir laf var beni çok iyi anlatan “Kendini yenen yenilmezdir” diye. Her zaman savaşım kendimleydi. Ben oraya her çıktığımda, zor bir sahneyi, performansı bitirdikten sonra kendimi yenmiş gibi görüyorum. Çünkü bu benim için bir tutkuydu. Bana “Yapamazsın, zorlanırsın, bu sektör olmaz” diyen ailem ve yakınlarımdı. Herkese cevabım aslında o sahnedeki kadın. Herkesten önce kendime cevabım: “Başarıyorsun kızım!” Başardım demek değil bu. Bu bir yol. Her sahne sonrası kendime “Aferin sana Begüm” derim. O sahne kendimi kanıtladığım bir meydan. Oradaki hâkimiyetim, otoriter tavrım tamamen bundan. Orada arzu ettiğim, hayal ettiğim her kadın olabiliyorum. Bittiği anda küçük çekirdek çevresiyle mutlu olan küçücük Begüm’e dönüşüyorum. Sahne benim tapınağım gibi bir yer yani.

“Bu bir yol” dedin... Kendini bu yolun neresinde görüyorsun?

Bu çok göreceli bir soru. Ben kendimi bu yola adadım. Ve yolum çiçeklenmeye başladı. O yolun dikenli taraflarını çok şükür atlattım. Her zaman elime batacak dikenler olacak, biliyorum ama benim bahçemde çiçekler açmaya başladı...

Sahnede en çok söylemeyi sevdiğin şarkı hangisi?

Ben bir Aşkın Nur Yengi âşığıyım. ‘Benimsin’ ve ‘Yabani’yi çok severim. Özellikle ‘Yabani’yi sahneme gelip dinlemeden dönen olmaz. Yıldız Tilbe’den ‘Vazgeçtim’i çok severim. Çünkü benim yarışmadaki uğurlu şarkımdı.
m Aynı repertuvarı kullanan çok fazla canlı müzik sanatçısı var, sen nasıl fark yaratıyorsun sahnende?
Sahnemde bir farklılık hissediyorsanız bu öncelikle enerjimden kaynaklı. Dinleyiciyi benimle
üç saatlik bir yolculuğa çıkarıyorum. Benim sahnem çok interaktif bir sahne. Bana eşlik edilsin, birlikte söyleyelim, birbirimize takılalım, sohbet edelim... Bir farkım da çok geniş yelpazede tarzlara hitap eden bir repertuvarımın olması....

‘Arabesk bir proje var’

Peki, sen sahnede en çok kimleri dinlemeyi seviyorsun?

Geçenlerde Oğuzhan Koç’u dinlemeye gittim. Kenan Doğulu, Sertab Erener ve Tan, konserlerini bayılarak izlediğim insanlar.

Klip Amerika’da çekildi, neden orada çekmeye karar verdin?

New York’ta iki sahnelik bir programımız vardı. “Neden gitmişken özgür Begüm’ün ruhunu klibimde hissetmeyeyim” dedim.

Şimdi neler var sırada, albüm, yeni projeler...

Sevgili Fahir Atakoğlu’nun projesinde çıktım. Çok daha klasik, Batı müziği tarzında şarkılar söyledim. Bir yanım sanat müziği eğitimli olduğu için alaturka bir proje yapmak istiyorum. Bunu karma funk alaturka gibi bir şey düşünüyorum. Bir de arabesk bir proje var aklımda. ‘Sevebilirim ki’den sonra söyle bir eylül-ekim dönemine inşallah biraz daha slow bir şarkı gelecek.

‘Belli sınırları koyduğunuzda yanaşamıyorlar’

Gece hayatında olmanın bir kadın olarak zorlukları var mı? Alkollü mekânlarda sahnedesin, dozunu kaçıran insanlarla nasıl başa çıkıyorsun?

Zamanla öğreniyorsun, bunun bir kitabı, matematiği yok. Kendi değer yargılarını, etik değerlerini, insanlarla sınırını nerede, nasıl koruman gerektiğini bildikten sonra su yolunu buluyor. Siz kendinize belli sınırları koyduğunuzda dozunu kaçıran insanlar size yanaşamıyor.

Sen en çok nasıl bir dinleyici grubuna şarkı söylemeyi seviyorsun?

Beni dinlemeyi seven insanlara şarkı söylemeyi çok seviyorum. Benim bu işteki en büyük motivasyonum bu.

‘Sevmenin yeri, zamanı, koşulu yok’

Yeni single’ın ‘Sevebilirim ki’ çıktı. Nedir hikâyesi?

Biliyorsun, Onur Özdemir son zamanların en iyi söz ve müzik yazarlarından. Üçüncü single’ı çıkarmak için elindeki şarkıları dinlemek istedim. Gönderdikleri arasında ‘Sevebilirim ki’yi çok beğendim ama Murat Boz almıştı şarkıyı. Bir ay sonra o vazgeçti, ben aldım. Çağrı Telkıvıran çok güzel bir aranje yaptı. Ruhuma çok dokunan ve biraz da beni anlatan o şarkıyı seslendirmiş oldum.

Peki, sen sevebiliyor musun bunca işin gücün arasında?

Sevmenin yeri, zamanı, koşulu yok benim nazarımda. Ben her gün nefes almadan çalışsam da sevebilirim, dağın başındayken de, okyanusun ötesindeyken de... İlişkilerin çok laçkalaştığı bu dönemde bile içimdeki sevgi arayışını, umudu yitirmedim. Evet, şu an biri yok hayatımda ama “Çok yoğunum ondan” demiyorum. Asıl mesele karşımdakinin sevilmeye layık olması.

Nasıl biri olmalı o karşındaki?

Ben zor bir insanım. Duvarlarım, sınırlarım, kurallarım var. Ama karşımdakini çok mutlu edebileceğimi biliyorum. Çok zor bir mesleğin içindeyim, kolay güvenmememin nedeni bu sektör. O yüzden bu güven sınırımı aşabilecek birini istiyorum hayatımda.

Nedir senin duvarların, sınırların, kuralların?

Her şeyden önce bir insanın karakterine, zekâsına, ağırbaşlılığına vurulurum ben. Ama fiziksel
detaylar da var takıldığım. Hiç benden kısa boylu bir erkekten hoşlanmadım bugüne kadar mesela (gülüyor). Diş ve el-ayak temizliği de takıntı boyutunda. Ancak isterse dünya yakışıklısı olsun; karakteri oturmamış, kendini geliştirmemiş, nezaketsiz veya şımarık bir insansa asla şansı olmaz. ‘Kızım’ diye hitap edilmesinden de hiç hoşlanmam. Her yerde herkesle ilgili konuşan insan güvenimi sarsar eğer yeni tanıdığım biriyse. Bir de alkol aldığında karakterinin değişmemesi çok önemli...