Renklerin duyguları temsil ettiğine nasıl karar verildi?

Geçen hafta renklerden bahsetmiş; kâğıt, cam ve plastik atıkların her biri için farklı renkte geri dönüşüm çöp kutuları olduğunu ama görmediğim ve renkleri ayırt edemediğim için hangi çöpü nereye atacağımı bilemediğimi yazmıştım. “Keşke çöp kutularına, rengini anlamamıza yardımcı olacak geometrik bir şekil konsa” diye de eklemiştim.
Bu hafta renklerden devam edelim istedim. Çünkü bir çay bahçesinde otururken zihnim beni aniden geçmiş yıllara götürdü. Bu bahçede koca koca çocuklar istop oynuyordu. Eskiler bilir istopu... Bu oyun renkli ve renksiz olmak üzere iki türlü oynanırdı. Bir top var, ebe seçilen oyuncu topu havaya atıyor ve aynı anda birinin ismini söylüyor. İsmi söylenen o kişinin, yere düşmeden yetişip topu tutması gerekiyor. Topu tutan oyuncu, bir diğer oyuncunun adını söylerken yine topu havaya atıyor. Top yere düşene kadar oyun devam ediyor. İşte bu, renksiz olanı...
Çocukken az da olsa görüyordum ama yine de kendimi genelde bu oyunun dışında tutardım. Oyunun renklisi bana daha kolay gelirdi. Renklide ‘istop’ diyen oyuncu bir renk söylüyor, diğerleri de etrafa kaçışıp bu rengi bulmaya çalışıyor. Şimdiki gençlere saçma gelebilir ama tablet, telefon ve internet oyunları yokken işte bunlar vardı.
Ben oynadığımda renkleri nasıl ayırt ediyordum peki? İşte bunu düşünürken çocukluğumdaki sokağın görüntüsü canlandı kafamda. Görüntüler bende siyah-beyazdı ama aslında tabii ki renkliydi. O renkleri, oyunu oynayan çocukları dinleyerek öğreniyordum. Falanca abinin arabasının rengi şu, filanca ablaların demir kapısının rengi bu... Çöp kovası şu renk, şu arkadaşımın üstündeki tişört bu renk... Duyduğum her rengi aklımda tutmaya çalışıyordum.
Çay bahçesinde oturup bunları hatırladığım gün, mutluluk veren renkleri ve renklerin temsil ettiklerini de konuşuyorduk arkadaşlarımla... Ben merak ediyorum, renklerin duyguları temsil ettiğine kim karar vermiş? Bir hafta sonra düğünü olan arkadaşım “Beyaz mutluluk, siyah hüzün gibi bence” dedi. “Damatlık ne renk” diye sordum, “Siyah” diye yanıtladı. “O halde damat hüzünlü mü seninle evlendiği için” dedim. “Hayır canım” dedi birden bana çıkışarak, “siyah asil bir renktir!”
“Gelin mutlu, damat mutsuz” derken yüksek sesle gülüyordum ben.