Orkestramız için yazılımcı lazım!
Güncelleme Tarihi:
Dört arkadaş müzik dersi almaya başladık. Amacımız virtüöz olmak değil, çalıp söylemek, eğlenmek. Ama akort etmek zor. Tellere vurunca akordun doğru olup olmadığını gösteren telefon uygulamaları varmış ama biz kullanamıyoruz. Çünkü ekranda yeşil yazı çıkıyormuş, e biz göremiyoruz ki!
Sabah kalkınca açıyoruz buzdolabını, kahvaltılık ne varsa koyuveriyoruz masaya. Yanına çay veya kahve... Sabahları zaman az oluyor genelde, düşünmeye her zaman pek vakit yok. Sonra öğlen yemeği zamanı geliyor, belki biraz daha seçici olabiliyoruz. Ama sanki akşam yemekleri daha rahat... Daha uzun sürede yiyebiliyoruz çünkü... Evde veya bir restoranda... Yemekleri zevkle indiriyoruz midemize ve mutlu oluyoruz. Aslında merak ediyorum. Ne yemek istediğimize nasıl karar veriyoruz, bizi hangi algılar yönlendiriyor? Acaba vücut ihtiyacı olanı mı istiyor? Düşünsenize, aynı yemeği belli aralıklarla yiyoruz ve hiç bıkmıyoruz. Hep aynı zevki yaşamak isteğinde miyiz acaba?
Duyularımız ‘acıkıyor’
Gıda var, bir de tabii ruhun gıdası var. İşte bir klişe daha: Müzik, ruhun gıdası. Neden arada bazı şarkıları açıp dinleme ihtiyacı hissediyoruz? Çok sevdiğimiz bir şarkıyı azıcık duysak neden hemen ritmine kapılıp devamını mırıldanıyoruz? Ruhumuz o şarkının ‘tadını’ bir daha mı almak istiyor? Duyularımız da mı acıkıyor yoksa? Bence, evet!
Hazırı yemek, hazırı dinlemek kolay. Ama işin üretim kısmı da var ki çok önemli. Bu üretim, bir enstrüman çalmak da olabilir pekâlâ...
Müzik sınıfımızda bir ayrım istememiştim aslında... Ama öyle denk geldi. Dört görmeyen birlikte başladık eğitime... Amacımız virtüöz olmak değil, çalıp söylemek, eğlenmek. Dördüncü dersi bitirdik. Orkestramızda üç gitar, bir ukulele var.
Her şey, Karanlıkta Diyalog Müzesi’nde aniden oldu. Tur sırasında grupta bir hanımefendinin sesi dikkatimi çekti. İçimden ‘Acaba müzikle uğraşıyor mu’ diye düşünürken dayanamadım, “Ne iş yapıyorsunuz” diye sordum. “Müzik öğretmeniyim” demez mi! Bize gitar dersi verip veremeyeceğini sordum. Hiç tereddütsüz, “Tabii, neden olmasın” dedi ve derslere başladık. Elimize gitarları alınca bazı gereksinimler ortaya çıktı bu arada. Akort etmek gibi mesela... Elbette henüz o kulak ustalığına sahip değiliz. Peki, nasıl yapacağız bu işi? Meğer telefon uygulamaları varmış. Uygulamayı açıyorsunuz, gitarın teline vuruyorsunuz; uygulama yeşil gösterince akort tamammış. Ama biz kulağımızla yapmaya çalışacağız çünkü görmeyenler için böyle bir kolaylık yok! Her şey yine görenler için yapılmış.
Sanırım bir yazılım uzmanına ihtiyacımız var. Bizim de kullanabileceğimiz bir uygulama yapılsa görmeyen birçok insan çok mutlu olurdu. Ha, böyle bir uygulama var ve ben bulamıyorsam bana yazın lütfen.