Manisa İtalya mı oluyor?
Güncelleme Tarihi:
Geçenlerde okuduğum bir haber beni çok heyecanlandırdı. Haberde, Manisa’nın iki ilçesinde siyah trüf bulunduğu müjdeleniyordu. Kömürden sonra kentin kaderini etkileyecek bir siyah daha toprak altından çıkmış. Çevrede yaşayanlar her iki siyaha da ‘siyah elmas’ yakıştırmasını yapıyorlar. Gerçekten de siyah trüf bir elmas kadar kıymetli.
Yıllardan beri aynı soruyu sorup dururum: “Bizim topraklarımızdan neden trüf çıkmaz?” İklimse aynı iklim, meşe ağacıysa âlâsı! Hatta, Fransa’dan bir trüf köpeğiyle trüf avcısı getirtip, arama yaptırma hayalleri bile kurmuşluğum var. Orman ve Su İşleri Bakanlığı yetkililerinin açıklamasına bakılırsa, Manisa’nın Demirci ilçesinde 1, Soma ilçesindeyse 10 hektarlık trüf ormanı tespit edilmiş ve hemen koruma altına alınmış. Ayrıca bu ormanları zenginleştirmek için çalışmalar yapılacakmış.
Haberle birlikte birçok soru da kafama üşüştü. Bakanlık bu ormanlarda trüf olduğunu nasıl tespit etmişti? Acaba İtalya ve Fransa’dan özel eğitimli köpekler mi getirilmişti? Çünkü trüf öyle gözle görülecek bir şey değil. Toprağın altında, ağaç köklerine yapışık yetişiyor. En sevdiği ağaç da meşe. Fındığı da, cevizi de, huşağacını da seviyor ama en lezzetlileri meşe ağacının köklerine yapışıyor.
Bu yeraltı mantarları (yumruları) için kimi ‘mutfağın pırlantası’, kimi ‘siyah kraliçe’ tanımlamasını kullanıyor. Böylesine kıymetli ve lezzetli yiyeceğin cinsel gücü artırmaması söz konusu olabilir mi? Kaynaklar, Antik Yunan ve Roma dönemlerinde viagra niyetine tüketildiğini öne sürüyor.
Antik Mısır’da beyaz ve siyah trüf, etrafı kaz ciğeriyle kaplandıktan sonra yenirmiş. Böylesine güçlü iki yiyeceğin birleşmesinden meydana gelen ‘bomba’nın cinsel gücü artırıp artırmayacağına siz karar verin.
Ünlü yazar Alexandre Dumas bu mantarların etkisini şöyle özetliyor: “Bu trüfleri yiyen kadın daha nazik, daha yumuşak, erkeklerse daha sevimli olur.”
Beyaz trüfün en lezzetlisinin çıkarıldığı İtalya’nın Piemonte bölgesinde, Langhe Ovası’ndaki ağaçlık bölgede yapılan bir aramaya ben de katılmıştım. Köpeğin ardından, bir meşe ağacından diğerine koşturmaktan canım çıkmıştı. Saatler süren arama sonunda, küçük bir yumrudan başka bir şey bulamamıştık.
TAHRİK OLAN DOMUZLAR
Bu muhteşem yumru, 17. yüzyıldan beri erkek domuzlar aracılığıyla aranıyordu. Bunun nedeni de, trüfün kokusunun, dişi domuzların salgıladığı seks hormonunu andırması. Tahrik olan domuz, o kokunun kaynağına ulaşmak için yeri kazıyor ve hazineyi buluyor. İtalya’da, 1985’ten itibaren trüf avında domuz kullanılması yasaklandı. Çünkü domuzlar buldukları trüfü avcı gelinceye kadar bir güzel mideye indiriyorlardı. Durum böyle olunca devreye köpekler sokuldu. Uzun eğitimlerden sonra ustalaşan köpekler, buldukları beyaz trüflerle sahiplerini zengin ettiler.
Köpeklerden, domuzlardan, rakamlardan uzaklaşıp, biraz da lezzetten bahsedelim. Trüfün, rutubet, ekşi maya, sarmısak karışımı keskin bir aroması var. Zaten yemeklere lezzet katan da bu keskin koku oluyor. Trüfü taze tüketmek gerekiyor. Dört-beş gün bekleyen bu mantar yumuşamaya, aromasının keskinliğini yitirmeye başlıyor.
Bu pahalı lezzet, yemeğin üstüne zar kalınlığında dilimler halinde konuyor. Kesmek için özel rendeler kullanılıyor. Konan miktar iki-üç gramı geçmiyor. Eğer arzu ederseniz, garson yemeğinizin üstüne daha fazlasını rendeleyebilir. Tabii ücretini ödemek şartıyla. Piemonte bölgesindeki lokantalarda, beyaz trüfün bir gramı 8-10 dolardan servis ediliyor.
Bu işin uzmanlarına göre, trüfü sade lezzetlerle birlikte yemek gerekiyor. Örneğin, tereyağında sarıları az pişmiş yumurtanın üstüne rendelenirse, o yumurta birden bire başka bir yemeğe dönüşüyor. Ben trüfü, tereyağlı beyaz pirinç pilavı, yine tereyağlı erişteyle eşleştirdim. Bu sade, basit iki yemek de trüfle birlikte sınıf atladı, cennette yenen yemeklere dönüştü.
Siyah trüfün en lezzetlisi, Fransa’nın Perigord bölgesinde yetişiyor. Bu bölgenin mantar avcıları, kendi alanlarına kimseyi sokmuyorlar. Öyle ki, Perigord’da trüf avcıları, kendi alanlarının yakınına park eden arabaların tekerleklerini parçalıyorlar.
***
Eğer bu bölgeye yolunuz düşerse, üstüne siyah trüf rendelenmiş deniztarağı, siyah trüflü yerelması çorbası, üstünde tavuklu trüf sosu ve beyaz trüf rendesi bulunan kaz ciğerli ravioli, karnabahar sotesi ve çamfıstığı eşliğinde servis edilen siyah trüflü sığır eti yemeden dönmeyin.
Sözün özüne gelirsek: Manisa’dan gelen ‘siyah trüf müjdesi’ haberinin devamını merakla bekliyorum. Bu muhteşem mantarla yapılacak yemeklerin hayali bile damağımı bayram yerine çevirmeye yetiyor.