‘Lütfen saçmalayın!’

Size her gün duyduğunuz seslerden bahsedeceğim. Yoldan geçen arabadan gelen... Motosikletin ya da kalkışa geçen uçağın hızlanırken çıkardığı... Çıplak ayakla parke üzerinde yürürken duyduğumuz... İş makinelerinden, ustanın çaktığı çividen gelen seslerden... Hayal gücünün sınırı yok. Ne duyuyorsanız...

Daha önce şehrin sesinin bile bir müzik olduğunu yazmıştım. Duyduğunuz sesleri üst üste ya da yan yana sıralayın. Bir ritim ya da bilindik bir parçayla ya da yeni bir besteyle düzenleyin. Ortaya harika sonuçlar çıkıyor.

Bir de bunun dans kısmı var. Benim gibi görmeyen biri için nasıl olacak bu dans? Tıpkı müzik yaparken olduğu gibi nasıl hissediyorsanız öyle dans edeceksiniz. Duyduğunuz müzikle birlikte elinizi, kolunuzu, bacağınızı, omuzlarınızı, belinizi hareket ettirin. Müzikle uyumlu olmanız da gerekmiyor. Zamanı ve mekânı aklınızdan çıkarıp o ahengi yakalamaya çalışın.

Yıllar önce dans hocam “Lütfen saçmalayın” derdi. Saçmalamaktan kastı kendimizi özgür hissetmemizdi. Ne demek istediğini şimdi anlıyorum.

Bir dans projesinin provaları için stüdyodayım. Müzikle birlikte dansımız başlıyor. Sahnede iki kişiyiz. En çok eşime güveniyorum. Birden onu yakınımda hissediyorum, ellerimle yakalıyorum. Onu yönlendiriyorum, o da uyum sağlıyor. Uzaklaştığımda koşarak gelip beni tutuyor. Bunu dans ederek yapıyor. Hissettiklerim heyecan verici...

Prova sona erdiğinde en çok kendimi merak ediyorum. Dans etme konusunda bir fikrim yok. Hayallerimi müzikle birleştirip hareket ederken dışarıdan nasıl görünüyorum? Koreograflar fikir veriyor ama sonuçta yaptığım figürler bana ait. Ama içimde bir mutluluk oluşuyor. Sahne kenarında bizi izleyen ekipten gelen alkış ya da tebriklerden sonra ben de kendime inanmaya başlıyorum. Daha önce hiç böyle düşünmemiştim. Yaptığımız her şeyi dansa ya da müziğe dönüştürebiliriz. Hayatın tamamı bir dans olabilir. O zaman herkes dans etmek istemez mi? Ben istiyorum. Dans ederken mutluyum.