‘Lütfen babamız bizi öldürmeden onu tutuklayın’

Sevgi, 23 yıl önce Şanlıurfa’nın Viranşehir ilçesinde doğuyor. Kendisiyle birlikte toplam 12 çocuklu (9 kız, 3 erkek) bir ailede büyüyor. Okul çağındayken kardeşleri arasında okumayı en çok seven o, öğretmenleri de ondan çok memnun. Üstelik bıraksalar hepten okulda yaşamaya gönüllü çünkü evindeki psikolojik ve fiziksel şiddet bir gün dahi durmuyor. Sevgi’nin anlattıklarına göre babası Bedri B., annesini, kardeşlerini ve onu sürekli dövüyor.

İlk ve ortaokula gitmesine müsaade ediyor ailesi Sevgi’nin. “Küçükken çok önemsemiyorlar okula gitmemizi” diye açıklıyor durumu genç kız. Ergenliğe girdiğindeyse önce mahalle arasındaki bakkallarında çalışıyor, daha sonra da yazları mevsimlik tarım işçisi olarak Karadeniz’de fındık, Malatya’da kayısı toplamaya gidiyor. Üstelik vitiligosu (deri hastalığı) olmasına rağmen...

Sevgi yaptığımız telefon görüşmesinde “Annem bizi hiç koruyamazdı, çünkü bizi de alıp gidebileceği bir ailesi yoktu. 13 yaşında babamla evlendirmişler, sonrası kahır dolu bir hayat” diye anlatıyor çaresizliklerini. Sevgi’nin hayatı çalışmakla geçerken o sırada bir de annesi hastalanıyor, böbrek yetmezliği teşhisi konuyor. Diyalize girmeye başladığı dönemde baba Bedri B. “Sen benim ihtiyaçlarımı karşılayamıyorsun artık” deyip kuma getiriyor eve.

Gizli gizli okula

Aynı evin içinde 14 kardeş, annesi ve üvey annesiyle şiddet dolu yıllar geçiriyor Sevgi. Yaşı büyüdüğündeyse hem babasının hem abilerinin baskısı başlıyor. Örtünmesini ve sokağa çıkmamasını istiyorlar. Sevgi hep karşı geliyor, hep isyan ediyor. Onlar işe gidince sokağa, okula kaçıyor. Ve lise son sınıfa kadar bir şekilde okumayı başarıyor. “Kaçarak giderdim okula ama evdeki analık akşam babama şikâyet ederdi beni. Yine dayak yerdik babamdan. Çok dindar biridir babam; sabah ezanında camiye gider, namazını kılar. Dönüşte yine annemi, beni, kardeşlerimi döverdi. Bir gün hasta halimle tarladan eve giderken babamı öbür karısı ve çocuklarıyla piknikten dönerken görünce dayanamadım ve annemin ilaçlarıyla intihar ettim. Yarı baygın bir haldeydim, babam yine öldüresiye dövdü beni. Halamlar araya girip hastaneye götürdüler. Hastanede doktor ‘Neden bu kız intihar etti’ diye sorunca da ‘Sevgilisinden ayrıldı, aşk acısı çekiyor’ dediler.”  

Evde tüm bunlar yaşanırken Sevgi üniversite sınavına istediği gibi hazırlanamıyor haliyle. O yaz fındık toplayarak kazandığı parayla gizlice dershaneye yazılıyor. Yine bir sabah babası işe gitmeden önce Sevgi’yle kardeşine “Okula gitmeyeceksiniz” diyor.

Sonrasında olanları genç kız şöyle anlatıyor: “Babam gittikten sonra kardeşimle evden çıktık. Meğer işe gitmemiş, bizi beklemiş. Üst yolda önümüzü kesti, küfürler ederek ‘Arabaya binin’ dedi. Binseydik bizi döve döve eve götürecek ve bir daha sokağa çıkarmayacaktı. Kız kardeşimle el ele tutuşup kaçtık. Babam arabayı üzerime sürdü ve bana çarptı. Kardeşim şoka girdi. Sağ tarafım tamamen ezildi, kaşım patladı, dikiş atıldı. İki ay yürüyemedim. Darp raporu almak için karakola gittiğimde polis bana ‘Kızım aile içinde olur böyle şeyler, babandır, affet’ dedi.”

Bu süreçte onu dinleyen kimseyi bulamamış Sevgi. Sadece kendisi değil, kardeşleri de eziyet görmeye devam etmiş: “Bir gün babam üvey anneme hizmet etmiyor diye çaydanlıkla ablamın kafasını kırdı. Orada da hastaneye gelen amcamlar aşiret mensubu oldukları için olayın üstünü kapadılar. Hiçbir zaman doğru düzgün şikâyetçi olamadık, derdimizi kimseye anlatamadık, kimse de dinlemek istemedi zaten.”

Arabayla çarpma olayından sonra babası aleyhine dava açılmamış fakat yaşananlar duyulunca sosyal hizmetler, aileyi denetleme kararı almış. Baba Bedri B. de bu durumdan korktuğu için Sevgi’nin üniversiteye gitmesine izin vermek zorunda kalmış.

Hatay Üniversitesi’nde İngiliz Dili ve Edebiyatı bölümünü kazanmış Sevgi. Evden uzaklaşıp güzel günlerin onu beklediğini düşünürken şiddet görmediği dönem sadece birkaç ay sürmüş. Çünkü pandemi başlayınca Sevgi de Viranşehir’deki baba evine geri dönmek zorunda kalmış. Bundan sonrasında yaşananları Sevgi’nin ağzından aktaralım: “Annemi pandemide kaybettik.

O sırada yaşadığımız bir tartışma yüzünden beni darp etti, boğmaya çalıştı. Ben de Kadın Destek Uygulaması’nın (KADES) acil çağrı butonuna bastım, polisi aradım. Sonrası o şehirden bir diğerine göç... Aylardır kız kardeşlerimle kadın sığınma evlerinde kalıyoruz. Urfa’da can güvenliği riskimiz olduğu için nakil yoluyla farklı bir şehre geldik. Burada düzen kurmaya başladık, ablalarımla çalışıyoruz, 5 kız. Bir gün iş çıkışı babamızı gördük, meğer bizi arıyormuş. Kendisi zaten aşiret mensubu, elinde silahı, peşimizi bırakmıyor. Şu an bizim aşirette namusunu kirletmiş, kaçmış fahişe kadın rolündeyiz ve bizi öldürmeden peşimizi bırakmayacak. Benim tek amacım annemin sesi olmak, o caniye yıllardır anneme, ablalarıma ve bana yaşattıklarının cezasını çektirmek ve hâlâ korkan, susan binlerce kadına ses olmak, ilham olmak...”

Zorlu şartlar altında mücadele

Sevgi’ye bugüne kadar ulaşan siyasi isimler de olmuş ama ilgileneceğiz deyip ilgilenmemişler. Kadın sığınma evlerinde de şartların çok zor olduğunu söylüyor. Orada kendi gibi birçok kadınla tanışmış, yaşadığı zorluklar ve erkeklerin kadınlara yaptıklarını gördükten sonra “Bu ülkede kadınlar niçin, nasıl ölüyormuş, artık çok iyi biliyorum” diyor. 5 kız kardeşin 5’i de reşit, güvende olmak, huzur içinde yaşamak istiyorlar: “Biz paramızı kazanır hayatımızı kurarız ama babamız peşimizi bırakmıyor. Lütfen babamız Bedri B. bizi öldürmeden onu tutuklayın.”

Yetkililer takipte

Bu arada 5 kız kardeşle iletişime geçen Kadın Dernekleri Federasyonu Başkanı Canan Güllü’yle de görüştük. Güllü, “Kız kardeşlerin durumuna hâkimiz. Cumhuriyet başsavcılığı, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı takipte. Ayrıca sahadan ve parlamentodan milletvekilleri, Türkiye Kadın Dernekleri olarak da süreci takip etmekteyiz. Yasal olarak önleyici ve can güvenliği açısından koruyucu tedbirlerin alınması adına çalışıyoruz” şeklinde açıklama yaptı.