İstanbul’u dinliyorum karantinada

Evvelki hafta gece yarısı başlayan sokağa çıkma yasağı sonucu eşimle yaşadığımız sabah münakaşasını atlatıp her zamanki yerime, camın önündeki berjere kurulmuştum... Bilgisayarımı ve kahvemi sehpaya koyup haberleri okumaya başladım. Akşamki market-fırın talanı, salgın ve unutulan gündem gibi tatsız bir sürü haber...
Neden mi münakaşa ettik?
Herkes gibi eşim de markete, fırına gitmeliyim diye panik yapınca gülerek “Hangi devirdeyiz, saçmalama! Yasağı düzenleyen onu da düşünmüştür” deyip dışarı çıkmasını engelledim. Sonuç olarak buzluktaki yufkalardan bir börek imalatına koyuldu eşim. İyi bir gelişmeydi bence, bıyık altından güldüm. Derken beklenmeyen sorular geldi kızımdan... “Neden insanlar ekmek için kavga ediyorlar baba?”
“Bu soru için ne kitaplar ne makaleler yazıldı” dedim içimden. “Bir gün o kavgaya karışınca anlayacaksın” dedi bilinçaltım.
Hemen peşinden ikinci soru geldi: “Neden sokağa çıkmama cezası verildi baba?”
Soruları cevapladıktan sonra etrafı dinlemeye koyuldum... İlginçti, sanırım bir atmaca -çirkin bir sesi vardı-, arada bir martı, uzaklardan gelen bir polis ya da ambulans çığlığı, serçeler, kumrular...
Hiç durmadan bağıran kent
Sessizlikte dikkatimi çeken sokak hayvanlarının ortalıkta görünmemesi oldu. Her zaman penceremize gelen ve çocuklarımın gri-siyah olduğunu söylediği kedimiz de yok. Derken çöp arabası bozdu bütün ‘doğa sesini’. İstanbul doğanın sesini daha çok duyulabilse ne hoş olurdu diye geçirdim içimden. Hiç durmadan bağıran, haykıran, böğüren, parçalanan, akşamlara kadar hiç durmadan coşan İstanbul. Geceleri yorgun bedeninden çıkan horultularıyla bütün iyilikleri kucaklayan, barındıran, saklayan, mutlu-mutsuz, iyi-kötü demeden herkesi seven saran İstanbul. Çok eziyet ediyoruz sana. Hak ettin, dinlen İstanbul! Dinlen, tazelen, belki de tekrar başladığımızda, sana daha iyi davranmayı düşünürüz.