Gittikten sonra ne oluyor?

ÖNCE KAKA TEMİZLEDİM, SONRA UYGUNSUZ İÇERİKLERİ...
Serkan, Berlin (37 yaşında, tiyatrocu, dört senedir Almanya’da)
40 sene önce ilk gelen Türklerin eline hemen bir süpürge verip binaları, evleri, işyerlerini temizletmişler. 40 sene sonra gelen Serkan, önce önce bakımevinde yaşlıların altını temizlemek, sonrasında da interneti temizlemek zorundaydı! Tiyatrocusun, çok entellektüelsin, bir şeysin ama ya kaka temizleyeceksin ya da sanal ortamdaki uygunsuz fotoğrafları...

AYNI COĞRAFYANIN DAHA ÇOK KAHKAHA ATILAN BİR YERİNE GELDİM
Ulaş, Atina (33 yaşında, gazeteci, dört senedir Yunanistan’da)
60’larda 70’lerde Atina’ya gelen Rumlar nasıl göçmense Suriyeli, Afganlı, Nijeryalı bir mülteci nasıl göçmense ben de bir göçmenim. Ama uluslara, milletlere, ırklara, sınırlara, bayraklara inancım yok. Bu yüzden başka bir yerden başka bir yere gitmiş gibi pek hissetmiyorum. Aynı coğrafyanın daha çok zeytinyağı tüketilen, daha çok şarap içilen ve daha çok kahkaha atılan bir yerine geldim.

TÜRKİYE’DEYKEN ÇOK DAHA GÜZEL GÜLÜYORUM
Berivan, Atlanta (39 yaşında, ev hanımı, altı senedir ABD’de yaşıyor)
Ben Türkiye’de gülerken çok daha güzel gülüyorum. Öyle tarif edeyim. Ne kadar çok uyum sağlarsan sağla bu, dünyayı senin evin yapmıyor. Bir yeri senin evin yapan geçmişin oluyor; benim geçmişim de toprağım, vatanım, milletim, bu yüzden de Türkiye benim evim.

KİMSE SİZİ KOLLARINI
AÇIP BEKLEMİYOR
Burçin, Freiburg (39 yaşında, istatistik uzmanı, yedi senedir Almanya’da)
Size kollarını açıp “Aaaa Ayşe Hanımlar, Ahmet Beyler de gelmişler... Burası yeni eviniz, yeni iş de ayarladık” diye bekleyen olmadığı için, yurtdışı cennet gibi görünse de aslında kolay değil. Ama her şey yoluna girdikten sonra, burada daha rahat bir hayat yaşadığımı söylemek mümkün.
HİJYEN, GÜLER YÜZ
VE AŞIRI KİBARLIK!
Alev, Osaka (38 yaşında, mimar, dört senedir Japonya’da)
Japonya’ya özgü olup da sevdiğim şeylerin başında hijyen geliyor. İkincisi güler yüz. Türkiye’de insanlar yaşama sevincini yitirmiş, asık suratlı, birbirine karşı nezaketini kaybetmiş gibi geliyor bana. Japoncada bir cümleyi ‘kibar’, ‘çok kibar’ ya da ‘artık o kadar kibar ki off’ şeklinde söyleyebilirsiniz. Artık ağdalı bir Osmanlıca konuşur gibi olmaya başlıyor. Özellikle banka gibi yerlere gittiğinizde sizinle bu şekilde konuştukları için anlamakta güçlük çekiyorsunuz.

GİTMEMİ
TETİKLEYEN OLAY...
Gizem, Kopenhag (37 yaşında, mimar, dört senedir Danimarka’da)
Beni gerçekten tetikleyen ve duyduğumda “Eşim haklı, gitmeliyiz” dedirten bir olay olmuştu. Yenikapı feribotuna arabasıyla binen bir kadın; feribotun, kapağı kapanmadan hareket etmesiyle birlikte denize düşmüştü. Arabada kadının annesi ve bebeği de vardı, onlar canını kaybetti, kadın sağ kaldı (15 Mart 2014). İnsan hayatının ülkemizde ne kadar ucuz olduğu gerçeği sürekli yüzüme çarpıyordu.

BU ÜLKEDE MİSAFİRİZ
VE BİZE ÇOK İYİ BAKILIYOR
Aysel, Londra (40 yaşında, bilgisayar programcısı, 3 senedir İngiltere’de)
Kapıdan çıkıp gördüğünüz ilk insanda bile görüyorsunuz farkı. Çünkü burada insanlar birbirlerinin yüzüne bakarlar. Baktıklarında gülümserler, kimse kafasını eğerek, birbirini görmezden gelerek geçip gitmez. Ama sonuçta yabancı bir ülkedesiniz. Yabancı olduğunuzu hissedecek noktalar her zaman buluyorsunuz çünkü kendinizi biliyorsunuz. O aidiyet duygusu belki 30-40 sene sonra gelişiyordur, bilmiyorum. Ben bu ülkeye ait olmadığım hissini her an yaşıyorum. Biz bu ülkede misafiriz ve bize çok iyi ev sahipliği yapılıyor.

KADIN OLDUĞUM İÇİN ONORE EDİLİYORUM
Simge, Nanaimo (39 yaşında, İK yöneticisi, yedi senedir Kanada’da)
Hayatımda kadın olmaktan bu kadar gurur duyarak ve onore edilerek yaşadığım bir yedi yıl hatırlamıyorum. Saygı görürler. Sokakta yürürken tacize uğramıyor, güvenlik problemi yaşamıyorlar. Olanlar var tabii, insan her yerde insan ama o durumlarda da hak yerini buluyor.
Londra’dan Osaka’ya uzanan
bir duygu ve deneyim hattı
BAHAR ÇUHADAR

Türkiye’deki düzenini geride bırakıp bilmedikleri şehirlerde kendilerine yeni bir hayat kuranların sayısı arttıkça aklıma düşen sorunun yanıtını aramak üzere çıktı bu kitap: Gittikten sonra ne oluyor? ‘Yeni Ülke Yeni Hayat’ için hikâyelerini dinlediğim 10 kişi, son 10 senede farklı gerekçelerle ve gönüllü olarak kendilerine yeni ülkeler bulmuş insanlar. Farklı lokasyonlarda yaşayan 10 kişinin bu süreçte neler hissettiğini ve deneyimlediğini dinledim. ‘Londra’dan Osaka’ya uzanan bir duygu ve deneyim hattı’ diyorum kitap için. Anlatıcıların ‘yeni nesil göçmenlik’ haline dair duygularının yanı sıra yaşadıkları şehirler, vatandaşlık almak gibi konular üzerine aktardıkları tavsiyelere de yer veriyor kitap. İronik olansa; bana evvelden göç etmiş olan arkadaşlarını öneren üç ayrı arkadaşımın da kitap daha basılmadan göç etmiş olması!