Dua eder, af dilersem açılırmış gözlerim...

İş çıkışı arkadaşlarla yemeğe gittik. Derken saat 23.00’ü geçmiş. Eve dönmek üzere tam kendimi metronun asansörüne attım, arkamdan biri seslendi “Bir dakika” diye. Ayağımla kapının kapanmasına engel oldum. Asansöre giren kişi teşekkür edip bir kitap uzattı bana. “Bu nedir” diye sordum, bir din kitabıydı. “Ama ben bunu okuyamam” dedim. Sonra bana şunu anlattı: İsa Mesih’e dua edersem beni affedermiş ve gözlerim açılırmış. Ben de “Dua ederim etmesine de ben ona bir şey yapmadım, neden beni affetsin ki” diye sordum. O sırada asansörün kapısı açıldı, kitabı uzatan da hızla çıkıp gitti. Ben de çıktım ve metroyu beklemeye başladım.

Birkaç gün sonra kızımla işyerime giderken otobüste yaşlı bir amca beni okudu, üfledi. Hem de yüzüme doğru. Allah’tan maskem vardı. Tanımadığım bir amcanın nefesine maruz kaldım. Amca sonra başımı okşadı. O arada kızıma da bir 50 lira vermiş. Kızım “Amca bu nedir” falan derken amca indi. İş dönüşü mahallede indim otobüsten, eve yürürken bakkal yakaladı “Nerelerdesin, gözükmüyorsun, gel şöyle bir soda ısmarlayayım...” diye.

Bakkalla sohbet ederken televizyonun sesine gitti kulağım. Engelli bir genç kadından bahsediyordu. Almanya’da yaşıyormuş, her yaz gelip annesi ve ailesiyle yazlığında geçiriyormuş tatilini. Fakat kadın bu yaz geliyor ama evine giremiyor. Çünkü üst kat komşusu, onlar yokken apartmana bir asansör yaptırıyor. Ne güzel bir davranış diye düşünürken sıkıntının oradan çıktığını anlıyorum. Meğer asansör yaptırmak için mevcut engelli rampasını yıktırmış. O yüzden de kadın evine giremiyor. Bir gün gelip de evinize gidip giremediğinizi düşünün. Adeta şok! Bunlar sadece duyabildiklerim, nasıl bir görüntü var ekranda bilemiyorum. Genç kadın kısa bir süre sonra hayal kırıklığıyla Almanya’ya geri dönüyor. Annesinin gözyaşları ve üst kat komşusundan şikâyetleriyle bitiyor haber. Biz bakkalla sohbetimize döndük ama benim kafamda günlerce dolaştı bu olay.

Üzülsek de sinirlensek de faydası yok, zararı kendimize, çevremize. Bir engele sahip olmak çok başka bir durum ve engel sahibinin yakını olmak da çok farklı bir psikoloji. Ancak böyle durumlarda sadece biz engellilerin tepki göstermesi ya da ailelerimizin serzenişi çok işe yaramıyor. Sizlerin de bunu gündeme getirmesini istiyoruz. Bize en büyük yardımı böyle yapabilirsiniz. Daha geçen haftaki ‘belediye başkanı öfkemi’ yenemeden böyle bir haber düşüyor önüme. Nereye gidiyoruz, ileri mi geri mi, karar vermek çok zor.