Depremde beni düşünen biri olur muydu?

Konsolosluklarda bir araba dolusu soru soruluyor. ‘Gerekli mi gereksiz mi’ diye düşünürken mecburen hepsine yanıt veriyoruz. Hem de defalarca... Kumar gibi bir şey... Üstelik olumsuz yanıt aldığınızda, yani vize verilmediğinde “Neden” diye soramıyorsunuz bile...

Daha önce köşemde dans gösterimden bahsetmiştim. İşte o gösteri için ikinci defa yurtdışına gidiyoruz. Kalacağımız otel için bile onlarca soru soruldu. ‘Neden bu kadar panik yaptınız. Sadece gözüm görmüyor’ diye düşündüm ama bir taraftan da özel hissettim. Çünkü bana daha önce hiç sorulmamış, çok önemli bir soru sordular: “Acil bir durum olursa sizi nasıl asiste edelim, yanınızda kim olsun?” Bu soru bana gerçekten önemsendiğimi hissettirdi. Türkiye’deki gezilerde bize bu tür soruları hiç sormuyorlar. Sadece odamızı gösteriyor, “Yemek şurada, gerekirse burayı arayabilirsiniz” gibi birkaç basit bilgi aktarıyorlar. Sonrası malum... Başımızın çaresine bakıyoruz. Hep öyle olur.

Taksim’deki terör saldırısı mesela... Oralarda olsaydım ne yapardım? Yine İstiklal civarında böyle bir panik yaşamıştım daha önce. Kendi çabamla kaçmıştım. Merak ediyorum, gittiğiniz oteldeki güvenlik protokolüne baktınız mı, ‘Acil bir durum olursa burayı nasıl terk edeceğiz’ diye düşündünüz mü? Ben hiç sormamıştım ama anladım ki sormam gerekiyormuş.

Geçen hafta deprem olduğunda evdeydim. Sonra bu konuyu yine düşündüm. Bir otelde olsaydım “Görmeyen bir misafirimiz vardı” diye beni hatırlayan olur muydu? Her şey şansa kalmış gibi görünüyor. Benim için en önemli konu, güven. Yangın, deprem, sel, bomba veya başka bir durum hiç fark etmiyor; körlerle empati kurmaya çalışmalısınız. Yine de umarım böyle acil bir durum yaşamayız.