Biz de oyun oynamak istiyoruz

Son zamanlarda sokaklarda duyduklarım değişiyor. Bir haftadır herkes biraz daha rahat sanki... Eski söylemler yok kimsenin dilinde. Her şey bitmiş, herkes normal hayata geçmiş gibi geliyor bana. “Maskenizi takar mısınız”, “Maskenizi düzeltir misiniz” gibi ikazlar duymuyorum. Ben de unutmuşum dün... Eve gelene kadar da kimse ikaz etmedi. Otobüsten inince maskemi çıkarayım diye elimi yüzüme götürünce fark ettim. Belli ki ya çok boşladık ya da herkes kaderine razı galiba. Fark ediyorum da dokunma yine arttı. Eskisi gibi herkes bir yerimden tutabiliyor yardım etmek amacıyla. Fakat ben dokunulmak istiyor muyum bakalım? Kimse sormuyor! Biliyorum, kimsenin kötü bir niyeti yok. Yine de insan bulaşıcı bir hastalık henüz hayatımızdayken tedirgin oluyor...

SESLİ SATRANÇ SAATLER SÜRÜYOR

Peki, neler yaptım bu süreçte? Mesai saatleri azalınca evde geçen zamanımız arttı. İlk aylarda bol bol kitap okuyordum, fakat bu da sanki bir mecburiyetten oluyormuş diye dinlediğimi fark ettim... Biraz ara verdim ve onun yerine sosyal medyada ve bilgisayarda oyun oynamaya başladım. Bildiğiniz tavla, okey ve iskambil oyunları körlerin oynayabileceği şekilde yapılandırılmış fakat eskiden de sevmezdim sıkıldım... Satranç denedim, onda da bir hamle için bir sürü şey dinlemek zorunda kalıyorsunuz. Çok yorucu oluyordu, onu da bırakıp başka ne var diye araştırdım. Dünyanın her yerinden oynanabilen ve sadece seslerle yönetilen bir oyun buldum, konusu vahşi yaşam. Farklı arkadaşlıklar da kuruluyor. Çevrimiçi bir oyun ama başka seçenek yok ve sıkılıyorsunuz...

Birkaç gün önce bir Türk oyun yazılım şirketinden bahsedildi. Onlarla iletişim kurup bu konudaki eksikliği anlatmak istiyorum. Önceki yazılarımda da bahsettim, kör olan da sizin gibi insan; siz hayattan ne isterseniz biz de aynısını istiyoruz. Bilgisayar oyunu da bir ihtiyaç. Ve maalesef biz bu mecrada da yine görülmemişiz. Sesle oynanan vahşi yaşam oyunu da yine bir kör birey tarafından yazılmış. Yani yine kendimizi kendimiz görmüşüz.