Bir hafta bizi konuşacaksınız, sonra…

Pazartesi sıradan bir gün olarak başladı. Kaldırımda park etmiş araçlarla mücadele ederek metro istasyonuna gittim. Kimse dokunmadı, kendi yöntemlerimle bindim. Aktarmadan sonra Hacıosman metrosuna geçtim. Ufak bir dokunuşla biri beni yürüyen merdivene yönlendirdi, alçak sesle teşekkür ettim. Bu arada Taksim durağında 23 Nisan’la ilgili bir anons duydum. Kalabalığın götürdüğü yere gittim ve tekrar metroya bindim. Önümde oturan yolcu inince onun yerine oturdum. Telefonumu çıkardım ve tam o anda bir e-posta geldi. Kulaklığımı taktım ve açtım. Vize acentesinden geliyor, geçen haftaki yazımda da bahsettiğim randevu talebime cevap vermişler. Sağ olsunlar ama şimdiye kadar gidip dönmüş olmam gerekiyordu. Şaka gibi, “Avrupa benimle eğleleniyor herhalde” dedim. Sinirden gülersiniz ya, öyle bir yüz ifadesi takınıp açtım e-postayı; “16.04.2024 tarihinde talep ettiğiniz randevu talebine istinaden...” laflarını duyunca hemen kapattım. Çünkü ben 08.03.2024 tarihinde başvurumu yapmıştım. Her Türk insanı gibi kısmet değilmiş deyip yerimden kalktım.

Metro anonsu ‘Gayrettepe’ dedi. Bu anonsları duyabilmek için çok dikkatli dinlemek lazım. Çünkü çok fazla anons var ve insan bir süre sonra bunları dinlemiyor. Bazı anonslar yoldan daha uzun. İndim ve yürüyen merdivenlerde jeton düştü bende; 23 Nisan anonsunda ne dendi bilmiyorum ama kendi 23 Nisan’larım geldi aklıma. 5-6 yıl boyunca hep sahneye çıktım, benzer günlerde de böyle olurdu. Ve ben hep bir an önce bitsin isterdim. Çünkü çocukların bayramında neden çocuklar sahneye çıkar ve veliler onlar üzerinden bir gurur yaşar acaba? Çocuğa sahne stresi yaşatmak yerine, oturup eğlenseler diye düşünürdüm.

Bu arada gündem çok yoğun, Engelliler Haftası da geliyor. Anneler, babalar, çocuklar için de günler var. Böyle günlerde, haftalarda konuya ilişkin kampanyalar yapılıyor. O günlerin ait olduğu kişiler bir şeylerden faydalansın diye. Ama bizimle ilgili kampanya falan yapılmıyor. Galiba bizim satın alma gücümüzün olmadığı düşünülüyor. Bizimle ilgili hiç anons da duymadım mesela. Ama hakkını yiyemem, toplu taşıma araçlarında ve istasyonlarda “Yaşlı ve engellilere tanıdığınız öncelikten dolayı teşekkür ederiz” diyorlar. Yani ulaşımla ilgili kurumlar yılın her günü bizi hatırlıyor. Peki halk, diğer kurumlar ne yapıyor? Anneler Günü’nde anne, Babalar Günü’nde baba, doktorlar gününde doktor olmuyorsunuz da Engelliler Günü’nde ya da haftasında neden engelli olmaya çalışıyorsunuz? Zaten bu konuda farkındalık oluşmuş.

Bu günlerde başka bir aktivite yapsak. Yani hayalini kurduğumuz, heves ettiğimiz bir şey olsa... Bu hafta hatırlanalım elbette ama engelimizle değil, yaparken sizin de çok eğlendiğiniz bir aktivite, bir sürpriz olsa, gülüp eğlensek. Zorluklardan ya da gereksinimlerden bu hafta değil de geriye kalan 51 haftada konuşsak daha mutlu oluruz gibi bir hissiyata sahibim. Sonuç olarak 10 Mayıs haftasında gündeminizdeyiz ama gerisi size kalmış.