Bir gün Özge koşacak ve benim aldığım en güzel Babalar Günü hediyesi o olacak

Sürpriz bir yeni yıl hediyesi olarak 2014’ün ilk saatlerinde geliyor Özge bebek Yıldırım ailesine. Doğuma iki buçuk ay olmasına rağmen erken bir merhaba diyor Antalya’dan dünyaya. Akdeniz Üniversitesi Hastanesi’nde doğuyor,  prematüre olduğundan solunum cihazına ihtiyaç duyuyor ve Antalya’daki bir başka özel hastaneye sevk ediliyor.

Baba Ali İhsan Yıldırım’a göre bu sevk ailenin kara günlerinin başlangıcı oluyor. Sıvıyla beslemek için Özge’nin bacağına katater takılıyor. Yıldırım’ın iddiasına göre, o gece doktor hastaneye gelmeyince katater bebeğin bacağında unutuluyor ve sabaha kadar morarma yaparak kangrene çeviriyor.

Ertesi sabah fark ettiklerindeyse “Her şey için çok geçti” diyor baba Yıldırım:  “Bize ‘Çocuğunuzun bacağını kesmek zorundayız’ dediklerinde olayın içyüzünü henüz bilmediğimizden ‘Acaba bizim çocukta mı bir şey var’ diye düşündük. Ne olduğunu sonra doktorlarla konuştuğumuzda öğrendik. Özge’nin ayağını kestirmek istemedik ve Akdeniz Üniversitesi’ne geri döndük. Üç ay hastanede kaldı, yavrumuzu hiç göremedik, o sürenin sonunda bandajı açtılar, Özge’nin bacağı kömür gibi kalmıştı. Çare yoktu, kestiler!”

Protezin her yıl değişmesi lazım

Ali İhsan Yıldırım o gün bugün mahkemelerde kızının bacağını kaybetmesine sebep olan kişilere karşı adalet arıyor. Son davada takipsizlik kararı verilse de Yıldırım, “Şimdi dosyamız Anayasa Mahkemesi’nde. Oradan da sonuç alamazsak Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne gideceğiz. Bu yoldan geri dönüş yok. O hastanedeki sorumluların bir anlık hatası benim kızımın bacağına, hayatının mahvolmasına sebep oldu” diyor.

Özge Yıldırım şu an altı yaşında, yaşam enerjisi dolu bir çocuk. Kesilen bacağının yerine takılan protez bacakla hayatına devam ediyor. Alüminyum doğrama ustası olan baba Yıldırım, altı yıldır kızı Özge’nin yaşıtları gibi yürümesi ve koşabilmesi için mücadele veriyor. Kampanyalar düzenliyor, evde makara sistemiyle düzenek kuruyor, bozuk protez parçaları bulup kızı için tamir ediyor.

Burada sözü, bir an bile pes etmeyi aklından geçirmediğini söyleyen baba Ali İhsan Yıldırım’a bırakalım: “Özge’ye ilk protez alınması gerektiğinde devlet sadece 3 bin lirasını karşılıyordu. Dükkânımı sattım, elimde ne var ne yoksa üstüne koydum protezi aldım. Bir buçuk yaşındaydı, onunla ancak dengede durabiliyordu. Ne yapıp edip ona yürümeyi öğretmem lazımdı. İşim gereği elim yatkındır, üzerinde biraz çalıştıktan sonra evin tavanına bir mekanizma kurdum, makara sistemiyle Özge’yi ipe bağladım. Bu mekanizma sayesinde yürümeyi öğrendi. Ancak Özge büyüyor. Protezin onun gelişimine göre her yıl değişmesi gerek. İkinci protezini eski Antalya Belediye Başkanı Menderes Türel yaptırmıştı. Basın aracılığıyla sesimizi duyan yardımseverler de destek oldular. Allah hepsinden razı olsun. Bu benim babalık görevim, bir babanın yapması gerekenlerden fazlası değil.”

Ortalama bir protezin fiyatı 25 bin liradan başlıyor, 300 bin liraya kadar yükseliyor. Yıldırım, Özge’nin 80 yaşına kadar yaşayacağını farz edersek 80 kez daha protezinin değişmesi gerekeceğini söylüyor.
Bazen protez yıpranacak, bazen bir parçası bozulacak ya da Özge’nin boyu uzayacak, kilo alıp verecek. Bu sebeplerden ötürü protez bacağın kullanım süresi ortalama bir yıl. Özge ise daha yolun çok başında ve ailesinin maddi gücü yetersiz.

Özge şu anda evde özel eğitim görüyor ancak ikinci ya da üçüncü sınıfta fiziği yeteri kadar güçlenirse babası onu okula gönderip sınıfta arkadaşlarıyla öğrenim görmesini sağlamak istiyor. Yaşıtlarıyla birlikte vakit geçiremeyen Özge henüz durumun pek farkında değil ama okul günü geldiğinde arkadaşları gibi o da bahçede koşabilsin istiyor Ali İhsan Yıldırım. Bunun içinse koşu protezine ihtiyaçları var.

Özge, babasının sol bacağı yerine yaptığı protezle yürüyebiliyor.

‘En genç ampute atletimiz olabilir’

Savaşçı baba durmuyor elbet, hemen internetten araştırıyor, etrafına sorup soruşturuyor. Öğreniyor ki bir koşu protezinin fiyatı 35 bin lira. Ali İhsan Bey umudunu hiç yitirmeyen bir baba, “Her zaman bir yolu vardır” diyor. Bir gün protez satan arkadaşının dükkânında göz aşinalığı olduğundan koşu protezi parçalarını görüyor. “Ne yapacaksın bunları” diye soruyor. Dükkân sahibi “Bir işime yaramaz, bozuk onlar, atacağım” deyince protez parçalarını kaptığı gibi kendi çalıştığı atölyeye koşuyor. Yıldırım, “Yaylı ve normal protezlerden farklı bir mekanizması var ama internetten bakarak ortaya bir şey çıkardım” diyor.

Özge babasıyla antrenmanlara çoktan başlamış, şimdilik zıplıyor ama ailesi “Ona yürümeyi nasıl öğrettiysek koşmayı da öğreteceğiz. Düzgün bir protez alma şansımız olursa belki Özge, ülkenin en genç ampute atleti bile olabilir” diyor.

Ali İhsan Yıldırım’ın Babalar Günü dileği tahmin edilebileceği gibi Özge’yi en kısa zamanda koşarken görebilmek. Mücadeleyi asla bırakmayan baba-kızın birlikte koşacakları bu uzun yolda sadece maddi desteğe ihtiyaçları var. Ne de olsa geri kalan engelleri aşmak bu ikilinin en iyi bildiği şey.