‘Anladım ki artık o günler ömrümün sonuna kadar benimle kalacak’

Karşılaştırmalı hukuk alanında doktora öğrencisiyken bir araştırma için ülkemize gelen ve 10 yılı aşkın süredir Türkiye’de yaşayan Giuseppe Didonna İtalyan haber ajansı AGI’nin Türkiye muhabiri. Bugüne kadar darbe girişiminden terör saldırılarına seçimlerden pandemiye birçok olaya tanıklık etti. Ama hiçbiri onu 6 Şubat depremleri kadar etkilemedi. Didonna bölge halkına yardım etmek için bir fotoğraf
sergisi açtı. Ve bugüne kadar da
10 bin euro bağış topladı.

6 Şubat depremlerinden kaç gün sonra bölgeye gittiniz?

9 Şubat’ta bölgeye ulaştım. 16 gün oradaydım. Adıyaman ve Hatay’a iki kez daha gittim. 

Bölgeye adımınızı attığınız ilk anda neler hissettiniz?

Bölgeye olan uçuşların yetersizliği nedeniyle ilk gittiğim şehir Şanlıurfa oldu. Çok şükür fazla hasar görmemişti. Ama ertesi gün Adıyaman’a ulaştığımda adeta dilim tutuldu. Gördüklerim karşısında donup kaldım. Aynı duyguları diğer şehirlere gittiğimde de hissettim. O günden beri hep şunu söylüyorum: Adıyaman yıkımdı, Kahramanmaraş cehennem, Hatay ise kıyamet.

İtalya’da da sık sık deprem oluyor. Hiç böylesi bir büyük afete tanık oldunuz mu?

2009’da İtalya’nın Aquila şehrinde yaşanan depremin neden olduğu hasarı görmüştüm. Büyük bir afetti ama sizinkiyle kıyaslanamaz bile. Türkiye’de deprem bölgesine gittikten sonra zor zamanlar geçirdim ve bir aylığına İtalya’daki Pennine Alpleri’ne gittim. Oradayken 1915’te 37 bin kişinin ölümüne neden olan ve 7.1 büyüklüğünde olduğu tahmin edilen depremin yaşandığı bölgeye 8 kilometre uzaklıkta olduğumu fark ettim. Bir arkadaşımın annesi bana Avezzano şehrinin depremden sonra çekilmiş bir siyah beyaz fotoğrafını gösterdi. Arkadaki moloz yığınları bana Antakya’yı hatırlattı. Mideme bir şey oturmuş gibi hissettim. Demek istediğim depremin ne anlama geldiğini İtalya biliyor. 

Bölgede kaldığınız süre içinde sizi neler zorladı?

Zor kısmın ne olduğunu söylemek çok zor. Ama şunu diyebilirim; hayatımda artık 6 Şubat öncesi ve sonrası var. Görevimi yapma konusunda da zorluk yaşadım. Benim için yazmak, fotoğraf çekmek, haber bildirmek kolay ve çok doğaldı, röportajlarım takdir topluyordu. Ama bu defa hiçbiri umurumda değildi çünkü diğer yandan 10 yılı aşkın süredir yaşadığım ve çok sevdiğim bir ülkenin insanları acı çekerken onların önünde işe yaramıyor olma duygusuyla mücadele ettim. Anladım ki o günler ömrümün sonuna kadar benimle kalacak. Bölgeyi terk ederken kendimi işe yaramaz ve suçlu hissettim.

KATALOG SATIŞIYLA DEVAM...

Çektiğiniz fotoğraflarla sergi açma fikri nasıl ortaya çıktı?

Depremden önce Moğolistan’ın 250 kilometrelik Gobi Çölü’nde gerçekleşecek altı günlük koşu yarışına hazırlanıyordum, sponsor arıyordum. Depremden sonra projeden ayrıldım. Motivasyonum kalmamıştı. Sonra bir arkadaşım yarışı bağış organizasyonuna çevirmemi önerdi. Bir platformda bağış sayfası açtık. İnsanları bağışa teşvik için bir fotoğraf sergisi açma fikri ortaya çıktı. Bölgede çalışan üç Türk (Kemal Aslan, Ünal Çam, Uğur Yıldırım) ve iki İtalyan (Italo Rondinella, Emanuele Satolli) gazeteci arkadaşım sergi için fotoğraf verdi. Benim de dört fotoğrafım var.

Sergi Bologna’dan sonra hangi şehirlerde açılacak?

18 Nisan’da Bologna’da açıldı. Sonra seçimleri takip etmek için Türkiye’ye döndüm. 6 Şubat’ta Gaziantep’te olan ve sonrasında Adıyaman’da gönüllü çalışan bir İtalyan arkadaşım Puglia’nın iki kasabasında serginin tekrarlanmasını sağladı. Sergi 22 Eylül’e kadar Lecce’de. 24 Eylül’de Polignano a Mare’e sonra da Roma ve Brescia’da açılacak. Son olarak da İsviçre’nin Lugano kentinde olacak. Bir de katalog bastık. Bağış kampanyası sona erdi çünkü Moğolistan’daki yarış yapıldı ve ben de koştum. Sergi hâlâ yollarda ve katalog satışından para topluyoruz. Toplanan 10 bin avro Adıyaman’ın Zey ve Hatay’ın İncirli Köyü’ne gönderildi.