40’ından sonra coşanı Türkçe rap paklar

Dikkat ettim, 40’lı yaşlarına gelen erkekler, işte darlanma, kriz neyse onun etkisiyle bazı spesifik motorlara biner oluyor. Ben motor sevmiyorum. O yüzden evrenden istihkakımı motor olarak değil nakit olarak rica ettim. Taleple olmuyor tabii, benimki de olmadı. Üst jenerasyona verimli geçiş yapamayınca, “Alttan gelenlerle bağı koparmayayım bari” dedim. Zaten sarmış olduğum Türkçe rap’e dört elle sarıldım. Nitekim Spotify’ın ‘2019’da en çok dinlediklerin’ listesinde de en tepede ‘Kayra& Sorgu feat. Da Poet-Bu Son Sefer’ çıkmış. Gidiş yolum doğru bence. Geçen, büyük biradere de bunu anlatıyordum, aklıma akşam konsere ‘artı bir’im olduğu geldi. “Gel” dedim, “seni götüreyim.”

Türden bağımsız itişenler

Türkçe rap’i neden sevmediğini anlatmaya girişiyordu, susturdum. “Bir yaştan sonra insanın bireyliği, kişiliğinin çoğunluğunu ele geçiriyor. O noktadan sonra pek çok konuda gençken olduğun kadar dışa açık, rahat olmuyorsun. Ama işte bunu belirli aralıklarla kırmak lazım, yoksa sınanmamış bir iç dünyan oluyor ve bu da rahatlıkla denyoluğa açılan bir kapı haline gelebiliyor” dedim. Etkilendi, “İyi, tamam” dedi.

Aktık konsere... Birçok olumlu şey var. Bir kere, konserlerde kollarını kavuşturup ufka bakan, ritmi tasdik edercesine arada hafif hafif kafa sallayan modeller yok. Bu tür buna müsait değil.

Ama tepinirken birbirlerine toslayan ve bir kavimler itişmesi yaratarak sıkıntı doğuranlar yine burada. Bunlar türden bağımsız olarak hep gelir zaten.

Bir de genel olarak konsere yengeyi korumak amacıyla gelenler olur. Konsere değil, hanıma birilerinin çarpmasını engellemeye odaklanırlar. Bu iki tipoloji arasına bir tampon bölge oluşturulmazsa sıkıntı çıkar.�Nitekim burada da beklenen oluyor, savrulanlardan biri koruma altındaki yengelerden birine çarpınca ince bir vukuat çıkıyor. Güvenlik gelip arkadaşları paketliyor.

Dedirtmeden bırakırım Kel Memo bunadı

Bizim kafamız rahat; işin performansa odaklanma kısmını tutuyoruz. Odaklandıkça da başta konuya mesafeli yaklaşan biraderin hoşuna gidiyor ortam. Başlıyor anlatmaya.�“Aslında bu müzik tam rap değil, alttan tekno veriyorsun (tekno dediği de meşhur ‘Demode bir reggaeton’a bas autotune’u, ol Lil Pump’ meselesi), ışıklarla falan insanlar transa geçiyor; yani amaç o, trans, anlıyor musun” diye gidiyor. Yaşlı olmayacak ya, arada Ceza falan da diyor, ben bu işlerden anlarım hesabı.

İşte tam o bunları anlatır, ben de denk geldikçe onaylarken, önümüzdeki kız zıplamaya iki saniye ara verip “Bu arkamda güzel güzel eğlenmek yerine zırva zırva konuşmaya vakit ayıranlar kim” gibisinden bir baktı. Epeydir birisi beni gözleriyle böyle güzel yerin dibine sokup çıkarmamıştı, öyle diyeyim...

Buraya kadar iyi getirdiğimiz, “Evet, bu ortamlarda biz de varız kardeşim” dediğim konser benim için o anda çöktü. “Kalk, kalk, kalk; rezil olduk gençlere” dedim ve çıktık. Genç gibi ama yaşlı gibi de olan ruh hallerimizi alıp uzaklaştık mekândan. Birader “Biz niye bu kadar hızlı çıktık” deyince de cevabım hazırdı: “Dedirtmeden bırakırım Kel Memo bunadı.”