Yoksa biz bekçi anne miyiz?

Melis: Gizem, yeni bir şey öğrendim. Bence biz kesin bekçi anneyiz!

Gizem: O da nesi?

Melis: Instagram’da gördüm. Bekçi anne sendromu, anneliği bir görev olarak görüp çocuğa gerekenden fazla korumacı tavırla yaklaşmak, bakımını tamamen üstlenmek ve babanın herhangi bir sorumluluk almasına izin vermemekmiş. Ben ikizler bebekken yapıyordum bu tarz şeyler.

Gizem: Yani duruma göre değişir. Her zaman böyle değilim ki ben de...

Melis: Bak maddeler var kendimizi test edebileceğimiz. 1’inci madde şu: Sizin dışınızdaki kişilerin çocuğa bakamayacağını mı düşünüyorsunuz?

Gizem: Aa, Lorin 1.5 yaşına gelene kadar böyleydim. Bakamazlar zannediyordum ama bakamıyorlardı da
Melis ya (gülüyor).

Melis: Ben de ikizler bebekken annemden başka kimseye güvenmiyordum. Ama sonra baktım, Ferhat fena alt değiştirmiyor, “O iş sende” dedim.

Gizem: Gelsin ikinci madde...

Melis: Çocukla baba ilgilendiğinde doğru yapması için sürekli yönerge veriyor musunuz?

Gizem: Evet; ama yönerge vere vere doğru yapmayı öğrendi. Şimdi hiç karışmıyorum, her işini hallediyor babası.

Melis: Yapmamaya çalışsam da hâlâ bazen kendimi Ferhat’a yönerge verirken buluyorum. Ama bazı konularda ondan yönerge aldığım da oluyor. Adil bir ilişki bence (gülüyor).

Gizem: Bence de. Ben 2’de 2 gidiyorum. Haydi üçüncü maddeyi söyle.

Melis: Dışarı çıktığınızda, evde çocukla ilgilenen kişi yeterince çocuğun yanında mı diye düşünmekten kendinizi alamıyor musunuz?

Gizem: Endişelendiğim dönemlerde zaten kimseye bırakmıyordum ama artık çok rahatım, dışarıdaki işime çok rahat konsantre olabiliyorum.

Melis: Bebeklerken böyleydim. Şimdi 10 yaşındalar ve evde yalnız bile kalıyorlar. Dördüncü madde: Kısa süreli de olsa çocuktan ayrı kaldığınız zamanlarda sürekli telefonla arama ihtiyacı mı duyuyorsunuz?

Gizem: Yok, yapmıyorum. Hatta “Biz iyiyiz” diye beni arıyorlar arada.

Melis: İkizler 3-4 yaşına gelene kadar yaptım bunu. İki çocuğa aynı anda hâkim olmak çok zor gerçekten. O yüzden kontrol etmem normaldi bence. Sonraki madde: Çocuğunuzla ilgilenmek dışında yaptığınız her şeyde kendinizi suçlu mu hissediyorsunuz?

Gizem: Ben onsuz gittiğim tatillerde kendimi kötü hissediyorum.

Melis: Benim de onların çok sevdiği bir şey yediğimde içim cız ediyor. Ve son madde: Çocuğunuz sizden ayrılma yaşlarına geldiğinde (yatak ayırma, okula başlama, arkadaşlarıyla vakit geçirme vb.) hissettiğiniz duygular olumsuz mu?

Gizem: Ben yatağını ayıramıyorum.

Melis: Neden yahu?

Gizem: Çünkü dünyanın en güzel şeyi ona sarılıp uyumak ve sabah onun güleç yüzüyle uyanmak.

Melis: Ama artık ayır bence. Bu arada ben yine duramadım ve ‘bekçi anne sendromu’nu bir uzmana danıştım.

Babanın rolü çok önemli

Uzman psikolog Esra Yatağan

* Bazı evliliklerde annenin doğumdan sonra çocuk odaklı olma hallerini gözlemliyoruz. Bakıma kimseyi dahil etmeme, iş için bırakmaya mecbur kalırsa uzaktan çocuğu sık ve ısrarla kontrol etme gibi durumları ‘bekçi anne’ kavramına dahil edebiliriz.

* Buna genellikle; en başta istenmiş ancak gelmemiş bir yardımın yoksunluğu, zaten uzun zamandır kopmaya yüz tutmuş romantik ilişki, toplumsal kodlar içinde bakım verenin sadece anne olması ya da kadının ‘annelik’ kimliğiyle ilişkisi sebep olabiliyor. Eğer kronik olarak çocuktan ayrışmakta zorlanılan bir süreç varsa bu konuda bir uzman desteği almak önemli.

* Bebeğin ne kadar güvenli bağlanma figürü varsa, hayata da o kadar güvenli bağlarla bağlanıyor. Bu sebeple babanın rolü ve bebeğin babayla bağının güçlendirilmesi çok önemli. Babanın erken dönemdeki bebek bakımına yakından katılımı elzem. Sürecin en başında bu fırsatı bulamayan babalarda mesafelenme olduğunu görülebiliyor. 

* Annenin gerektiğinde yardım talep etmesi, bebeğin bakım süreçlerini paylaşmayı istemesi çok önemli. Belki de her şeyden önce bebek sahibi olmadan aile içi iletişimi şeffaf ve sağlıklı olarak destekleyecek çalışmalar yapılmalı, beklentiler