Şampiyon çıplak

Aşıklar Ölmez’ ve ‘Ruj’ şarkılarıyla tanıdığımız Onurr, ‘Bir Kahramanlık Hikâyesi’ adlı albümüyle devam ediyor yoluna. Bir şarkıcıdan daha fazlası Onurr; işin mutfağında da söz sahibi. Alper Narman ile birlikte, birbirlerinin dilinden iyi anlayan bir ikili oluşturmuş görünüyorlar ve başta Ayşe Hatun Önal olmak üzere, çok sayıda popüler isme söyletiyorlar şarkılarını. Bir kısmını da Onurr söylüyor. Yeni albümde, bu şarkıların bir kısmı mevcut zaten.

Bir müzisyen ve şarkı yazarı olarak, popun en popüler (ya da en gündelik) yakasında saf tutmuş Onurr. Yazdığı şarkıların tamamı (hem müzik hem de söz olarak) popun olabilecek en gündelik, en basit kanadında yer alıyor. Popun günümüzdeki (kötü ve sıkıcı olduğu tartışma götürmez) halinin başsorumlularından biri olduğu dahi söylenebilir.

YAKIYO(R) MU YAKMIYO(R) MU?

Yazdıkları ve başkalarına söylettikleri yeterli gelmemiş ki şarkı söyleyerek de tüy dikmeye kalkıştı bir süre önce. Utangaç bir biçimde yaptığı açılışı, işte şimdi, bir albümle taçlandırıyor.

Erkek olsun, kadın olsun fark etmez; pop şarkıcılarının yeni bir şarkı ya da albüm yaptıklarında, işi tam ve tekmil bir proje gibi planladıklarına, hiçbir şeyi oluruna bırakmadıklarına şüphe yok. Şarkıların sözleri, melodileri arasına sıkıştırılan sloganlardan tutun da, imaj çalışması denilen ve üzerinde çalışılanı santim/santim yoğurmaya, ardından da süslemeye/boyamaya, böylelikle de raf ve ekranlarda pırıl/pırıl parlayacak bir şekle sokmaya kadar, her şey gayet ince/ince ayarlanıyor, daha doğrusu tasarlanıyor.

Onurr ve ekibi de aynen bunu yapmış işte. Genç bir şarkıcı ve yeni albümüyle karşı karşıya olmaktan çok, ‘ticari’ olduğu şüphe götürmez bir ‘ürün’ ile karşı karşıyayız. Kılık/kıyafet, hal ve gidiş, saç/baş, favori/sakal önden koşturmakta. Önce görünene yüklenmişler, ardından da söylenene. Sezen Aksu’nun ‘Derviş’i ile açılıyor albüm; “Yandım yandım, kendimden geçtim, sende söndüm” dizeleriyle Aksu, kime ne yazdığının pekâlâ farkındaymış. Değilse de pişti! Sonra gelen her şarkı, bu yandım/piştim/öldüm/söndümün farklı seviyelerde dile getirilişine hizmet ediyor. Kimi zaman adlı adınca maço, bazen mahallenin içli delikanlısı, bazen de okulun şirin çocuğu hal ve kılıklarıyla seslendirilmiş çok sayıda şarkı. ‘Efsane’ ve ‘fenomen’ sözcüklerinin/kavramlarının içini boşaltıp ters çevirmiş bir kuşağın, bu sefer de ‘kahraman’ sözcük/kavramına uzanması gibi de okunabilecek/dinlenebilecek bir albüm.

Son olarak da şu: ‘Hu’ şarkısı kısmen melodi, kısmen de düzenleme açısından Sezen Aksu’nun emsalsiz ‘İkinci Bahar’ının civarında dolaşıyor. Bu da yeni zamanların bir özelliği; kimselerin kulağı doğru duymaz, duyduğunu başka şeylere benzetmez olmuş.

KARA SEVDA DEDİKLERİ DAHA NE OLABİLİR Kİ

Barış Manço’nun Ayşegül Aldinç için özel olarak yazdığı ‘Kara Sevda’ çok güzel ve çok çekici bir şarkıdır. Sonraları yaratıcısı tarafından seslendirilmiş olmasına rağmen, bu şarkı her zaman Ayşegül Aldinç damgalı olmuştur. Su gibi duru Aldinç’i pop müziğimize kazandırmış bu şarkıya gönül düşürülmesi, elden geçirilmeye niyetlenilmesiyse gayet anlaşılır bir şey. Bugüne kadar çok fazla şey denemiş ama istediği başarıyı bir türlü gösterememiş ya da çıkışı yakalayamamış Mithat Can Özer, bu sefer de istediğini elde edemeyecek gibi görünüyor. Şarkının üzerinde oturduğu rock’n roll eksenini, sağlamca bir rock ile donatmak ya da çevrelemek elbette iyi bir fikir. Abartılmadan başarılmış da. İlaveten, arka vokallerin tamamı, özellikle de sonlara doğru yükselişi, bu yeni rock yapısına çok iyi oturmuş. Ama Özer’in şu kurt kapanına dönmüş piyasada dinleyicinin dikkatini çekebilmesi için daha farklı, hatta uçuk bir şeyler yapması gerekir.

Evlenmek için ne kadar para lazım? | Sarı Mikrofon