Onlara saçımızı süpürge etmeyelim, en iyisi evi süpürtelim!

Melis: Gizem, geçen sosyal medyada gördüm, psikolog Dr. Acar Baltaş, Minnesota Üniversitesi’nde yapılan bir araştırmadan bahsetmiş. Araştırmaya göre 30’larında başarılı olan gençler, 3-4 yaşından itibaren ev işlerine yardım edenler arasından çıkıyormuş. Çocuklara evde sorumluluk vermenin önemli olduğunu biliyordum ama bu kadar net bir sonucu olabileceğini hiç düşünmemiştim.

Gizem: Annem de bize hep ev işi yaptırırdı Melis ama ileriyi düşündüğünden değil, ona yardımcı olalım diye. Ama bak, bir şekilde eskilerin yaptıkları hep doğru çıkıyor
(gülüyor).

Melis: Bir de 3-4 yaş denmesine şaşırdım. Bizimkiler bayağı el bebek gül bebek, anneanneleri tarafından şımartılmaktaydı o yaşlarda. Ben ikizlere evde iş yaptırmaya kalksam annem beni kesin paralardı!

Gizem: Torun başka tabii, deli misin? Ses tonumu değiştiremiyorum. “Geel anneanneciğim, sen bana gel” diye kucaklıyor çocuğu. Hep diyorum, bu hayata annemin torunu olarak gelmek varmış...

Melis: Sen Lorin’e sorumluluk veriyor musun?

Gizem: Veriyorum tabii ki. 2 yaşında bulaşık makinesini boşaltmaya başladı. Ben vermedim bunu ama; kendi yapmak istedi. Sofraya tabakları  o götürüyor, tek tek olsa da... Çamaşırlarını makineye atıyor, birlikte deterjan döküyoruz, düğmelere o basıyor. Bir de
burnunu silmeyi öğrense bu kış hepimiz için daha kolay
geçecek.

Melis: Şahane! Bizimkiler ite kaka başladı son birkaç yıldır. Deniz’le beraber sarma bile sarıyoruz. Soğanları nasıl minik minik doğruyor, görsen... Ama tabii çok zaman kaytarmaya da yer arıyorlar. Geçen gün ne oldu bak: Ferhat akşam eve geldi, benim
o gün çok işim vardı ve ev dandini bostan haldeydi. Çocuklar ödevlerini de yapmamış... O sakin adam bir köpürdü! Çocuklara çemkirip çıktı evden. Hepimiz şok. Bu sefer Memo geldi, “Anne babamı biraz mutlu etmeliyim” dedi. Evi toplayıp mutfağı temizledi. Bir girdim mutfağa, bal dök yala. Keyifle bir bardak su doldurdum. O sırada oğlan şöyle dedi: “Yalnız o bardağı yıka kaldır hemen, daha yeni temizledim mutfağı.”

Gizem: Ben de evi temizlediğimde akşam abimle
babamı kapıda karşılardım
eve ayakkabıyla girmesinler diye. Ancak tahmin edersin ki
abim hiç ev işi yapmazdı. Annesinin paşa oğluydu. Minnesota Üniversitesi’nin yaptığı araştırmaya sonuna kadar katılıyorum. Abim de ben de 30’larımızın sonuna geliyoruz, ben ondan daha başarılıyım (gülüyor).

Melis: Hazır ara tatildeyken çocukların gelecekteki başarılarına biraz daha başarı katalım bari! Bu arada Dr. Acar Baltaş’a da bu ev işi meselesinin neden bu kadar önemli olduğunu sordum.

 ‘Çocuğu aile hayatına ortak eder’
Dr. Acar Baltaş-Psikolog

 ◊ Neden önemli?
Ev işi yapmak çocuğa öncelikle sorumluluk, ikincisi estetik ve düzen anlayışı kazandırır. Üçüncüsü, aile hayatına ortak eder. Dördüncüsü de sıradan gibi gözüken işler yapan insanların emeğine saygı duymayı öğretir. Bu özellik, patron oldukları zaman iyi patron, yönetici oldukları zaman iyi yönetici olmalarını sağlar.

◊ Hangi yaşta ne yapabilir?
1 yaşında oyuncaklarını toplayarak yatabilir. Bezini sepete atabilir. 1.5 yaşından itibaren yemeğini yiyebilir. 2 yaşında kendi tabağını mutfağa götürebilir. 3 yaşında masanın kurulup toplanmasına yardım edebilir. Bunları çocuklar aslında seve seve yapar. 5 yaşından sonra yapmak istemezse de siz onu alıştırmadığınız içindir. 5 yaşından itibaren yatağını yapabilir. 6 yaştan sonra da evde yapılan her işe ortak olabilir.

◊ Direniyorsa ne yapalım?
Baştan alıştırılmazsa çocuk zaten kaçınılmaz olarak direnecektir.
Bu noktada zorlayarak, cezalandırarak olmaz. Onun da işin içine katılacağı, aile ortamındaki işbirliğiyle olur. Ev işlerini genelde anne yapıyorsa baba “Yoruluyor anneniz, yardım etmemiz lazım” diyebilir. Anne kendisi de çocuğa “Yardımına ihtiyacım var” diyebilir. “Haydi, hep birlikte yapalım, hep birlikte sofrayı toplayıp sonra da oyun oynayalım” gibi...