Karantinadan kârlı çıkanlar

BU BAHÇE, TOPRAKLA HEMHAL OLMAMIZ, BİZ OLMAMIZ, ARTIK YENİ NORMALİMİZ

Teşvikiye’de 20 yıldır aynı apartmanda oturuyorum. Koronadan önce apartmanımızın bahçesini suluyor, çer çöpünü temizliyordum, benden başka kimse burayla ilgilenmiyordu. Bundan 20-25 gün önce yine sulamaya indiğimde pencereden en üst kattaki komşum seslendi. “Sen de gelsene” dedim ve birden birkaç komşu yanımıza geldi. Tanıştık, sohbet başladı. Önce “Buraya bir kameriye mi yapsak” dedik, sonra bir şeyler ekmeye karar verdik. Hemen organize olduk, bir arkadaşımız Eminönü’nden tohum alıp geldi. Taşları ayıkladık, bahçeyi kazdık. Şimdi hemen her sabah ve akşamüzeri bahçede buluşuyoruz.

Burada insanlar birbirini tanır. Ama sadece tanır. Birbirimizi balkonda veya binaya girer çıkarken görür, gülümser geçeriz. Ama birden bir şey oldu ve her şey durdu. İşte bu bahçeyle o ilişkiler kurulmaya başladı. Evdeki ilk günlerimi epey zor geçirmiştim; yazan, çizen biri olmama rağmen kitap bile okuyamıyor, her şeye ağlıyordum. “Üzümler yeşerince yine gel, olur mu oğlum” diyen teyzeyi seyredip akşama kadar ağladığımı bilirim. Şimdi karşı apartmandaki gençler var; bize müzik çalıyor, biz o bahçede halay çekiyoruz, “İlk ürün çıktığında karantina bitmiş olur” diye hayaller kuruyoruz.

Karşı apartmandaki komşularımız “Biz de yazın ürünlerden alabilir miyiz” diye soruyor, senelerdir balkona çıktığımda gördüğüm hanımefendiyle sohbet etmeye başladım, komşuluğu öğrendim. Henüz, “Bu gece müsaitseniz annemler size gelecek” durumuna gelmedik ama nostaljik bir tadı var. Birçok insanın “Bahçe ekelim, ürün yetiştirelim” hayali kurduğunu gördüm. Bu bahçe sayesinde ‘bu dönem hiç geçmeyecek’ mutsuzluğum kaybolmaya başladı. Kendimi daha güvende hissediyorum.

Artık başıma bir şey gelse, 12 numaradaki Ertuğrul Bey’i arayabileceğimi biliyorum. Ertuğrul Bey, önceden sadece selamlaştığım biriydi. Şimdi her ne kadar çekinerek söylesem de dışarı çıktığında benim ihtiyaçlarımı da alıyor. Daha mutlu, daha huzurluyum, aidiyet duygum gelişti.

Biz bunu bırakmayız, bu birliktelik bozulmaz. Bu bahçe, toprakla hemhal olmamız, biz olmamız, artık bizim yeni normalimiz.

HUZURU DİNLEMELİK KİTAPLARDA BULDUM

Fırat Karadeniz (33) Gazeteci

Karantinaya girmeden önce ‘sesli kitap’ fikri çok cezbedici değildi. Ama kendimizi eve kapattığımız şu günlerde bir ekrana bakarak geçirdiğim süre çok arttı. İş için ayrı, iletişim için ayrı, eğlence için ayrı bir ekran... Akşam olmadan gözlerimin yorulduğunu hissediyorum. Hem gözlerimi dinlendirmek hem de kafamı dağıtmak için sesli kitap dinlemeye başlasam da merakla beklediğim bir kitabı dinlemeye içim hâlâ el vermedi. Çareyi ve huzuru uykudan önce dinlemelik kitaplarda, maceraperest kahramanlarda buldum. Şu sıralar Jules Verne’in ‘Esrarlı Ada’sını dinliyorum. Bu alışkanlığımın karantinadan sonra da devam edeceğine eminim. Önce Jules Verne kitapları bitecek, sonra yeni maceralar gelecek.

SAÇIMI KUAFÖRDEN DAHA İYİ KESTİM

Tiyatrocu arkadaşlarımla Çocuk Evi-ÇEVİ adlı YouTube kanalında ‘Kukla Açık Oturumu’ yapmaya başladık. Çoraptan bedenini, yünleri top haline getirip gözlerini oluşturdum ilk kuklamın. Ayrıca saçlarımı kestim. Çok kıvırcık saçı sadece kuaför kesebilir sanıyordum ama şimdiye kadarki en iyi kesim bence benimki oldu. Bundan sonra bunun için kuaföre gitmem.

KENDİ DONDURMAM GİBİSİ YOK...

Dolaptaki fazla çilekleri görünce aklıma dondurma yapmak düştü. Şekersiz ve temiz beslenmeye de özen gösterdiğim için denemek istedim. İki küçük muz ve bir kâse çileği buzlukta üç saat dondurdum, çıkarınca içine bir çay bardağı süt ekleyip robottan geçirdim. Üzerine de biraz hindistancevizi... Harika oldu! Bir daha dışarıdan dondurma almayı düşünmem. 

ARANJÖRLÜĞE ADIM ATTIM

Salgından hemen önce bir bas gitar almıştım. Eve kapanınca bir metot kitabı sipariş edip çalışmaya başladım. Baktım, oluyor. Ses kartı, kulaklık ve mikrofon da edinip şarkıları kaydettim. Üst üste enstrüman kayıtları yapınca albüm tadında bir şey oldu. Mesleğimin yanında çok ciddi bir hobi edinmiş, aranjörlüğe adım atmış oldum. Karantina sonrası belki bir ekip kurup bu şarkıları sahneye koyarım. Neden olmasın?

BUNDAN SONRA DIŞARIDAN PİZZA SİPARİŞ ETMEM

Lahmacun ve pizza eve sık sipariş ettiğim yiyecekler. İkisini de nihayet kendim yaptım. Zor değilmiş ama lahmacun için fırın taşı ve fırın küreği gibi ekipman desteği şart. Bunları alırsam lahmacunu karantinadan sonra da evde yapmayı düşünürüm. Ama pizzayı bundan sonra dışarıdan sipariş etmem, kendim yaparım. 

YOGAYA BAŞLADIM

Cazibe Çapakçıoğlu (25) Öğrenci

Uzun zamandır sırt ve bel ağrılarım oluyordu, ne zamandır aklımda olan yogaya başladım. İlk yaptığımda vücudum zorlandı ama gittikçe esnediğimi, ağrılarımın azaldığını hissettim. Mental olarak da iyi hissettiriyor. Karantina sonrası kesinlikle devam ederim hatta daha hızlı yol kat etmek için bir eğitmenle daha profesyonel şekilde çalışırım. 

KEK KALIBINDA KARABUĞDAY UNLU AYÇEKİRDEKLİ PİDE

Ben de ilk kez ekmek yaptım, siyez ve karabuğday unlu ayçekirdekli ekmek ve pide pişirdim. Kek kalıbında da gayet güzel oluyormuş. Ayrıca video kurgulamaya başladım. Sosyal medyada müzik alanında kimi içerik paylaşımları yapmayı planladığımdan kendi videomu istediğim ustalıkta düzenlemek ihtiyacım vardı. Çok eğlenceli bir meşgale... Yeni başlayanlara VSDC, Hit Film Express, DaVinci Resolve, Open Shot, Blender, Windows Movie Maker’ı önerebilirim.

HAYALİNİ KURDUĞUM PARİS SEYAHATİMDE SİPARİŞ VEREBİLECEK KADAR DİL ÖĞRENDİM

Fransız bir arkadaşımdan internet üzerinden destek alarak yarım bıraktığım Fransızcaya geri döndüm. Şu an hayalini kurduğum Paris seyahatimde sipariş verebilecek ve yol tarifi soracak durumdayım. Boğaziçi Üniversitesi’nin düzenlediği ‘Etkili İletişim Teknikleri Eğitimi’ne katılarak sertifika aldım, dijital pazarlama, sosyal medya yönetimi eğitimlerine katıldım. Ha bir de canım sıkıldığı zaman cilt bakımı için çok ürün bakar ve maalesef para harcardım. Bolca video izleyerek kendi kendime kaş-kirpik serumu, el ve dudak nemlendiricisi ve kafa bölgesi için rahatlatıcı masaj yağı yaptım.

BATTANİYE ÖRDÜM, SİPARİŞ BİLE ALDIM

Bengi Kurtcebe’nin tencereyle fırında pişen ekmek tarifiyle ilk kez ekmek yaptım. Son dilimler hep hüzünlü oluyor, o nedenle evdekiler ekmek daha bitmeden “Yenisini yap” diyor. Salgından hemen önce ayrı eve çıkma hazırlıkları yapıyordum. Planlar biraz ertelenmiş olsa da kendime istediğim battaniyeyi örmek için de zamanım oldu, hatta komşumdan sipariş bile aldım. Kendiminkini bitirmek üzereyim, sonra onunkine başlayacağım.

SERADA ANNEME YARDIM ETTİM

Annemin serasına domates, salatalık, yeşilbiber ve taze fasulye diktim. Diktikten iki hafta sonra gözle görülür bir büyüme oldu çünkü sulamasını ve gübrelemesini günaşırı yaptım. Anneme yardım etmek için de güzel bir hobi oldu. Toprak kokusunu çok sevdiğim için sulamayla çıkan o koku muazzam.

EVDE PEYNİR DENEDİM, AROMATERAPİK YAĞ EĞİTİMİNE KATILDIM

İlk kez lahmacun ve açma börek pişirdim, mozzarella peyniri yaptım, tadı çok güzel oldu; devamını da getiririm. Domates, biber ve çiçek ektim. Zoom üzerinden resim çizimi derslerine ve aromaterapik yağlarla ilgili eğitimlere katıldım. Salgın öncesinde yin yoga hocalık eğitimine başlamıştım, online olarak bitirdim. Şu an taze bir yin yoga eğitmeniyim.

BU KADAR İNSAN YANILIYOR OLAMAZ

Güliz Arslan (31) Gazeteci

Sporla hep mesafeli bir ilişkim oldu. Sosyal medyada spor yapan birinin videosu önüme düşünce onu sonuna kadar seyreder, o günkü hareket kotamı doldurdum sayardım. Neden bilmiyorum ama bu kez bu videolardan birini karşıma aldım ve kendimi bağdaş kurup “Namaste” (Hindu selamlaması) derken buldum. Bir buçuk aydır da her gün yapıyorum. Farklı eğitmenlerin videolarını denedim. Bir kere insanlığın ‘yeni başlayan’ kavramını özümsediğinden emin değilim. Herhalde hoca olmak için ‘bilmeyenin halinden anlama’ melekeni aldırman gerekiyor. İstisnasız bütün videoların başlığı, ‘Yeni başlayanlar için’, ‘Hiç yapmamış olanlara göre’, ‘Yoganın y’sini bilmeyenler buraya’ şeklinde... Ama bunlardan birine tıklayınca ‘plank’teyken (kim bulduysa AİHM’de yargılanmalı) zıplayarak bir sol ayağınızı bir sağ ayağınızı ellerinizin yanına getirmenizi söyleyen bir hocayla karşılaşabilirsiniz. Ya da çok zor bir hareketi yaptığınız sırada can vermek üzere olduğunuzu hesaba katmayıp “Bunu yaparken yüzünüzde tebessüm olsun” gibi direktifler veren biri çıkabilir karşınıza... Yine de yogayı bırakmıyorum çünkü kendimde ilk günlere kıyasla miniminnacık da olsa bir ilerleme görüyorum. Birkaç gündür soluklanmak ve gönlümce küfredebilmek için videoyu durdurmaya ihtiyaç duymuyorum mesela. Gün geçtikçe pozların isimlerini öğreniyorum, yapıp bitirdikten sonraki o hafif terli üşümeyi de seviyorum. Bir de sanırım her şeye rağmen insanlığa inancım ağır basıyor, “Bu kadar insan yanılıyor olamaz” diyorum.

HAFTADA BİR KEK YAPIYORUM

Benim için temizlik ne kadar eğlenceliyse mutfağa girip yemek pişirmek o kadar sıkıcı. Bu dönemde ilk kez önlüğü takıp San Sebastian tatlısı yaptım ama pek iyi olmadı. YouTube’dan birkaç kek tarifi izledim, gözüme zor görünmeyen bir tarifi hiç yardım almadan yaptım. O kadar güzel oldu ki artık haftada bir yapıyorum. 

BEN DE BİR GÜN BİR ÇOCUK KİTABI YAZABİLİR MİYİM?

Dört yaşındaki oğlumla karantina sürecinde de bol bol kitap okuyor, yazarların Instagram canlı yayınlarında kendi kitaplarını okuduğu saatleri takip ediyoruz. Hem çocuk kitaplarına farklı bir pencereden bakmak hem yeni şeyler öğrenmek hem de “Acaba ben de bir gün bir çocuk kitabı yazabilir miyim” sorusuna cevap bulabilmek amacıyla Özge Lokmanhekim’in ‘Yazarlığa İlk Adım Atölyesi’ne katıldım. Bu, internet üzerinden katıldığım ilk atölye oldu. Edindiğim bilgiler sayesinde daha bilinçli bir çocuk edebiyatı okuru olmanın yanı sıra oğlumla birlikte yazacağım kitaba konu bulmaya çalışıyor, kahramanlar hayal ediyoruz.

İSPANYOLCA DİZİLERİ İZLEYE İZLEYE DİLE MERAK SARDIM

G. İ. (26) Öğrenci

Evde arka arkaya İspanyol dizi ve filmlerini izledikçe bu dile karşı duyduğum merak daha da arttı. DuoLingo uygulamasını indirdim, basit kelimeleri ve telaffuzu öğrenmeye başladım, her gün en az 20 dakika çalışıyorum. Karantina sonrasında da çalışmaya devam ederim.