İkiz çocuk iki çocuktan fazladır!

Gizem: Melis bir arkadaşımın ikiz bebek müjdesini aldım geçtiğimiz günlerde. Ben dahil herkes hamile olduğunu duyunca sevinip ikiz olduğunu öğrenince ne diyeceğini şaşırıyormuş (gülüyor).

Melis: Söylenecek tek şeyi söylüyorum: Allah yardım etsin. Hep derim, bir ikiz annesini ancak bir üçüz annesi anlayabilir!

Gizem: Amin, tüm annelere etsin tabii. Bence herkes zor olduğunu biliyor, bunu konuşmaya bile gerek yok. Ben daha çok ikizlerin psikolojisini merak ediyorum.

Melis: İlk gittiğimiz çocuk psikoloğu bana şöyle demişti: “İkiz çocuk iki çocuktan çok daha fazladır.” Ben o zaman ne demek istediğini tam anlayamamıştım tabii!

Gizem: Off, çok ağır konuşmuş!

Melis: Sana şöyle özetleyeyim, Ferhat’la benim hayatımız onların özel ve değerli hissetme ihtiyacını karşılamaya çalışmakla geçiyor. Çünkü iki kardeşten farklı olarak ikizler doğdukları andan itibaren hiç anne ve babayla baş başa kalamıyor. Ayrıca anne-baba yapmasa bile aile içindeki ya da dışındaki başka insanlar tarafından birbirleriyle kıyaslanma durumu oluyor sürekli.

Gizem: Yaa...

Melis: Tabii. Mesela parkta oynarlarken biri gelip onların da duyacağı şekilde “Oğlan ne tatlı, kız niye böyle suratsız” diyebiliyor. Ya da uzak bir akraba bayramda görüp “Kız çok akıllı, oğlan kesin hayta olacak” diye yorum yapabiliyor. Al sana ikiz psikolojisi!

Gizem: Ve birbirlerini kıskanıyorlar tabii...

Melis: Mütemadiyen. Hep bir rekabet var aralarında. Daha dün Deniz bebeklik fotoğraflarına bakıyordu, “Ben Mehmet’ten daha tatlıymışım, değil mi anne” diyor. Düzenli aralıklarla ikisi de gelip “Beni mi daha çok seviyorsun, onu mu”
diye soruyor.

Gizem: Ne cevap veriyorsun peki?

Melis: “İkinizi eşit derecede ama ayrı şekillerde seviyorum” diyorum. “Sen benim için çok özel bir yere sahipsin” diye de ekliyorum.

Gizem: Güzel cevap, ikiz bekleyen anneler not alsın! Zaten sırf bu yüzden ayrı sınıflara verdiniz değil mi?

Melis: Tabii. Okul hayatı onların kendi özel alanları. Evde zaten başta anne-baba olmak üzere pek çok şeyi paylaşmak zorunda kalıyorlar. Ama öğretmeni onun öğretmeni, sınıf arkadaşı onun arkadaşı. Birbirleriyle paylaşmak zorunda değiller. Bu çok önemli.

Gizem: Bir yandan da ikizlerin çok özel bir bağı olur diye biliyorum...

Melis: Orası öyle. Çok da düşkünler birbirlerine. Babası Memo’ya çok kızıp büyük bir ceza verdi bir gün. Deniz nasıl ağladı, bir görsen. “Bu kadarı da fazla değil mi” diyor babasına (gülüyor).

Gizem: Peki Melis, ikiz annelerine ve ikiz annesi adaylarına tavsiyelerin ne olur?

Melis: Bir kere ikiz annelerinin en büyük sıkıntısı yetersizlik duygusu oluyor. Şunu kabul etmek lazım: Mükemmel anne olmak diye bir şey yoktur. Mükemmel ikiz annesi olmak diye bir şeyse hiç yoktur! Çocukları arasında eşitliğe değil, adalete odaklansınlar. Onlar farklı iki kişi ve ihtiyaçları da farklı. Mutlaka yardım alsınlar ve olabildiğince her fırsatta uyumaya çalışsınlar. Uykusuzluk çok zor. Biri uyuyunca öteki uyanıyor genelde çünkü.

Gizem: Halüsinasyon gördüğünü anlatmıştın bir kere.

Melis: Tabii. Sonra evin halini hiç önemsemesinler. Ben salonu oyun parkına döndürmüştüm. Çocukların kendilerine zarar verebilecekleri her şeyi kaldırmıştım. Mutlaka evden dışarı çıkmaya, arkadaşlarıyla buluşmaya vakit ayırsınlar. Anne bunu yapmazsa çok bunalır ve çocuklarına da faydası olmaz. Ve eşleriyle özel hayatlarını es geçmesinler. Cinselliği 128’inci plana atmasınlar mesela.