Beni görenler ‘Aa siz ne kadar gençsiniz’ diyor

İlk kez nerede şarkı söylediğinizi hatırlıyor musunuz?
- Ortaokul birinci sınıftayım, üzerimde siyah önlüğüm var... Halk Eğitim Merkezi’nde ‘Beni Ateşlere Salan O Kapkara Siyah Gözler’i okuyorum. Türk müziğinin en zor eserlerinden biri ve çok içli söylüyordum.

Şarkıcı olmaya o yaşta mı karar vermiştiniz?
- Belki şarkı söylemezdim ama voleybolcu ya da tasarımcı olurdum. Masa başı görevi istemiyordum. Ama zaman içinde şarkı söylemek benim için şart oldu. Kazara bir yer tuttururum diye üniversite sınavına bile girmedim.

Ama sadece şarkı söylemekle yetinmemişsiniz, kendi şarkılarınızı da yapmışsınız.
- Çok uzun bir süre sadece müziği keşfetmekle meşguldüm. Bazı sözleri duydukça onlara melodiler yazar oldum. Bazı melodiler aklıma geldikçe, zihnimde onlara sözler belirdi. Albümün çıkış noktası bugüne kadar yaşadığım iyi-kötü anların bende bıraktığı izleri şarkılarla anlatmak. Sözlerin yetersiz kaldığı yerde müziğe sığınmak. Göğsümü dolduran bütün hisler bu albümle yaşayacak.

Albümünüzde biri eski, diğeri yeni şarkılardan oluşan iki CD var.
- Evet. Albümdeki yeni şarkılar eski şarkılara şapka çıkarıyor. Türk müziğinde hiçbir zaman toplumsal temalar olmadı. Şarkılar hep aşka, meşke, hasrete yazıldı. Ama artık dünya değişti. Bu albümde masum bebeklerin öldüğü savaşlara, kaybedilen insanlığa kadar birçok toplumsal tema var. Sanki ilk albümümmüş gibi hissediyorum.

Neden?
- Sanırım tam anlamıyla bana ait bir albüm olduğunu hissettiğim için. Bana ait sözler var ve bunlar, oturup masa başında yazmaya çalıştığım sözler değil. Hepsinin altında bir hikâye yatıyor. Bir tanesi de babam için yazdığım bir şarkı.

Babanız hayatta mı?
- Değil. Bu, çok uzun zamandır aşamadığım bir mevzuydu. Belki de bu konuyla bu albüm sayesinde barıştım.

Albümün adını neden ‘An’ koydunuz?
- Çünkü kendimi çok derin kökleri olan bir ağaç gibi hissediyorum. Klasik Türk müziği eğitimi aldım. Ama alaturka, alafranga, Batı müziği, Cumhuriyet dönemi, orkestral müzikler, İstanbul’un halk müzikleri, tango derken o ağacın dalları büyüdü. Onları ya budamam ya da bu çeşitliliği sunmam gerekiyordu. Budamak istemedim. Böyle olunca da albümde bir Türk müziği kısmı, bir de sentezi niteliğinde yeni şarkılar ortaya çıktı. “O muyum, bu muyum? Geçmişte miyim, gelecekteki müziği mi keşfediyorum” derken “Hayır, tam ortasındayım, andayım” dedim ve albümün adı ‘An’ oldu.

“Klasik Türk müziğinin giremediği salonlar var” demişsiniz. Hâlâ böyle mi?
- Benim giremediğim salonlar oldu. İstanbul’da çok önemli bir üniversitenin salonunda Türk müziği konseri yapmak istedim, izin çıkmadı. Sonra salonu kirasını karşılayarak tuttuk ve konseri yaptık. Devamında, “Buraya yanlışlıkla Türk müziği girdi” gibi hoş olmayan diyaloglarla karşılaştık. Bir de Türk müziği yapanların orta yaş üzeri olduğu üzerine yanlış bir algı var. Beni görenler “Aa siz ne kadar gençsiniz” diyor.

Dilek Türkan
An
Sony Music
24.90 TL.

Köy çocukları konserime geldi

Adana’daki bir köy okulundan öğretmen mesaj atıp “Çocuklarımın sizinle tanışmasını istiyorum” demişti. Gidip çocuklarla şahane vakit geçirdim. İstanbul’a döndüm ama diyaloğumuz devam etti. Bu sene bir konser için tekrar gittiğimde onları konsere davet ettim. Hayatlarında ilk defa senfoni konseri izlediler. O çocukların varlığı bana her şeyden büyük bir güç verdi.