Bal yanaklarını onlar için derde dönüştürmeyelim!

Melis: Gizem, geçenlerde şöyle bir şey oldu ve bu olay beni toplumun değerleri üzerine yine çok düşündürdü.

Gizem: Ne oldu arkadaşım?

Melis: Çok sevdiğim, aklını fikrini beğendiğim bir arkadaşım var. Benim çocuklarla ilgili önemsediğim konuları iyi bilir. Çocuklarımı da gerçekten çok sever. Yolda yürürken birden Deniz’in göbeğini elledi ve “Ne tatlı göbüşün Deniz” dedi. Deniz de onu çok sevdiği için ses etmedi ama bundan pek de hoşlanmadığı yüzünden belliydi. Arkadaşım bunu bir sevgi göstergesi olarak yapıyordu. Ama ben yine de çocuğun kafasında çelişki yaratmamak için “Deniz şu an sana öğrettiğim gibi bağırarak kaçman gerekiyor sanırım. Çünkü bu uygun değil” dedim. Bu kez arkadaşım çok üzüldü. Ben çok üzüldüm. Deniz de çok üzüldü. Ancak konu tam bu: Birini sevmemiz, çocuk olduğu için onun sınırlarını, hele de bedensel sınırlarını bu şekilde ihlal etme hakkını vermiyor bize.

Gizem: Ah ya, çok talihsiz bir durum olmuş. Deniz yavaş yavaş genç kız oluyor. Çocuk dahi olsa rahatsız olma hakkı var. Maalesef toplumda bu durum hiç önemsenmiyor. Aynı şeyleri ben de çok yaşıyorum Melis. Lorin yanaklı bir çocuk, biliyorsun. Her gelen yanağını sıkıyor. Çocuk artık o kadar bunaldı ki rahatsız olduğu her halinden belli. Ben de Lorin’e öğrettim; “Ağlamak yerine ‘Dokunmanı istemiyorum. Rahatsız oluyorum’ diyebilirsin” dedim.

Melis: Öğrendi mi?

Gizem: Hemen öğrendi ve direkt “Yapma, hoşlanmıyorum” diyor artık insanlara. Ama bu sefer karşı taraf söylediğine gülüp “N’olcaaak yaa” deyip bir daha makas almaya çalışıyor.

Melis: Gel de göbeğinden çatlama!

Gizem: Çocuğu sinir ederek eğlenmek diye bir şey var zaten insanlarda. Ben hamileyken de herkes gelir, karnıma dokunurdu, acayip sinir olurdum. İnsanlar sınırlarını hiç bilmiyor, herkes her şeyi kendi hakkıymış gibi görüyor.

Melis: Hamile ya da çocuksan kamuya ait oluyorsun gibi bir algı var sanırım bizde. Çocukken bizim haklarımıza saygı duyulmazdı. Bizi de sevimli bulan herkes istediği gibi sıkıştırırdı. Ailemiz de
“Öptürsene kendini amcana, teyzene” diyebiliyordu yeri gelince. Ama ergen olunca, bir yabancıyla temas etmek çok ayıp bir şeye dönüştü. Bize yapılan yanlışlardan çocuklarımızı korumayı öğrenmemiz gerekiyor. “İsteyen gelip senin bedenine dokunabilir” mesajı almış bir çocuk, daha sonra art niyetli biri ona dokunmaya çalıştığında nasıl kendini koruya-
bilir ki!

Gizem: Evet, çok haklısın. Ben de bundan çok korkuyorum. Çocuğa mahrem sınırını öğretmek çok zor. Senin evde kara dediğine dışarıda insanlar akmış gibi davranıyor.

Melis: Bak geçen ‘Balyanaklar İçin Mahremiyet Kitabı’ diye bir çocuk kitabı geldi bana. Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal yazmış. Cansu Erkan da resimlemiş. Küçük yaş grubu için o kadar basit, o kadar tatlı anlatmış ki çocuğa kendisini nasıl koruyabileceğini.

Gizem: Yaa, neler var içinde?

Melis: Başkarakter Balyanak, tıpkı bizim Lorin! Tombul, pembe yanakları var ve her gören sıkıştırmak istiyor. “Tombul yanaklarınız varsa hayat bazen zor olabiliyor” diyor Balyanak. Ve o da tıpkı Lorin gibi çok akıllı bir çocuk. “Ver bi yanak” diyen herkese “Hayır!” cevabını yapıştırıveriyor.

Gizem: Bravo!

Melis: “Bu yanaklar benim, izinsiz dokunamazsınız. Çok tatlı bulsanız bile, bana ait olana yaklaşamazsınız” diyor. Çikolatayla rüşvet önerene de karşı çıkıyor, aile yanında yokken onunla parka gitmek isteyene de... Bu arada aslında annesiyle babasının onu öpmesinden ne kadar mutluluk duyduğunu da ekliyor Balyanak. Yani çocuğun temasla ilgili bir derdi yok. Tek derdi, saygı!

Gizem: Yaa, bayıldım. Hemen bugün gidip alacağım o kitabı Lorin için.