HER ÅžEYÄ° MAVÄ°YE DÖNÜÅžTÜRENBÄ°R DÜÅž MÜYÜM BEN?Maviye dönen düÅŸ. DüÅŸ geleceÄŸe bakmıyor hiç. DüÅŸ yerinde duruyor. DüÅŸ oyalıyor beni. DüÅŸ dönüÅŸüyor. Kendime

HER ÅžEYÄ° MAVÄ°YE DÖNÜŞTÃœRENBÄ°R DÜŞ MÃœYÃœM BEN?Maviye dönen düş. Düş geleceÄŸe bakmıyor hiç. Düş yerinde duruyor. Düş oyalıyor beni. Düş dönüşüyor. Kendime yakınlaÅŸtırıyor. Bazen sadelik oluyorum, bazen abartı. Rüküşlüğü de yaşıyorum. Boyuyorum duygularımı renkten renge. Ãœstelik bilirken ne olduÄŸumu. Ãœstelik biliyorum nereye kadar. Düne kadar. Yarınsız bir varlık bu, her ÅŸey dün kadar. Her ÅŸey bir an. Ä°kinci bir ana zamanı yok duygumun artık. Bir düşüm ben, düşünen, düşünmekten ürken. Ãœrkek bir düşüm ben. Hayaller gibi, gerçeÄŸe tutunamayan, sabah kalkınca uykudan her ÅŸeyi unutan. Berrak bir sabahı dengeler gibi mahmur bir bakışa uyanan. Uyumayan ve uyanan. Sonra sonra anlayan. Bir ÅŸeylere tapınan.YolculuÄŸum, nereye diye soramadığım yollara açılır. YolculuÄŸum ben dahil bütün benliÄŸimi yolda bırakır. Kendime kaçışlarım beni kendimden uzaklaÅŸtırır. YaÅŸadığım telaÅŸ kör bir saatte alıkoyar benliÄŸimi. SarhoÅŸ olur, sona yaklaşırım. Ötesizliktir bu zaten, öteden beri içime yerleÅŸen. Kendimi kollarım, kollamaz beni bakışım. Saatler yazarım. Zaman tutarım. Zamanı kovarım. İçi içine sığmayan bir duyguya aÅŸkımı adar, aÅŸkı kendimi yitirirken anlarım. OkuduÄŸum çok ÅŸey uçar. Ama sözler uçmalı yüreÄŸimden. Sözlere kanarım. Kandığımı bilir kanarım, biraz daha yakın yaÅŸamak için o yalandan gerçeÄŸi belki de. O herkesin inandığı, peÅŸinden koÅŸup aÄŸladığı oyalanma seferlerine. Gerçek seferimi yanıbaşımda, yerine aÅŸina olduÄŸum bir yerlerde saklarım. Yakın olmak için çoÄŸunluÄŸun hırslarına. Kendime satırlar adarım. Bir baÅŸkasına satırlar adarım. Benimkiler hep kalır da, o baÅŸkaları giderek baÅŸkalaşır. Sonlanır. Yiter. Kendi yitik bahçelerindeki karmaÅŸaya bırakılır. Tutun dediÄŸim her duygudan arınma günüm bugün. Bugün anlama günüm, susma günüm, konuÅŸmaya küsme günüm, duygumu yitirme günüm, bügün benim yeniden varoluÅŸ günüm. Varlığa dönüş, içinde yaÅŸadığım yokluÄŸa tutunarak. Tutunarak benliÄŸimden kopan yaÅŸam dürtüsüne. Ãœstelik bahar, hep yaÄŸmur da yaÄŸsa, hep üşüsem, yol almaktan korksamda hep. Bahar üstelik. Açan çiçeklere karanlıkta da dokunsam. Ben olmasam, ben onu yaÅŸamasam da bahar. Sona döndü duygum, yokluÄŸa döndü. Ä°niÅŸe geçtim. TaÅŸa bastım çıplak ayak. Ya da düştüm kimbilir? Henüz oldu bunlar ve ben ÅŸimdi olanı ÅŸimdi anlayacak kadar büyümedim. Henüz kendimden geçemedim. Dışıma çıkamadım. İçimde kaldım, içimden atamadım. Yoramadım. Yorulmaktan henüz kaçamadım.Düş dediÄŸim bir çeÅŸit oyalama. Oyalanma yolunda ÅŸaşırdığım sokaklar onlar. Ve yürürken sağımı solumu rehin bıraktığım. Son yakın. Sona çok yakın yalnızlığım. Yabancı,yabancılık duygu... UnutuÅŸ, başından beri hatırlamak için uÄŸraÅŸtığım. Kaç nefeslik yeri var denizimin benim için? Kaç varışlık yolu? Kaç cevapsız soru saklı kaldı gömüğümde? Sus diyor "ben", her söylediÄŸime. Gitmek... diyor bir de. Bir karanlık gecede, yıldızların altında, ay ışığında, üstü açık eski bir arabanın içinde yola bakarken, yaz, hanımeli kokan bir sokağı özlerken gitmek... Gitmek. Bir ÅŸarkı, bir film karesi, bir tablo anlamsız, bir fotoÄŸraf, çocukların ürkekçe baktığı... Her ÅŸeyi yanına alarak gitmek.Susmak. SessizliÄŸini bozacak bir çokluk yerine, yalnızlık almak. Yalnızlık satmak kendine. "Ben" de, "benlik" de. Ne istersen söyle. Gülümse. FotoÄŸrafını çekiyor uzay. Uzay seni içine hapsediyor. Gülümse. Resmin senin gibi ince, resmin bilmek gibi olsun. ÖğrettiÄŸin gibi gerçeÄŸi kendine. Gülümse.Havada kalıyor sözcükler yine. Hava ağırlaşıyor giderek. Erken mi kararıyor gün ne? Nedir, dert mi yine? Henüz çok yakınım kendime. Henüz çok içindeyim benliÄŸimin. Henüz uzaklaÅŸmadım tuzaklarımdan. Henüz susamadım geçeÄŸime. Öylesine bir yalnızlık, öylesine bir susuÅŸ bu, yanıbaşımda bitiveren. Poz bu. KarmaÅŸa yaratıyorum. KarmaÅŸa yaşıyorum. Henüz çok yakınım kendime. Düşman bellediÄŸim birkaç "ana", düşman bellediÄŸim birkaç sokaÄŸa ve yok oluÅŸa koÅŸuyorum. Nefesim tükenmiyor, tükenmek istiyorum. Korkuyorum baÅŸka bir gerçeÄŸe uyanmaktan. Kendi ruhuma veda edip, baÅŸka bir ruha adanmaktan. Zaman. Zamanı yazıyorum. Kurcalamaya korktuÄŸum, anlamında yorulduÄŸum.Korkmak yine. Anlatamamak,onca sözcüğe oyunlar yazıp... Onca sözcüğüne anlam kattığım o anlamı var edememek. Kendi içimde baÅŸka bir düşe dönüştürememek. SusuÅŸ, unutuÅŸ, unutuluÅŸ tek çare yok oluÅŸ. Ä°z bırakıp yüreÄŸinde. YüreÄŸinle yazıp kendini baÅŸka bir koca denize.Ben ve sıkıldığım yüzü bu ÅŸehrin, bu ÅŸehrin sıkıldığım yüzü insanlar. Düşlerim... Gördüklerim... Gerçeklerin düş yaÅŸamı bunlar, düşlerin gerçeÄŸe yansıması.Yok diyerek var etmeye çalıştığım yollar. Kendi gibi olmaya çalışan her imgeye farklı bir anlam yüklüyor yaÅŸananlar.YaÅŸananlar düş, anlatılanlar.Ve ben,Bir düşmüyüm kedilerin krallık kurmasını isteyen? SarhoÅŸ olunca her ÅŸey maviye dönüşüyor. Her ÅŸeyi maviye dönüştüren bir düşmüyüm ben? Nasıl da gerçek hayat düşünmezsen.Sinem GÃœNDEM - 12 Haziran 2000, Pazartesi Â