Hayatınızı dün geceki kaçamağa borçlusunuz

Geçenlerde DVD’sini izlediğim Woody Allen’ın yönetmenliğini üstlendiği <ı>Match Point (2005) de, aynı fikirle yola çıkmış bir film.

Başrolde enfes Scarlett Johansson var. Sıfır bedene isyan bayrağı açan yuvarlak hatlarıyla genç yıldız her filminde olduğu gibi bu kez de inanılmaz oynuyor.

Hayatın ne kadar garip raslantılarla dolu olduğunu düşündüm durdum filmden sonra.

Metro kapısının yüzünüze kapanmasıyla, içeriden kapanması arasındaki o saniyelik farkların neden olduğu ölümcül kararlar gibi, kimbilir nice büyük kararlar, şanslar şanssızlıklar hep sadece bir ana bağlı?

Belki dün DVD seyretmek yerine, market alışverişi yapmaya çıksaydım bugün hayatta olmayacaktım.

Ama hayat DVD seyretme kararını da yalnız bana bırakmıyor ki!Ya postacı çocuk, o gün dağıtıma biraz geç başlasaydı ve ben evden çıktıktan sonra atsaydı kapıdan içeri DVD’leri. Ben yine alışverişe çıkmış olmayacak mıydım?

Ya üye olduğum kulüp yetkileri bana o gün sıkıcı bir Kanada filmi gönderseydi boş bulunup? Yine de izler miydim filmi, yoksa çıkar mıydım dışarı, sonumu belirleyecek kazaya doğru.

Annemi çıldırtmayayım şimdi.

Şu anda yaşıyorsanız, belki de dün çocuğu okula bırakan siz olduğunuz için. Belki de pizzacıya gitmek yerine, ablanızda yemeği tercih ettiğiniz için. Hatta eve gitmeyip o gece kaçamak yaptığınız için.

Demek ki neymiş, aldığımız her nefes için sadece şükretmek dışında, bir de geriye bakıp hayıflanmaya son vereceğiz demekmiş.

Match Point, fonda Londra’yı kullanan bir film. Tıpkı <ı>Sliding Doors gibi... Belki ben biraz da o yüzden sevdim ikisini de. Ama siz de sırf Thames kıyısında gezinmiş, ıslak bir aydınlık içerisinde dinç yürüyüşler yapmış gibi olmak için bile izlemelisiniz derim. Ha, bir de hayatı sorgulayıp felsefi tespitler yapmak için.