Sıradan olmak hiç bu kadar zor ve seksi olmamıştı

15 yıldır aynı koltuktasınız. Bu sürede erkeğin dünyasındaki en belirgin değişiklik ne?
- Erkekler, uzun süre hemcinslerine katlanmadı. Başarılı, yakışıklı erkeklere tuhaf bir kıskançlık beslenirdi. Son 2-3 senedir bu ego da azaldı. Erkekleri kapak yaptığımız sayılar daha çok satıyor artık. Hayranlıkla karışık tuhaf bir saygı duyuluyor başarılı erkeklere. Bu, fazla maço, çok gururlu, çok kibirli erkek modelinin de sonu demek.

Hangi erkeği kapağa taşıdığınızda satışlar tavan yapıyor?
- Asla bilemiyorsun. Mesela Matthew McConaughey, pratikte trilyon satmalı. Kadınlar hayran, erkekler takdir ediyor. Yakışıklı. Başarılı. Tarz. Her şeyi tamam. Ama kim bilebilir? Erkeğin rafta gördüğüyle göz teması kurduğu süre 4-5 saniye. “Of üşendim şimdi” deyip es geçebilir. Erkek bu.

Yeni idol kim?
- Breaking Bad’in başrolündeki Bryan Cranston. Kapak yaptığımızda son yılların en iyi tirajını yakaladık. Bu da idol olmanın formülünün nasıl da değiştiğini gösteriyor.

Nedir bu işin formülü?
- Yaşın, yakışıklı olmanın, kaslı durmanın hiç önemi yok. Yeni bir şeyler söyle, sıradan ol, cesur bak, kendine çok da pay verme yeter. Sıradan olmak hiç bu kadar zor ve aynı zamanda kulağa seksi gelmemişti.

Sosyal medya, ‘celebrity’ kültürünü zedelemiş olabilir mi? Malum, herkes ve her şey sürekli burnumuzun dibinde...
- Takip ettiğin ünlü hesapları da bir tür uyarlama. Ciddi bir strateji dönüyor. Akıllı olan kazanıyor. Bağımlılık yaratıyor. Daha da merak ediyor, daha çok görmek istiyorsun.

Kim Kardashian gibi...
- Kesinlikle. Mükemmel bir örnek.

Kardashian’ı ‘Yılın Kadını’ seçerken de çırılçıplak soyup kapak yaparken de o İngiliz snob damarınız tutmadı mı hiç?
- Geçerli birkaç sebebim var: Şu an dünyanın en popüler kadınlarından biri, hiçbir şey yapmamasıyla ünlü olmasının çok farkında ve bununla çok barışık ki bu bile başı başına yeterli bir sebep. Bunların dışında gayet komik, enteresan ve insanların konuşmaya bayıldığı bir fenomen.

Siz ilginç buluyor musunuz?
- Profesyonel açıdan evet. GQ erkekleri de benimle hemfikir ki satışlar da ödül törenine ilgi de geçen seneye nazaran iki kat daha fazla.

Son kitabınız ‘The Eighties: One Day, One Decade’, bir 80’ler güzellemesi. Pop kültürün, nostalji tutkusu hiç bitmez mi?
- 80’lere mahsus bir durum değil bu. Dönemlere uzaktan bakılacak kadar zaman geçtikçe, kıymeti artar, değeri artar. Tamamen mesafeyle alakalı. Bundan bir 5 yıl sonra da 90’ları yâd etmeye, “Ne de güzel dönemdi” diye konuşmaya başlayacağız. Hayatın doğal akışı böyle.

90’ların 80’ler kadar baş tacı edileceğini iddia ediyorsunuz yani...
- Tabii ki. Hatta 80’lerden daha fazla yaygara koparabilir.

Bir önceki kitabınız U2’nun son turnesi hakkındaydı. Son albüm için Apple ile anlaşmaları, albümün ücretsiz her iPhone kullanıcısına düşmesi epey tartışıldı. Kim haklı?
- Bence çok akıllıca bir hamleydi. Özür dilemeleri gereken bir durum görmüyorum. Muhteşem bir hediye, aç ve keyfini çıkar işte. Ha beğenmediysen de açmadan silersin. Şu da var: Albüm, önceki 3-4 albümlerinden katbekat daha iyi.

Derginin 25’inci yıl özel kapağı İngiliz sanatçı Damien Hirst imzalıydı. Kapak güzeliyse yılana sarılı bir Rihanna.

KABULLENİN: AYNI ANDA HER YERE YETİŞEMEZ, HER ŞEYİ OKUYAMAZ, HERKESLE KONUŞAMAZSINIZ

‘Print is dead’ tartışması için artık çok mu geç?
- 16 yaşındaki kızım bir gün uyandığında hayatından neyin eksildiğini düşünürken, emin ol, basılı medya en son şey olacak. Medyayı tüketim şekilleri çok farklı. Elinde akıllı telefonu, kucağında iPad’i varken haber almak için basılı dergiye niye ihtiyaç duysun ki?

Peki ya gazeteler?
- Çoktan ömrü doldu, bitti, öldü. Üzgünüm ama başınız sağ olsun.

...Ve siz de taziyelerinizi yine gazete aracılığıyla veriyorsunuz.
- Rupert Murdoch uzun zaman önce, daha ortada Twitter filan bile yokken 2020’de dünyada dört ulusal basılı gazete kalacağı kehanetinde bulunmuştu. Haksız sayılmaz. Sadece gazeteyi tüketim şekli, kanalı değişecek. Ama asıl sorun bu değil. Gazetelerin ‘gazetecilik’ yapacak parası yok artık. Eskiden bir manşet uğruna bir gazeteci aylarca Mombai’den Madrid’e dünyayı dolaşırdı. Şimdi bırakın bunu, tüm büyük gazeteler yurtdışı temsilciliklerini geri çekiyor birer birer. Model değişti artık.

Gazetecilik nasıl kurtulur?
- İki seçenek var önünde. Ya sert bir politik ton yakalayıp tribünlere, fanatiklere oynayacaksın ki bunu yapmak için gazeteci olman gerekmiyor. Ya da ‘premium’ olmayı seçeceksin. Haber artık her yerde var, haber vermenin ötesine geçmelisin.

Marka Konferansı konuşmacısı olarak haftaya İstanbul’dasınız. Yeni düzende marka olmak daha zor mu kolay mı?
- Kolay gibi gözükebilir ama daha problemli. Instagram’da milyon küsur takipçiniz olabilir ama önemli olan o kitleyi yönlendirip yönlendiremediğiniz.

Rakamların bir önemi yok mu?
- Yok tabii. Herkes her şeyi takip ediyor ama aynı zamanda kimsenin kimseyi dinlediği yok. Kuru gürültüden ibaret. Hâlâ ücretsiz olan bilginin bir kıymeti yok okuyucunun gözünde. GQ’nun fikrini, önerisini satın almak için belli bir para ödemen lazım. İster dergiyi al, ister tabletine indir; umrumda değil. Önemli ve kıymetli olan bir bedel karşılığı satın alman.

“İster dergi, ister tablet ben kazandığım paraya bakarım” diyorsunuz yani...
- Aynen öyle.

İlerde herkes GQ’yu tabletten satın almaya kalksa, dergiyi basmanız gerekmese...
- Pazarın kuralları ne gerektiriyorsa biz de onu yaparız. Manasız romantizme gerek yok. Dünyanın sonu da değil. Marka Konferansı’nda söyleyeceğim gibi: Önemli olan içerik. Sadece medyada da değil. Hayatın her alanında.

Bundan belki 20-25 yıl sonra basılı dergilerin tedavülden kalkması çok mu fütüristik?
- Dergi, sadece bir iletişim aracı olmaktan çıktı; ‘lifestyle’ bir aksesuara dönüştü. Sizin yaşam stilinizi, tarzınızı yansıtan bir obje. Tabletten, telefondan ne okuduğunuzu gösteremiyorsunuz.

Bir yanda “Halk bunu istiyor” kuralı, diğer yanda “Asıl bunlardan bahsetmeliyiz”li gazetecilik damarı... Denge nasıl kurulmalı?
- İster blogger ol ister editör senin görevin en seksi, en yeni, en canlı, en hip, en cool olanları bulup kürasyon yapmak. Hadi, gün boyunca okuduğun, taradığın diğer tüm internet sitelerini, hesaplarını, gazeteleri de geçtim. Sadece Instagram’ı ve Twitter’ı ele al: En az 70-80 kişi takip ediyor olsan, bu günde ortalama 250-300 fotoğrafa bakman, yazılarını ve yorumlarını okuman demek. Twitter için de benzer hesabı yapsak günde ortalama 1000’den fazla tweet hatmetmiş oluyorsun. Korkunç bir tüketim bu. Her gün beynimizi biraz yakıyoruz farkında olmadan. Modern insanın kabullenmesi gereken gerçek şu: Aynı anda her yere yetişemezsin, her şeyi okuyamazsın, herkesle konuşamazsın. O yüzden herkesin birkaç küratöre ihtiyacı var hayatta. Bu, bir dergi de olabilir bir blog ya da gazete de. İnsanların GQ almasının tek bir nedeni var: Zevkimize güveniyorlar. Yoksa gerisi aşağı yukarı hep aynı.