Muhammed Ali’nin eşi Lonnie Ali Hürriyet Pazar'a konuştu

Yaşı epey geçkin, kel, sesi yıllardır içtiği sigaraların izini taşıyan, Hollywood’un boks filmlerinden fırlamış gibi biri, yavaşça omzuma dokunmasa, o eski tabelanın karşısında dakikalarca durduğumu fark etmem mümkün değildi. Sarı zemin üzerine iri yeşil puntolarla yazılmış, sadece söz ustalığıyla değil büyücülüğüyle de nam salmış Romalı şair Virgil’e mal edilen bir söz var karşımızda: “Cesaretini ve gücünü göğsünde toplamış kim varsa bırakın öne çıksın, eldivenlerini giysin, yumruğunu havaya kaldırsın.” Ağzının kenarında sürekli sigara tutma alışkanlığından olsa gerek, öksürürcesine “Buraya dair Muhammed Ali’nin en sevdiği şeylerden biri, bu tabeladır” diye açıklıyor tabelanın kıymetini.

Hemen arkamızdaki, bu gece için son derece afili bir sahneye dönüştürülmüş, neredeyse asırlık boks ringine dönüyorum, Muhammed Ali’nin, bu tabeladan güç alarak antrenmana devam etmesini hayal ediyorum.

Zor olmuyor. Ne de olsa Muhammed Ali’nin en sık antrenman yaptığı, ABD’nin en eski boks kulübü olarak bilinen, bugüne kadar 137 şampiyon çıkarmış ‘Gleason’s Gym’ burası. Yanımda duran kişiyse, sadece şu 3 dakikalık performansı için bile gözüm kapalı ‘en iyi yardımcı erkek’ ödülünü uzatabileceğim, mekânın bugünkü sahibi Bruce Silverglade.

Geceye katılan şampiyon boksörler arasında George Chuvalo, Earnie Shavers, Evander Holyfield, Roberto Durán ve Julio César Chávez vardı. 

Muhammed Ali, o zamanki adıyla Cassius Clay, ilk kez 60’ların başında adım atıyor buraya. 25 Şubat 1964’teki Sonny Liston müsabakası için adeta bu salona kapanıyor, gece gündüz antrenman yapıyor. Bizim bu gece buraya adım atmamızın sebebi ise, ölümünün ardından düzenlenen ilk resmi anma gecesinin bir parçası olmak, boks tarihine ucundan da olsa tanıklık etmek. Scorsese’nin ‘Kızgın Boğa’yı, Eastwood’un ‘Milyon Dolarlık Bebek’i burada çekmiş olması; Robert De Niro’nun, Wesley Snipes’in rollerine aylarca önümdeki ringde hazırlanması, bugüne kadar 137 şampiyon çıkarmış boks salonun un tarihinde sadece küçük bir detay.

Muhammed Ali ile Lonnie Williams, 1986'da evlendi. Birbirlerini 1964'ten beri tanıyorlardı, aralarında 15 yaş fark vardı. Lonnie, son ana kadar eşinin yanındaydı. 

Tozlu hatıralar, kült kareler bu geceliğine, bir süreliğine hoş bir duvar süsü; Cipriani’den servis edilen tadımlık spagettilerin, Bellini bardaklarının yanında, sergi gezercesine göz ucuyla bakmalık, hafif hayal kurmalık. Gecenin, Muhammed Ali’nin ruhunu okşayacak tarafı şu: İmzasını taşıyan boks eldiveni, Tag Heuer’un adına özel yaptırdığı, yine Muhammed Ali imzalı saati ve geceye katılan tüm şampiyonların imzaladığı Ali kemeri, adına yürütülen vakıf yararına açık artırmada satılacak.

Sahnede ringlerin yaşayan efsaneleri yana yana, sanki Muhammed Ali karşısında saygı duruşunda. Zamanında sağ kulağının küçük bir kısmını Mike Tyson’a kaptırmış ‘şampiyon’ Evander Holyfield, boyuna posuna bakmadan gecenin en duygusal konuşmasına kalkışıyor: “O olmasaydı, asla burada olamazdım, boksa başlamazdım. Çoğumuz olamazdık. Ringe çıkmak için beni o cesaretlendirdi. Güç vermekle kalmadı, sahip olduğum gücü keşfetmemi de sağladı.”

GISELE BÜNDCHEN EN SIKI HAYRANI

Mikrofon sırası Tom Brady’ye gelince, adım başına düşen tweet/snap/insta sayısı baş döndürücü. New England Patriots forması giyen Amerikan futbolu oyuncusu Brady’nin ABD sınırları içindeki şöhreti ulusal kahraman statüsünde olabilir; dünyanın geri kalanı ve moda insanlarının gözünde ise ünü “Gisele Bündchen’ın yakışıklı eşi”yle sınırlı. Brady, sahnede sadece boksörlerin değil, tüm sporcuların ‘ışığı’ olmasından bahsediyor; kalabalığın arasına karışınca “Gisele, benden daha sıkı Muhammed Ali hayranı olabilir. Boks eldivenleri iyi oldu. Akşama evde maç var” minvalinde espriler saçıyor. Çıkışta, ekranlara yansıtılan siyah-beyaz, ikonik karesine bir kez daha takılıyor gözüm. Hashtag: Remember Ali. Şampiyonun tesadüfen en sevdiği Romalı şair olan Virgil haklı: “Ölüm için mekân yok”.

ÖLÜMÜNÜN ARDINDAN İLK KEZ KONUŞAN 29 YILLIK EŞİ LONNİE ALİ: KELEBEK GİBİ UÇUP GİTTİ HAYATIMIZDAN; MUTLULUK SAÇARAK...

Üzerinde sade, basit siyah pantolon-siyah bluz ve üzerinde belli belirsiz, beyaz ince bir kolye; topuz yapılmış saçı ve ince ağzı sanki kendisine has zarafetinin imzası.

Dostları, ringdeki rakipleri Muhammed Ali’yle anılarını anlattıkça en çok o heyecanlanıyor, belki bininci kez duymasına rağmen.

Adımı duyunca yüzü gülüyor, “Gel, benim arkadaşım” şefkatiyle sarılıyor, etrafındakilere “Bakın, bir Ali daha var burada” diyerek dönüyor. Karşımdaki kadın, Muhammed Ali’nin 29 yıllık eşi Lonnie Ali...

Son 5 ayınız nasıl geçti? Yasın hangi evresinde hissediyorsunuz kendinizi?

- Yoğun, yorgun... Ona karşı sorumluluğum daha artmış gibi hissediyorum. Bir yandan yas tutup diğer yandan bu sorumluluğu taşımak zor olabiliyor. İhtiyacım olan kuvveti hâlâ ondan alıyorum. Onu düşünmek bile yetiyor. Kelebek gibi uçup gitti hayatımızdan; mutluluk ve iyilik saçarak...

Günlük hayatta en çok neyi özlüyorsunuz?

- Evdeki varlığını. Konuşmasanız, görmeseniz bile onun evin içinde olduğunu bilmek, insana tuhaf bir huzur ve mutluluk verirdi. Öyle bir adamdı Muhammed.

‘Muhammed Ali’nin eşi’, ölümünden sonra daha da sorumluluk gerektiren ağır bir unvana dönüşüyor mu?

- Hiç böyle düşünmedim, hissetmedim. Evet, yapacak çok iş, yardım edecek çok insan var.

360 bin TL- Açık artırma sonucu elde edilen Muhammed Ali Merkezi’ne aktarılan miktar.

Arada sadece Lonnie olmayı özlüyor musunuz? Sadece kendisine ait bir hayatı istemez mi insan?

- Onun olmadığı, isminin geçmediği bir anımı düşünemiyorum. Herkesin bu hayata bir amaç uğruna geldiğine inanıyorum. Benim bu düzene katkım, Muhammed gibi bir ikonun yanında durmak, ona destek olmak, gerektiğinde güç vermekti belki de. Hiç sorgulamadım. Hiç pişman olmadım.

Hayatı boyunca onunla en çok vakit geçirmiş insanlardansınız. Sizce insanlar onun gerçek ruhunu ne kadar görebildi?

- Sevgi dolu olduğu, cömertliği ne kadar yazılıp çizilse de hep tam anlaşılmaz gibi gelir. Hep hayatın ona ne kadar cömert davrandığından, şanslı olduğundan bahsederdi. Hep şükretti, durmadan. Hayatın ona verdiklerini fazlasıyla geri vermesi gerektiğini söylerdi. Ödemesi gereken bir borç gibi düşünürdü. Emekli olduktan sonra varını yoğunu, tüm mesaisini başkalarına yardıma adadı. Çok sevdiğim bir lafı vardır: “Başkalarına hizmet etmek, bu dünyada bize ayrılmış odanın kirasını ödemektir.”

İlk gördüğünüz ana dönmenizi istesem...

- Ben 6 yaşındayım, o 21. Aynı sokakta oturuyoruz. Annelerimiz (Marguerite Williams ve Odessa Clay) çok yakın arkadaş; sık sık görüyorum. Görmek için can atıyorum. Mahalledeki herhangi bir yüz değil, ilk andan beri özeldi.

2012’de sizinle yapılan bir mülakatı okudum. “Çok erken yaştan beri biliyordum onunla evleneceğimi” diyorsunuz.

- İstemek ya da hayal etmekten çok, içten içe bilmek gibi bir şey bu. Biliyordum. Hissediyordum.