Kalbim daima Anadolu’da

Geçtiğimiz günlerde çekim için Şanlıurfa’ya gittik. Uçaktan indiğimizde havadaki geven, sarıçiçek ve kekik kokularını hemen içimize çektik ve kuru havanın da etkisiyle birdenbire dinçleştik.
Başka bir deyişle, Urfa’ya gelir gelmez, kendimizi yaylaya çıkmış gibi hissettik.

Çekim ekibindeki arkadaşlarla otele gitmeden hemen önce ciğer kebabı yeme konusunda anlaşmıştık. Anlaşmaya uyup mekâna gittiğimizde minik tahta masaların etrafındaki taburelere heyecanla dizildik.

Kimimiz bol bol soğan koydu dürümüne, kimimiz bol acı ve yeşillik. Bazılarımızın tercihiyse isot ve kimyondan yanaydı.

İçine ne koyarsak koyalım, yaratıcılığımızı kullanarak, özenle hazırladığımız dürümlerimiz vardı ellerimizde ve dürümlerimizi bir solukta mideye indirdik.

Ben bir yandan dürümümü yerken, bir yandan da tüm dikkatimi, üzerimizdeki dut ağacından sağanak şekilde yağarak masamıza patır kütür düşen dutlara vermiştim. Masadaki tüm dutları toplayıp tek tek yedim.

Ne de olsa çocukluğumun bir kısmı Gümüşhane’de, dut ağacımızın altında oynayarak geçmişti.

Urfa’nın o mistik ve huşu dolu havası hepimizi sarıp sarmalamış, hemen gözlerimizin içi gülmeye başlamıştı.

Ertesi sabah erkenden Balıklı Göl’e gidip çekim safhasına geçtik. Ateşin suya, odunların balığa dönüştüğü Hz. İbrahim’in o meşhur efsanesini dinledik.

Aklımızda lahmacun yeme planları, tarihi çarşıya doğru yöneldik. Bendeniz, bilmiş bir yemek yazarı edasıyla ekibi yönlendirip isot, külünce, meyankökü, küncü, nar ekşisi alışverişlerini yaptırdım.

Çekim evinde sevgili Adile Oymak’ın yaptığı Frenk tavası, bakla boranisi, üzlemeli pilav, ağzı açık, ağzı büzük, semsek ve lebeniyeyle Urfa mutfağının tadına baktık.

“Halil İbrahim sofrası” sözüne kaynak olan Urfa’nın güler yüzlü, yanık sesli, misafirperver insanlarına veda ederken, hepimizin gözü arkada kaldı.

Oradan ayrılırken “Urfa’nın etrafı dumanlı dağlar” türküsü dilimdeydi ve kalbim yine Anadolu’da kalmıştı...