Çocuk sahibi olmak için ehliyet gerekir mi?

Çocuk sahibi olmamak bir eksiklik midir? Çocuk sahibi olmak şart mıdır?
Bu sorulara tam ve doğru bir yanıt verebileceğimi sanmıyorum. Ama beraberce düşünmek için aklımdakileri söyleyeyim. 
Genç ve çocuksuzken, arkadaşım olan çocuklu çiftlerin sürekli çocuklarından bahsetmesi, dünyayı ve hayatı çocuklarını hesaba katmaksızın değerlendirememesi açıkçası sinirime dokunurdu. Çocuk sahibi olup da kendimi aynı takıntılı konuşmaları yaparken bulduğumda nedense hiç şaşırmadım, öyle olması gerektiğinden adeta çok emindim. Keskin bir ruh durumu değişikliği yarattığı kesin olan çocuklu hayatta öncesi hiç olmamışçasına bir his, birçok kişi için açık ve net bir hedefe dönük bir koşu ve hiç umduğumuz, beklediğimiz gibi olmayan sayısız olay vardır. Anne-babalık bu yakın ilişki içinde ortaya çıkan beklenmedik, umulmadık olaylara ayak uydurmayı, eksiklere tahammülü, hayal kırıklıklarından sevinç ve umut çıkarmayı öğrenmek için birçok fırsat verir. Bu fırsatlar anne-baba olmasak da elimize geçmez mi? Tabii ki geçer. Her anne-baba bu fırsatları kullanır mı? Tabii ki kullanamaz. 

Çocuk sahibi olanlara, olacaklara bir ehliyet sormak gerekir mi?
Çocuk sahibi olmak, öncesinde bir kurum ya da kişiden ehliyet ya da izin alınarak daha iyi yapılması sağlanacak bir işlem değil. Çocuk sahibi olmak, her bireyin kendindekileri ve kendisinden öncekilerden devraldıklarını aktararak sürdürme hakkını bir eş ile ortaklaşa kullanması olarak da tanımlanabilir. Ancak anne-baba bu sürdürme hakkını kullanırken, çocuğu kendine ya da hayalindeki çocuğa benzetmeye çalıştığında işler karışır. Kendi benzerini ya da hayalindekini oluşturma arzusunun gerçekleşmemesi olasılığı anne-babayı endişeye ve aşırılıklara sürükler. Oysa çocuğumuzla ilgili hayallerimiz bebek daha anne karnındayken (cinsiyeti, boyu posu vb.) ‘yıkılmaya’ başlar. ‘Başarılı’ anne-babalar yıkılan her hayalin yerine yeni bir hayal koymakta ustadır, ana hedefleri çocuklarıyla ilişkilerini sürdürmektir. Bu emek ve bilgi gerektiren süreci, sevgi ve ilgi besler. 

Kulağa hoş geliyor ama klişe bir tanım olmadı mı?
İlgi göstermeden edemeyiz, bir bakıma ilgi göstermeye adeta programlıyızdır. Oksitosin, vazopressin gibi hormonal salgılar hem annede hem de babada beyin dokusu ve davranış değişikliği yaratır. İlgi, bebeğin kendini kabul ettirebilme ve sevdirebilme konusundaki yetenekleri sayesinde doğar. Bizi adeta sevmeye mecbur kılar. Sevgi ise bebekle ilişkimiz çerçevesinde doğup gelişir. Kendi sevilmiş olduğumuz ölçüde başkalarını sevebildiğimizi düşünürsek, bize nasıl anne-babalık yapılmış olduğu da kendi anne-babalığımızı etkileyecektir.