Günde iki-üç ton kaldırırım

Üst üste rekorlar kırıp, şampiyonluklar alırken halteri bırakma noktasına geldi. Hocası tam o noktada yine devreye girdi ve bu kez ‘dışardan’ çalıştırmaya başladı. Sonuç ortada. Nurcan Taylan yeniden dirildi ve 2010’da dünya şampiyonu oldu; hem de dünya rekoru kırarak...

İlk olarak 1996’da Türkiye şampiyonalarına katıldım. 99’da Avrupa Yıldızlar Şampiyonu oldum. İlk kez kürsüye çıkıp milli marşımızı çaldırdığım anı hiç unutamam, gözyaşlarına boğuldum. Herkes ağladı hatta takım arkadaşlarım da. Sonra 2002, 2003 ve 2004’te Avrupa şampiyonu oldum. Rekorlar kırdım. 2004’te olimpiyatlarda altın madalya alan ilk kadın sporcu olarak tarihe geçtim. O dönemde başladı çıkışım. 2009 da iyiydi benim için. Bu yıl da iyiydim. Antalya’daki dünya şampiyonasında aslında koparmada dünya rekoruna daha yakındım ama o kadar fazla seyirci olunca heyecanlandım, düşürdüm. Tersi oldu. Kendi halkımın önünde podyuma çıkmak beni heyecanlandırdı. “Daha dikkatli olmalıyım” dedim. Sonra toparladım kendimi. Halterde kuvvet gerekiyor ama kuvvetle tam ilgisi yok. Teknik ve zeka kapasitesini kullanmak da önemli. Bazı sporcular esnektir, balerinler gibi hoş görünür; tekniği o kadar güzel uygular ki ağırlığı zorlanmadan kaldırır. Bazı sporcular da çok kuvvetlidir ama kasları sert olduğu için hareket güzel görünmez. Her sporcunun farklı konsantre oluş tarzı var. Ben halteri kaldırırken gülümserim. Kaldırdıktan sonra bazen aşırı tepki veririm, değişik hareketler de olur. O özel bir an.

ÖĞRETMENİM KEŞFETTİ

Haltere 11 yaşında başladım. Mamak Ortaokulu’nda beden eğitimi öğretmenim Mehmet Üstündağ beni keşfetti. Sporcu olmayı hiç düşünmüyordum. Okumayı çok seviyordum. Avukatlığı hedef almıştım kendime. Okulda voleybola başlamıştım. Hocam vücudumun daha uygun olduğunu söyleyince haltere devam ettim. İlk başta iki-üç ay ailemin haberi yoktu. Sonra onlar da öğrendi. Halter deyince “Kız çocuğu, bir şey olur mu” diye endişelendiler. Ben hırslı ve inatçı bir insan olduğum için bu düşünce fazla sürmedi. Başarılar geldikçe onlar da beni destekledi. Halil Mutlu ve Naim Süleymanoğlu’nu izledikçe ‘ben de onlar gibi başarılı olabilir miyim’ diye düşünür, heyecanlanırdım. Hafif sıklet olduğum için çabuk yoruluyordum. Hocam, güzel tavsiyelerde bulunuyordu. “Kapat gözünü aç gözünü sen dünya şampiyonu olacaksın, olimpiyat şampiyonu olacaksın. Bu yetenek sende var yeter ki inan” diyordu. Ben başarıya odaklanırım. Sonuna kadar devam ederim. Türkiye bayan halter takımının Mamak Ortaokulu’nda başladığı bir gerçek. Hocamızın bunda çok büyük rolü var. O da eski halterci. Balkan şampiyonlukları var. Mükemmel bir antrenör. Çalıştırdığı her sporcuyu şampiyon yaptı.

Hocam babamla aynı yaştabizi çocuklarından ayırmaz
TACİZ İDDİALARI

Ben o sayfayı çoktan kapattım. Biz devam ediyoruz yolumuza. Başarılarımızla da zaten bunu gösterdik. O zaman beni neden cezalandırıp 2005 Dünya Şampiyonası’na göndermediklerini onlara sormak lazım. Basınla bu yüzden röportaj yapmak istemiyordum zaten. Çok farklı yazılar yazıldı, inanamadım. O zaman yaşım da küçüktü. Onları unuttum ben. Doğru olan zaten yolundan şaşmaz, sadece engeller çıkar. Bize de bu engelleri atlamak, koşmak düşer. Yine Mehmet Üstündağ hocam ile devam ediyoruz. Hocam beni hazırlıyor, milli takım hocalarına da emanet ediyor. Onlarla da konuşarak program hazırlıyor. Haltere küsmüştü hocam. 2008’de beni çalıştırmadı, farklı hocalarla çalıştım. Performansım düştü. 2008’de Pekin Olimpiyatları’ndaki o yıkılışımın ardından bırakma kararı almıştım. Hocam kendisi ısrar etti, “Bu şekilde bırakamazsın. Ben seni böyle yetiştirmedim” dedi. 2009’da tekrar çalıştırmaya başladı. 2012’ye kadar çalıştıracağını, tekrar şampiyon yapacağını söyledi. Son güne kadar hazırladı beni. Antalya’ya geldi ama tribünden izledi. Şu bir gerçek ki, sporcu kimle rahat ediyorsa sporcuyu kim daha çok tanıyorsa sporcu o hocayla çalışmalı. Hocam beni herkesten çok tanır. 10-11 yaşından beri onun elindeyim. Hocam beni, “Hadi şampiyon sen şöylesin böylesin” diye pohpohlamaz. Pazartesi günkü antrenmanda dünya rekoru yaptım, sadece orada “Şu dakikadan itibaren kaderinin dışında kimse seni geçemez” dedi. Elini öptüm, “Bana büyük moral oldu” dedim. 56-57 yaşında. Babamla aynı yaşta. Bizi çocuklarından farklı görmez.

Saimekadın’da ev aldım hep beraber yaşıyoruz
AİLEM

Ankara’da doğdum. Ailem Sivaslı. Yaklaşık 30 yıldır Ankara’da oturuyoruz. Babam emekli şimdi. Aktaş Demirdöküm fabrikasında çalışıyordu. Abim de orada çalışıyor. Onlar da ağırlık kaldırıyor yani. İki kardeşim lise mezunu. İmkansızlıklardan dolayı üniversiteye gidemediler. Kazandığım ödüllerle Mamak Saimekadın tarafında bir dubleks ev aldım. Yine ailemle birlikte yaşıyorum. Madalyalar yaşamımı çok değiştirmedi. Kazanıyorsam bu biraz daha rahat yaşamak için bir araç. Anadolu kültürüyle yetiştik, ailemizden ayrılmamızın imkanı yok. Daha önce bir gecekonduda yaşıyorduk. Dört odalı, bahçeli, geniş bir gecekonduydu. Oranın ayrı bir güzelliği vardı. Çocukluğum orada geçti. Babam ve annem özel insanlar benim gözümde de gönlümde de. Annem her yarışmaya giderken dua eder, “Rüyamda gördüm başarılı olacaksın merak etme” der. Yarışmalardan önce ben de dua ederim. Beni sevenlerden dua isterim. Onun dışında öyle çok fazla bir uğurum yok.

Çocuklardan çok destek gördüm
ÖĞRETMENLİK

Gazi Üniversitesi’nden 2006’da mezun oldum. Beden eğitimi öğretmenliğine 2008’de başladım, bir yıl görevde bulundum. Sonra yarışmalar sıklaştı, önümüzde olimpiyat hedefi olduğu için öğretmenliğe ara verdim, ücretsiz izinli gibiyim. Öğretmenlik güzel bir tecrübe. 2008’deki sakatlığımdan sonra bazı talihsizlikler yaşamıştım. İyi ki öğretmenliğe başlamışım, çocukların sevgisiyle atlattım o günleri. Çocuklar, beni televizyondan tanıdıkları için çok heyecanlandılar. İçlerinden beni örnek alanlar da oluyor. Mamak Ortaokulu’nda güzel bir salon inşa edildi. Beden eğitimi öğretmeni arkadaşlar, orada yeni halterciler yetiştiriyor. Ben de fırsat buldukça gidiyorum, beraber çalışıyoruz.

Merdivenin ortalarındayım
HEDEFLERİM

Ailemin maddi durumu iyi olsa o zaman haltere başlar mıydım bilmiyorum. Fakat artık trilyonlar kazansam da bırakmam. Önümüzde hedefler var. 2011 Avrupa Dünya Şampiyonası, ardından Olimpiyatlar geliyor. Avrupa Şampiyonası da 2012’de Türkiye’de, İstanbul veya Antalya’da olacak. İnşallah başarılarımı tekrarlarım. İnşallah bu olimpiyatta bir olumsuzluk olmaz. Halteri 35 yaşına kadar yapabilirim. Tabii performansım nereye kadar götürürse oraya kadar yaparım. Yoksa bir sporcunun elde edebileceği bütün başarıları elde ettim. Ben salona girmeden, haltersiz yapamam. Yıllardır yaptığım halterin yerine farklı bir sevgi koymam gerek ki onu unutabileyim. Hayattan bir korkum yok. Korkularla yaşasak hayatın bir anlamı olmaz. Hayata merdiven gibi bakarım. Merdivenin tepesine çıkabilirsin, düşebilirsin, tekrar alttan tırmanmaya başlarsın. Hala ortalardayım. Zirvedeyim dememem lazım, zirveye çıkmadım.

Devlet amatör branşlara destek vermeli
ÖDÜLLER

Dünya şampiyonluğu ödülü ne kadar bilmiyorum. Henüz almadık. Bizde bir yıl içerisinde verilebiliyor. Basketbolcular ya da futbolcular profesyonel sporcular zaten. O nedenle devlet amatör branşlara daha fazla destek vermeli. Olimpiyat madalyası alabilecek sayılı sporculardanız, güçlü sponsorlar destek verse daha farklı olabilir. Ama şampiyonluk anını hiçbir maddiyatla ölçemem. Özel hayatımı, her şeyimi haltere adadım. Altı-yedi ayı bir yarışma için feda ediyorum. Kimse böyle bir fedakarlıkta bulunmaz kolay kolay. Benim sponsorum yok, hiç olmadı. Zaten sponsor istemiyorum artık. Reklam teklifi de gelmedi maalesef.

Sormadan ağrı kesici bile almam
DOPİNG

Doping kontrolleri sürekli olur. Biz bir yere giderken bir hafta önce federasyona bildiririz. Habersiz gelirler. Son dünya şampiyonasında 15 gün içinde üç kez kontrole girdik. Doping denince ağrı kesici ilaçlar bile öyle sayılabilir. O yüzden bir ilaç almamız gerektiğinde federasyon doktorlarına mutlaka sorarız. Genelde karbonhidrat, protein ağırlıklı besleniyorum. Antrenman öncesi de enerji verecek şeyler yiyorum. Ben 48 kiloda, hafif sıklette yarışıyorum. Bazen kilo alıyorum. Müsabaka yaklaşırken yavaş yavaş kilo düşmeye başlıyorum, diyete giriyorum. Şu an kilom fazla, 52 kilodayım.

Haltercinin beli ince olur
EVLİLİK

Evlilik için kader kısmet diyorum. Öyle bir teklif de olmadı. İnşallah evlenirsem, hayatımda biri olursa çocuk da olur, neden olmasın? Hayırlısı olsun. İnsanlar beni tanıdıkları zaman farklı bakıyor. Podyumda daha dev gibi görünüyorum herhalde. Sıfır beden mankenleri güzel bulmadığım, hatta “Deniz Akkaya’dan daha güzelim” dediğim yazılmış ama öyle bir şey söylemedim. Bana yakışmaz. 1.80 boyunda fizik ölçüleri çok düzgün bir insan için ben tutup da “Ondan daha güzelim” diyemem. Çok saçma. Her insanın yaptığı branşa göre fiziksel özellikleri olur. Bizim yaptığımız branşta da öyle. Haltercilerin ağırlık çalışmasından dolaylı belleri ince, omuzları biraz geniş olur.

Cumhuriyet kızıyım
DOĞUM GÜNÜM 29 EKİM

29 Ekim’de doğdum. Cumhuriyet kızıyım. Herkes arar tebrik eder, ailemle beraber kutlarım. Arkadaşlarım elinde pastasıyla gelir. Bu yılki doğum günümde de öyle oldu. Gelemeyen üç gün sonra bile gelirken pasta getiriyor. Akrep burcuyum. Özelliklerini taşıdığım söyleniyor. Küçükken ben de bebeklerle oynadım. Şu an bile evde odam bebeklerle, oyuncaklarla dolu. Hatta geçen gün artık kaldırsam mı dedim, kıyamadım. Halter dışında bir şeye fazla zamanım kalmıyor. Müzik dinleyebilirim, bir yerlerde oturabiliriz. Arkadaşlarımla sohbet edebiliriz, alışverişe çıkabilirim fırsatım varsa.

Resepsiyona davet edilmedim
SİYASET

Cumhurbaşkanlığı’nın bu yılki 29 Ekim resepsiyonuna davet edilmedim. Daha öncekilere çağrılmıştım. Farklı, siyasi bir ortam. Başbakanımız da, Meclis Başkanı M.Ali Şahin de spora iyi bakıyorlar. Sayın Şahin, fırsat buldukça bizi izlemeye geliyor. Antalya’ya da gelmişti, beni izlemesi şans getiriyor. Siyasetle hiç ilgim olmadı. Hep, “İlerde milletvekili olmayı düşünüyor musunuz” derler. Neden olmasın? Sporculuk hizmetim bittiyse ülkeme ne açıdan hizmet verebiliyorsam elimden ne geliyorsa yapmak isterim.