Gümüş ekran
Güncelleme Tarihi:
Çağdaş Lafontaine
Çocuklukta bastırılmış ilahi bir yetenek. Normal insanlar gibi olabilmek için zorunlu bir tutum. Peki normalliğin ölçüleri nelerdir?
Acımasız, gözünü para hırsı bürümüş biri olmak mı? Ne yazık ki çağdaş toplumların geçer akçeleri bunlar.
Dr. Doolitle farklı bir yeteneğe sahip. çünkü hayvanlarla konuşabiliyor. Onlarla anlaşıyor ve yardım edebiliyor. Bu yeteneğe sahip olduğunu çocukluğunda farkediyor ama anormal davranışlar göstermeye başlayınca babası köpeğini gönderiyor.
İnanmıyacaksınız ama büyüdüğünde hayvanları pek sevmeyen bir adam olup çıkıyor. Taa ki çarptığı bir köpeğin kendisine ettiği hakareti duyana kadar.
İşte, hayatı o zaman mahvolur, gibi bir cümleyi söylemek istemiyorum. Sıradan bir hayatın mükemmelliğine inanıyorsanız, karıştığını düşünebilirsiniz. Ama bence insaniliği işte o zaman farkediyor. Çünkü bu duyguyu hayvanlar ona yeniden öğretiyor.
Bütün bunlar yüzünden bir aralık akıl hastanesine bile kapattılar ama o gerçeğin peşini bırakmadı.
Ünlü masalcı Lafontaine'in sözünü unutmadım. Hayvanlar áleminden örnekler verirken, insanlar alemini anlattığını belirtmişti.
Eddie Murphy'yi Dr. Doolittle rolünde seyrederken, aslında yaratıkların iyilik ve kötülük açısından birbirlerinden farklı olmadıklarını anlıyorsunuz. Hele biraz düşünüp çevrenize de göz gezdirirseniz.
Hayvanlarla ilgili masallar beni her zaman ilgilendirmiştir. Belki de yazarlar, söylemek istediklerini çok daha kolay, çok daha doğrudan söyleyebildikleri için bunu tercih etmişler.
Zavallı hayvanların üzerine yıkmışlar her şeyi.
İlk bakışta bir çocuk filmi sayılan Dr. Doolitlle'ın çocuklar kadar büyüklerin de ders alacağı önemli yanları var. Özellikle dayanışmanın insanın en önemli özelliği olduğu. İyiliğin nasıl ve ne türlü yapılacağı konusunda da ön yargılı davranmamalıyız.
Konuşan hayvanları ben çok sevdim. Özellikle espri anlayışlarını.
Bu kez beni Eddie Murphy'den fazla güldürdüler.