Fırçayla hayata tutunuyor
Güncelleme Tarihi:
2004 yılında geçirdiği trafik kazası sonucu boynundan aşağısı felç olan, vücudunun yüzde 97’sini kullanamayan ve sonra ötenazi isteyen resim öğretmeni Tuğrul Cankurt, “Gitmek mi kalmak mı” isimli resim sergisi açtı. İkinci sergisini açan sanatçı, gelecekte ne yapmak istediği ile ilgili soruya “Becerebilirsem ötenazi, yoksa resim yapmaya devam edeceğim” cevabını verdi.
GAZİ Üniversitesi Resim Bölümü’nden 1980 yılında mezun olan ve Tunceli, Kızılcahamam, Polatlı ve Şereflikoçhisar’da 25 yıl resim öğretmenliği yapan Tuğrul Cankurt, 2004 yılında geçirdiği trafik kazası sonucunda felç oldu.
Boynundan aşağısı tutmayan ve vücudunun yüzde 97’sini kullanamayan Cankurt, ötenazi istedi. Ancak daha sonra fizik tedaviler sonucu oynatabildiği sağ omzu yardımıyla sağ eline bağlanan fırça ile resim yapmaya başladı. Geçtiğimiz yıl ilk sergisini açan ressam “Gitmek mi kalmak mı” isimli ikinci sergisini Nurol Sanat Galeri’sinde sanatseverlerin beğenisine sundu. Sergi, 11 Ekim’e kadar ziyaret edilebilecek.
Tuğrul Cankurt, sergide “Elinize sağlık” diyenlere “Elimle yapmıyorum, kolumla yapıyorum” diyor. Türkiye’deki 10 milyon engelliden biri olduğunun altını çizen ressam, kendisinin engellilerin yaşadıklarına bir ayna tuttuğunu söylüyor.
Cankurt, sergi ve engellilerin sıkıntıları ile ilgili olarak şunları söyledi:
“Sergide şu an şaşkınlık yaşıyorum. Yedi yıl evde hapis yatıyorsunuz ve sonra kalabalığa çıkıyorsunuz. İlginç. Buraya gelmek bile büyük sıkıntı. Evden çıkıp, buraya gelebilmek için bir sürü problemi aşmak zorundasınız. Kaldırımlar, engelliler için yolların bulunmaması, bizleri taşıyacak araçların yeterli olmaması gibi birçok sorun var. Bu sadece benim değil, Türkiye’deki 10 milyon engellinin sorunu.”
Ya ötenazi ya da resim
“YEDİ yıl boyunca sevdiklerimin düğünlerine yada cenazelerine gidemedim. Sinema yada tiyatro izleyemedim. Bir gün evden dışarı çıkıyorsunuz ve sonra vücudunuzun yüzde 97’sini kullanamıyorsunuz. Empati yapın. Neden ötenazi istediğimi uzun uzun anlatmama gerek yok. Ötenaziden vazgeçmiş, mutlu mesut biri değilim. Canlılar içinde öleceğini bilen tek varlık insan. Öleceğim için oturup ağlamak istemiyorum. Resimlerimde özgürlüğü ve bağımsızlığı anlatan atlarım, kurumuş ağaçlarım ve insanlarım var. Sokakta yürüyüp birbirini anlamayan insanlar, engelliyi anlamayan insanlar. Resimlerimde kendimi görüyorum. Bundan sonra becerebilirsem ötenazi, yoksa resim yapmaya devam edeceğim.”