Engelliler için engelleri atlayan 12 cesur genç
Güncelleme Tarihi:
<B> Gaye GÜZELAY</B>
Oluşturulma Tarihi: Ağustos 20, 2004 21:55
İstanbul ve Marmara üniversitelerinin farklı fakültelerinden öğrenciler, toplumun engellilere bakış açısını değiştirmek için ‘Engelsiz Yaşamlar’ projesini hayata geçirdi. Görme engelli arkadaşlarının yaşadıklarından yola çıkan öğrenciler, engellileri evlerinde ziyaret ederek fotoğraflarını çekiyor, yaşam öykülerini derliyor. Sponsorları bulunmadığı için fotoğraf filmi ve banyo masraflarını kendi harçlıklarından karşılayan öğrenciler, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde İstanbul’un çeşitli yerlerinde fotoğraf sergileri açmayı hedefliyor.
Başbakanlık Özürlüler İdaresi Başkanlığı’nın 2003 verilerine göre Türkiye nüfusunun yüzde 12’den fazlasını engelliler oluşturuyor. Ancak Avrupa ülkelerinin aksine Türkiye’de şehirlerin olumsuz fiziksel koşullara sahip olması ve bilinçsizlik engellileri ‘eve kapatıyor’. Engelliler; zihinsel ve fiziksel engellerinin yanı sıra, toplumdaki ‘kalıplaşmış önyargıları’ da aşmak zorunda bırakılıyor. İşte bu önyargıları kırmayı ve duyarlılık oluşturmayı amaçlayan biri görme engelli 12 üniversite öğrencisi, ‘Engelsiz Yaşamlar’ projesini hayata geçirdi.
Geçtiğimiz Ocak ayından itibaren engellilerin yaşamlarına tanıklık eden öğrenciler, bu tanıklıklarını fotoğraflarla belgeliyor. Onların yaşam öykülerini derleyerek kitapçıklar oluşturan öğrenciler, bu çalışmalarını kentin kilit noktalarında sergilemeyi hedefliyor. Çekilen fotoğraflarla oluşturulacak sergilerin, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde İstanbul’un çeşitli yerlerinde açılması planlanıyor. Kitapçıkların dağıtımı ve platform üyeleri ile yaşam öykülerinin sahiplerinin katılacakları panellerin düzenlenmesiyle, mümkün olduğu kadar çok kişiye ulaşılması amaçlanıyor.
Projenin danışmanlığını, İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Fakültesi’nden Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon Ana Bilim Dalı Öğretim Üyesi Prof. Resa Aydın yapıyor.
ARKADAŞIMIZDAN İLHAM ALDIK
Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi öğrencisi Adem Özköse, proje fikri için, görme engelli arkadaşı Gökhan Güngör’ün yaşamından ilham aldıklarını söylüyor: ‘Engellilerin yaşamlarının ne kadar zor olduğunu, Gökhan’la tanışınca gördük. ‘Biz ne yapabiliriz’ diye düşünündük. ‘En azından sevgimizi verebiliriz’ dedik ve bu proje ortaya çıktı.’ Projede yer almanın, kendilerini zenginleştirdiğini belirten Özköse, ‘Engelliler birbirlerine zaten yardımcı oluyor. Asıl amacımız, diğer insanların başlarına benzer bir olay gelmeden önce onlara yardımcı olmalarını sağlamak’ diyor.
Projenin fotoğraflarını, Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde okuyan Serkan Şentürk çekiyor. Şu ana kadar 20 engellinin yaşamını fotoğrafladıklarını, sayı 25’i bulduğunda çekim aşamasının tamamlanacağını söylüyor. Proje boyunca 60 makara film kullanmışlar. Sponsorları olmadığı için film, banyo ve baskı masraflarını kendi harçlıklarından karşılamışlar. Öğrenciler, sergi ve kitapçıkların basımı konusunda sponsorların desteğini bekliyor.
İrtibat için: gokhangungor@hotmail.com, serkansenturk_@hotmail.com
Görme engelli öğrenci Gökhan Güngör, Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi Halkla İlişkiler Bölümü üçüncü sınıf öğrencisi. İstanbul’da tek başına yaşıyor. Toplumun engellilere bakış açısının değiştirilmesinin önemini, yaşadığı olaylarla anlatıyor: ‘Engelliler daima travma ve depresyon psikolojisi içerisinde yaşıyor. Yolda yürürken, ‘sen niye dışarıdasın, ailene neden eziyet ediyorsun, git evinde otur’ diyenler çıkıyor. Toplu taşıma araçlarında zorla para vermeye çalışanlar oluyor. Bir engeli olan insanların, diğer uzuvlarını da kullanamayacakları sanılıyor. Örneğin bir yere gittiğimde, ne içeceğim bana değil, yanımdakine soruluyor. Benim gözlerim görmüyor ama duyabiliyor, konuşabiliyorum.’
Geçtiğimiz Ocak ayından itibaren engellilerin yaşamlarına tanıklık eden öğrenciler, bu tanıklıklarını fotoğraflarla belgeliyor. Onların yaşam öykülerini derleyerek kitapçıklar oluşturan öğrenciler, bu çalışmalarını kentin kilit noktalarında sergilemeyi hedefliyor. Çekilen fotoğraflarla oluşturulacak sergilerin, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde İstanbul’un çeşitli yerlerinde açılması planlanıyor. Kitapçıkların dağıtımı ve platform üyeleri ile yaşam öykülerinin sahiplerinin katılacakları panellerin düzenlenmesiyle, mümkün olduğu kadar çok kişiye ulaşılması amaçlanıyor.
Projenin danışmanlığını, İstanbul Üniversitesi Adli Tıp Fakültesi’nden Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon Ana Bilim Dalı Öğretim Üyesi Prof. Resa Aydın yapıyor.
ARKADAŞIMIZDAN İLHAM ALDIK
Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi öğrencisi Adem Özköse, proje fikri için, görme engelli arkadaşı Gökhan Güngör’ün yaşamından ilham aldıklarını söylüyor: ‘Engellilerin yaşamlarının ne kadar zor olduğunu, Gökhan’la tanışınca gördük. ‘Biz ne yapabiliriz’ diye düşünündük. ‘En azından sevgimizi verebiliriz’ dedik ve bu proje ortaya çıktı.’ Projede yer almanın, kendilerini zenginleştirdiğini belirten Özköse, ‘Engelliler birbirlerine zaten yardımcı oluyor. Asıl amacımız, diğer insanların başlarına benzer bir olay gelmeden önce onlara yardımcı olmalarını sağlamak’ diyor.
Projenin fotoğraflarını, Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde okuyan Serkan Şentürk çekiyor. Şu ana kadar 20 engellinin yaşamını fotoğrafladıklarını, sayı 25’i bulduğunda çekim aşamasının tamamlanacağını söylüyor. Proje boyunca 60 makara film kullanmışlar. Sponsorları olmadığı için film, banyo ve baskı masraflarını kendi harçlıklarından karşılamışlar. Öğrenciler, sergi ve kitapçıkların basımı konusunda sponsorların desteğini bekliyor.
İrtibat için: gokhangungor@hotmail.com, serkansenturk_@hotmail.com
Görme engelli öğrenci Gökhan Güngör, Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi Halkla İlişkiler Bölümü üçüncü sınıf öğrencisi. İstanbul’da tek başına yaşıyor. Toplumun engellilere bakış açısının değiştirilmesinin önemini, yaşadığı olaylarla anlatıyor: ‘Engelliler daima travma ve depresyon psikolojisi içerisinde yaşıyor. Yolda yürürken, ‘sen niye dışarıdasın, ailene neden eziyet ediyorsun, git evinde otur’ diyenler çıkıyor. Toplu taşıma araçlarında zorla para vermeye çalışanlar oluyor. Bir engeli olan insanların, diğer uzuvlarını da kullanamayacakları sanılıyor. Örneğin bir yere gittiğimde, ne içeceğim bana değil, yanımdakine soruluyor. Benim gözlerim görmüyor ama duyabiliyor, konuşabiliyorum.’