Çiçek, Gebetto’yu sahnede ağlattı…
Güncelleme Tarihi:
Saat 11.30’da bir telefon aldım… Baba, kızına ödev verildiğini ve benimle söyleşi yapmak istediğini söyledi… Ben de kendilerini tesislerimize davet ettim… Anne ve babasıyla minicik bir kız girdi çalışma ofisime… O kadar zarif, o kadar sevimliydi ki anlatamam…
Sorularını, mükemmel Türkçe’siyle sordu… Hatta biri de şöyleydi:
- Bizim eve her gün Hürriyet Gazetesi giriyor. Benim yaşımdakiler için bir sayfa yapmayı düşünüyor musunuz?
- Bir dakika, dedim. Bu soruyu hemen bölgeler koordinatörümüze soralım. Hatta sen sor…
- Olur, dedi Çiçek…
Telefonun numaralarını çevirdim ve Çiçek önce haber editörümüz Turgut Bey’le konuştu… Sonra da Bölgeler Koordinatörümüz Nejat Seçen’e mesajını ulaştırdı… Ve kendisine bilgisayarın başına geçip sayfa hazırlama görevi verildi… İstediği haberi koyacak, değerlendirmeyi kendisi yapacaktı… Yani haylindeki çocuk sayfasını düzenleyecekti…
Bu ilgi çok hoşuna gitti… Ama ben Çiçek’e bayıldım, arkadaş olduk… Ve bundan böyle Adana İsmet İnönü İlkokulu’ndaki etkinlikleri, bize bildirmek üzere onu muhabir olarak görevlendirdik…
Çiçek çok yardımsever bir öğrenci… Annesi anlatınca bir kez daha duygulandım… Bir kere güzel resim yaparmış… Bir gün resimlerini toplayıp anneannesine götürmüş… Anneannesi de Balcalı Hastanesi Gönüllüler Derneği yönetiminde çalışıyor, fakir çocuk hastalar için çırpınıp duruyor…
- Anneanne demiş, Çiçek… Ben bu resimleri size versem, siz de bir kermes düzenleseniz ve resimleri satsanız, oradan kazandığınız parayla fakir çocuklara ilaç alır mısınız?
İşte böylesine yardımsever Çiçek…
Ama asıl hikayeyi, yani Pinokyo’yu dinlerken dayanamadım, gözlerim nemlendi… Açıkça ağladım…
Yine bir gün dediler ki Kaktüs’te Pinokyo sahneye kondu… Çiçek, Pinokyo’nun hikayesini okudu ve Gebetto’nun, Pinokyo’ya kitap alabilmek için ceketini sattığını öğrendi…
- Anneciğim, dedi. Babama söyler misin, bu akşam beni Pinokyo’ya götürsün. Bilet alsın…
- Olur kızım, dedi annesi…
Çiçek de gece için hazırlandı… Ne kadar biriktirdiği parası varsa avucunun içinde…
Annesi sordu:
- Kızım paralarını neden yanına aldın?
- Tiyatroya gidiyoruz ya…
- Tamam da yavrum, biletleri zaten baban alacak. Paraya ihtiyacımız yok ki…
- Olur mu anne… Bu paraları Gebetto’ya vereceğim… Kendisine ceket alsın… Yazık üşür sonra…
Anne çok duygulandı ve kızına sarılarak akşam hep birlikte tiyatroya gittiler… Oyunun ilk yarısında anne içecek bir şeyler almak için salondan dışarı çıktı… Bir de baktı ki oyunculardan biri de büfeden bir şeyler alıyor… Anne onu yakaladı…
- İçerde dedi, 8 yaşında bir seyirciniz var… Bütün harçlığını getirdi, Gebetto’ya verecek… Ceket alsın diye… Onun ceketini satması kızımı çok etkiledi… Lütfen oyun bitiminde buna izin verir misiniz? Çocuğum çok yardımsever ve ben onunla gurur duyuyorum…
Oyuncu “Merak etmeyin hanımefendi…” dedi ve ekledi: “Daha fazlasını yaparız…”
Belli ki o da duygulanmıştı… Sonra zil çaldı, herkes salondaki yerini aldı ama perde bir türlü açılmıyordu… Aradan 5-10 dakika geçti ve perdenin arasından bir sanatçı çıktı, minik bir konuşma yaptı:
- Evet, perdeyi geç açtık, bunu biliyoruz ama şu an çok duygulu anlar yaşıyoruz… Aranızda bulunan bir seyircimiz Gebetto için çok üzüldü, bütün harçlığını yanında getirdi. Gebetto’nun ceketsiz kalmasına gönlü razı olmadı… İzin verirseniz Çiçek’i sahneye davet ediyorum…
Dünyalar Çiçek’in oldu… Minik adımları ile sahneye tırmandı, cebinden çıkardığı harçlığının tamamını Gebetto’ya vererek onu öptü ve “Bu parayla ceket al… Üşüme…” dedi… Gebetto ağlamaya başladı… Salon alkış seslerinden çınlıyordu…
İşte geleceğin Türkiye’sinde bazı çocuklar böylesine yardımsever, böylesine duygu yüklü ve böylesine güzel yetişiyor…
Adana’yı adliye haberleriyle tanıyanlara minik bir örnek vermek istedim… Teşekkürler Çiçek, teşekkürler küçük arkadaşım…