Tabuları kırmak için değil de kadınların yalanlara nasıl alıştığını anlayın diye yazdım bu yazıyı…

30’lu yaşlara gelmiş bir kadının iç sesiyim belki ben…

Öncelikle biliyorum hepiniz çok iyi niyetlisiniz (!) Ama bu iyi niyetiniz bazen siz farkında olmadan kadınların yanlış kararlar almasına neden olabiliyor.

Bu yazıyı yazan ben, yani 30 yaşına gelmiş ben, bugüne kadar çok fazla yalan söyledim. Hem de en yakınımda olan kişiye.  


Fotoğraf: Birol Bali

O zaman filmi başa saralım ilk önce…

Olay ilk önce şöyle başlıyor, kız çocuğu olarak ilk önce güçlü olmayı öğreniyorsunuz, okula gidip ders çalışıyor arada kalan zamanda ise annelerinize yardım ediyorsunuz. Aşk, sevgi işleri ise tek darbede kırılabilen, kilitli, pembe günlüklerinizde gizli olmalı. Neden mi? Çünkü yasak! “Daha yaşın küçük senin kalbin çarpamaz”la büyütülüyorsunuz.

Üzgünüm, baba… Ben seni dinlemeyerek ilk kez lisede aşık oldum… Biri var mı? dediğinde “yalan söyledim”

Üniversiteyi iyi bir yerde kazanmalısın! Yoksa göndermezler… Çünkü eğitimin bile statüsü var zihinlerde. Neyse ki şanslıydım, lise döneminde çok çalışkan olmayan birine göre Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birini kazanmıştım. Stresim azaldı mı? Birden büyüdüğünü hatırlatmak ister gibi ailesel problemler sen istemeden sırt çantana okulda verilen ödevler gibi yerleştirilir. 20 yaşında kafasında bin bir türlü hayaller uçuşması gereken kızımız,  bu sefer kısa süren mahkemede ailesinin ayrılık kararında hakem ve karar mercii olur. 50 yaşında olması gereken olgunluk, 20 yaşında sorgusuz bir şekilde gözlere iner.

Üzgünüm baba, tüm bu süreçler olurken bana “iyisin ama sen “ dediğinde “iyiyim tabii “ diyerek yalan söyledim. Ben hiç iyi değildim.

Siz iş hayatına okul bitince mi başladınız? Ben çalışmaya okulun ilk yaz tatilinde başladım. Zorla! Yani ailemi çalışmak için zorla ikna ederek… Çalışmak için aileyi ikna etmek saçma geliyor değil mi kulaklara?  Anne ve babalar, çalışmak isteyen kızını yıldırmak ya da “gerek yok” demek yerine onları destekleyin. Çünkü erkeklerin egemen olduğu dünyada en çok kendi ayakları üzerinde durmayı isteyen bir kadının çalışmaya ve desteklenmeye ihtiyacı var.

Baba, ben o yaz da sana yalan söyledim! Bodrum’da zorunlu stajım yoktu, ben herhangi bir erkekten bir adım daha önde olmak için o yaz arkadaşlarımla gezip eğlenmek yerine Bodrum’da 45 derecede kendi isteğimle çalıştım.

Okul bitmişti, Ankara’da güzel bir işim vardı ama sen bilmiyordun babacım ben göründüğü kadar mutlu değildim. Gizli gizli İstanbul’a iş görüşmesine gittim.

Evet, baba yalan söyledim.  Hürriyet’ten bana teklif gelmemişti. Ben iş başvurusunda bulunup, yüzünü, ismini bilmediğim birçok kişiyi eleyerek işe alınmıştım.

Son ve en büyük yalanımı ise kendime söyledim.

“Yani evlilik baskısı çok az var tabii ama ben kendi kararımla evlenmek istiyorum, o benim için doğru kişi” yalanını kendime o kadar çok söyledim ki neredeyse birkaç ay sonra evli olacak kadar. İyi gitmeyen bir ilişkiyi sırf bir noktaya taşımak adına koşulsuz kabul ettim yalanımı. “Hayatımdaki tek mutsuzluk kaynağımsın”  diyebildiğim kişiyle aynı evde olmayı hayal ediyor, ailemi düğünümde düşünmeye çalışıyordum.

Kardan evimize zor gidebildiğimiz 2016 yılbaşıydı evlenme teklifi aldığımda. Evlilik teklifi ederken o yüzümü güldürmeye bile yetmeyen anı kendi kafamda değiştirmiştim elbette. Her genç kızın hayaliydi sonuçta sevdiği adamdan tek taş almak… Koskoca yedi yıl ve birçok ayrılığın sonunda, parmağıma 8 numara büyük tek taş elimde durmuyorken kendimi bu adamın beni gerçekten tanıdığına, beni sevdiğine ve benimle ömür geçirmek istediğine inandırmaya çalışıyordum. Çoğu zamanda inanıyordum.

Zamanla midemde kelebekler uçurtan o büyük aşk değişmişti.  Hayat çok garip, bir gün nefes alması bile kalbini çarpmasına neden olurken, diğer bir gün nefes alışındaki değişiklik seni rahatsız edebiliyordu. Birbirimize uzaklaştığımız bu sürede duygularımız da değişmişti. Kabullenilmeyen bir başarısızlık halini alan bu ilişkide bana öğretilen “yalan söyleyerek, yoluna devam etmekti”. İşte o yüzden en büyük yalanımı da kendime söyledim ben. Yıllarca değil belki ama son aylarda bir şey yokmuş gibi yaptığım, neredeyse evlilikle sonuçlanacak ilişki içinde ben olmadım.

Fotoğraf: Birol Bali

Tüm bu itirafları neden mi yapıyorum?

Bugün taptaze bir yaşa giriyorum. Üstelik uzun zaman sonra ilk kez büyük bir doğum günü partisi veriyorum. Biliyorum doğum günü partimde benimle olacak,  mesajlarıyla beni mutlu edecek dostlarım, sevgisiyle beni şımartmaktan mutlu olan bir ailem var. Kalbimden geçense bir dolu güzel dilek var…

Ama ben bu yeni yaşımda sadece “yalan söylemek zorunda olmadığım ilişkiler“ istiyorum.

Ben iyi ki doğdum! Siz de iyi ki varsınız!