" Gitmekle gidilmiyor ki... gitmekle gitmiş olamazsın; gönlün kalır, aklın kalır, anıların kalır."
Cemal Süreya

Gri kaldırımlardan dönen tekerlekler her döngüde senden, biriktirdiğin hatıralarından bırakır ardına.
“Neye kızmıştın? Neden yola düşmüştün?” cevaplarını veremez, ama yine de yola düşersin. Belki “umut” kalbindeki seni yollara düşürmüştü ama o ilk an umudun yerini çıplak bir korkuyla seni buluşturur. İstanbul, senin için hayalideki işi bulmanın heyecanıyla birleşti mi kalbin hızlı hızlı atmaya başlar.
Aldığın bu kararla sevdiğin ne varsa bavuluna sığdırmak istersin… Sevdiğin insanlar, anıların, sevgilin… Olmaz ama yine de istersin.

Zor kapanmış bavulun ve sen yalnızsın artık. Tek başına İstanbul’da!

Saat sabahın beşi... Aradığın telefonun ardındaki uyuyor, daha bir yalnızsın o yüzden. Bir sen bir de açlıktan uyuyamamış sokak köpekleri var Beşiktaş sahilinde. Ama geçmişten gelen bazı dostlar uyumaz… İstanbul’un sabahın 5’inde davetsiz misafiri karşıladığı soğukluk yoktur onda, katar sıcaklığını hızla yaptığı kahveye.

Gün doğmuştur artık. Yürümediğin sokaklara adım atmanın zamanı gelmiştir. Ona, İstanbul’a alışmalısın!

Ankara’nın grisi yerini İstanbul’un birbirine karışan renklerine bırakırken, ertelediğin ne varsa bir adım daha atarsın.
Ankara’da bıraktığın şehir griliğini özlediğinden mi bilinmez kendini evine, odalarına kapatırsın bir süre-uzun bir süre-. O da olmaz.
Sonra eşyaların evindeki yerlerini bulurken, sen de bir yer bulursun İstanbul’da. Mutlu olanları yanına çeker, senden olmayanları bi’ adım ötede bırakırsın.

Zaman hızla akıp geçer. İstanbul’da sabahları makyajını yüzüne renk katmak için değil, yorgunluk gizlemek için yaparsın. Trafik denilen “hayat törpüsü” nde yeni uğraş olarak kendini tanımaya çabalarsın. Bol bol düşünürsün, sonra daha fazla düşünmemek için yardım alırsın. Hiç susmayan beynin, biraz olsun huzura kavuşsun istersin.

En Yakınındaki arkadaşların da senin gibi İstanbul’ da yalnız yaşayan güçlü kadınlardır. Hem bu halinle gurur duyar hem de çoğu zaman gardını düşürmek, yenilmek istersin İstanbul’a. Sen ne kadar “gerçek bir kadın” olmaya çalışsan da İstanbul izin vermez buna, hep erkeksi güçlü yanını güçlendirmek zorunda kalırsın. İlişkiden beklentin “İstanbul’u birlikte göğüslemek” olur, hayallerini böyle kurarsın.
İşte bu yüzden sanılanın aksine güçlü kadınlar bir şehri terk edecek kadar cesur, aynı zamanda bir tarafının zayıf olduğunun farkında olan, teslim olmakla ilgili hiç bir korku taşımadığı halde, teslim alınamamış kadındır.